Babbelseks

Sinds #metoo en tal van navolgende hashtags worden we horendol van de discussies over seksuele intimidatie en alle varianten die daarna werden bedacht door even zovele wetenschappers, op seksuele handelingen doorgestudeerde goeroe’s, advocaten en navenante betweters. De schandalen brachten de wereld in beroering. Er kwam een storm van protest op gang en de rode draad binnen de nationale babbelboxen is sinds de Voice gewijzigd van Ab Osterhaus en aanhangend grut naar afleveringen met als thema onder meer de bijzondere status van de clitoris, maar dan vanuit duizend nieuwe gezichtspunten en invalshoeken. Ik had tot voor kort de indruk dat dit lichaamsdeel al sinds de jaren zestig was bevrijd van alle mogelijke taboes, maar dat schijnt nu toch helemáál niet zo te zijn. Er zijn dus veel mannen, die, zonder vooraf toestemming te hebben gevraagd, te gretig grabbelen aan de edele delen van de vrouw en dat mag niet. Nee, dat klopt, dat doe je alleen met instemming. De overtreders van die ongeschreven wet waren er echter door de duizenden jaren heen altijd al, hoorden niet zelden tot de hogere regionen van wat we dan maar even de gore elite noemen en werden bij tijd en wijle vierkant uitgekotst door stromingen die plotseling in het geweer kwamen na weer een schandaal, een incident, een aanranding, waarbij soms een vermeend slachtoffer nogal eens uit was op een riante schadeloosstelling. Ook dat is een feit.

Is er dus iets veranderd in de loop van de afgelopen decennia? Tuurlijk niet. De enige mutatie is de vaststelling dat talkshows en op kijkcijfers beluste programmamakers nu een extra item hebben dat mensen aanspreekt, dat tot de verbeelding spreekt, dat een soort van nationale verontwaardiging heeft gecreëerd en van alle kanten worden nu pogingen gedaan om te komen tot wettelijke bescherming van de vrouw in het algemeen, en de vagina in het bijzonder. De protesten zijn niet van de lucht en talloze deskundigen worden ingehuurd om nog eens te vertellen hoe het dan wel moet, wat er mag, wat de taboes zijn, wat er nog niet is herontdekt. Vorige week kwam de al genoemde clitoris nog even pontificaal en metershoog in beeld bij een beschouwing van een nieuw boek. Maar het gaat verder in dit land. Een paar dagen geleden hoorde ik een paar mannen op Radio 1 op serieuze toon discussiëren over de aard van de gesprekken onder mannen-in-de-kroeg, en dat die toon vooral anders moet. Mannen moeten – aldus dit gelegenheidssetje – tijdens die informele babbels met elkaar over hun ervaringen tijdens het masturberen vertellen, wat ze daarbij voelen en denken, met de aansluitende vraag wat ze misschien verder aan therapeutische hulp nodig hebben in de aanloop naar Zelfbevrediging 2.0.

Het slaat dus weer eens door in dit land en afgelopen week nog ging het nationale debat verder met de vraag hoe het beschadigde imago van de nafluitende bouwvakker kan worden bijgesteld, het eerzame beroep dat plots ten prooi valt aan deze ongebreidelde lastercampagne als gevolg van de vaak uit simpele stoerheid voortgekomen fluitisten onder de vakgroep metselaars, met een sterk beeldbepalende stellingname en als voorlopig dieptepunt het voornemen om nabij de bouwput binnenkort te gaan handhaven. De toon is dus gezet en alles slaat door in dit land dat zich langzamerhand kenmerkt als natie met als grootste probleem het gegeven dat er nog maar zelden een probleem wordt opgelost. Uiteraard moeten misstanden uit de weg worden geruimd, moeten de uitbuiters van hun machtspositie keihard worden aangepakt en behandeld, maar laten we in godsnaam ook onderkennen dat de wederzijdse aantrekkingskracht tussen mannen en mannen, tussen vrouwen en vrouwen en tussen vrouwen en mannen er één is die al bestaat sinds de evolutie ons de homo sapiens heeft voortgebracht. Er is geen nieuws onder de zon, dat zal er nooit komen ook, en incidenten en misbruik ga je ook niet uitbannen met een stukje zinloze wetgeving of nog eens vijftig praatprogramma’s. Helemaal niets doen is ook geen optie is in dit geval. De Ali B’s en andere hardhorige hitsige hufters zullen zichzelf altijd op een volkomen misplaatst voetstuk blijven hijsen en mogen wat mij betreft publiekelijk worden gecastreerd. Dus aandacht voor het onderwerp is terecht, maar laten we even terugkeren naar de modus normaal, via een onsje minder.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice