Blogs februari 2016

29 februari 2016 – over prikkel- en schrikkelitems en de bajes in Nederland

Je hebt van die dagen waarop je je afvraagt waarom, waarvoor, hoe lang, hou koud, etc,etc.

Ik noem dat voor het gemak maar even wegwerpdagen, vaak de maandagen maar tegenwoordig vanuit m’n huidige status kunnen dat ook de andere dagen van de week zijn. Een vruchtbare dag wordt gekenmerkt door een lekker combi van enige productiviteit, liefst lekker weer, geen pijnlijke knie, een beetje sport, dat soort dingen. Nou, vandaag hebben we zo’n wegwerpdag. Ook nog een schrikkeldag, een dag waarmee we wat tijdachterstanden gaan compenseren omdat een werkelijk jaar nu eenmaal 365 dagen en 6 uur duurt. Mijn eerste voorstel zou zijn om die schrikkeldag in het vervolg tussen mei en september te plannen, in elk geval in een periode met mooi weer. Is daar iets tegen? Moeten we daarvoor naar Den Haag, Brussel of de VN? Ok, ik bereid het verhaal voor en sta open voor leuke suggesties.

Vervolgens werd ik gisteravond geraakt door een TV-item waarin te zien is dat gevangenen in Hongarije zich bezighouden met de fabricage van prikkeldraad, in dit geval zelf scheermesjesdraad om ervoor te zorgen dat die arme stumperds uit totaal weggevaagde gebieden als Syrië een nieuw plekje kunnen krijgen. Daar kan ik nou triest van worden, vooral ook omdat het in lijn is met wat die geblondeerde idioot uit Venlo nastreeft. We bouwen wat muurtjes, we leggen wat draad en het humanitaire probleem is opgelost. Godsamme, wat een kortzichtigheid!

Zo, dat moest ik even kwijt en gelukkig is papier, c.q. mijn dagboek geduldig. Vervolgens zoeken we weer wat andere elementen uit de dagelijkse beslommeringen en in het verlengde van het gevangenisverhaal van hiervoor lees je dan iets over de mate van vrijheid die Noorse gevangenen ervaren als ze in ons land op locatie hu n straf mogen uitzItten, bij gebrek aan cellen in Snadinavië. Vooral de tijd die ze huier krijgen om te bellen en te skypen wordt als luwe ervaren en nheeft geleid tot wachtlijsten in Noorwegen. Om je te bescheuren natuurlijk, al was het maar om het contrast met Hongarije.

Verder zit ik nu 18 dagen na mijn knie-operatie te wachten op de eerste pijnloze dag, want dat vlot nog niet erg. Ontspannen blijkt nog een lastig ding als je je niet vrij kunt bewegen en je van nature nogal ongedurig bent. Ik denk dat ik maar eens een poging ga doen om binnenkort volwassen te worden.

26 februari 2016 – over taalgebruik, IS en Brexit

Ik heb de afgelopen paar weken twee boeken gelezen, op zich al een opmerkelijk feit, maar wat daarbij opviel is het ongelooflijk grote verschil in schrijfstijle.　 Alex Boogers, voormalig kickbokser met nu alweer negen boeken op zijn naam, bedient zich van een korte, levendige stijl met veel dialoog en een populistisch woordgebruik. Alexander Münninghof hanteert een klassieke stijl met lange zinnen, prachtige woorden – die ik af en toe via Wikipedia nog even stiekum opzoek – en daardoor dacht ik ook maar eens in mijn dagboekje te moeten afwijken van mijn doorgaans redelijke korte, beschrijvende formuleringen. Laat ik in elk geval dit keer, aan de vooravond van een verrekt belangrijk politiek weekend, eens zin van meer dan honderd woorden opnemen. Nou, daar komt ie:

Lezend in de Volkskrant van 26 februari 2016 en kennisnemend van de gebruikelijke portie malheur, kom ik aarzelend maar desondanks overtuigend tot de conclusie dat de aardkloot, waarop wij anno 2016 bivakkeren, met gezwinde spoed naar de bliksem gaat, enerzijds door alsmaar toenemend geweld vanuit dissonanten binnen de enorme diversiteit aan radicale geloofsovertuigingen, anderzijds door een schrijnend gebrek aan zelfrespect en empathisch vermogen van onze mondiale leiders, waarvan slechts de grote drie, Obama, Poetin en Xi Jinping, bij machte zouden moeten zijn om via constructieve deliberaties een permanente oplossing te vinden met heldere consequenties voor alle participerende partijen en met een dermate compulsief karakter dat schending dan wel ontbinding van een internationaal convenant direct　leidt tot volledige isolatie van de in overleg met de Verenigde Naties aangewezen, schuldige partij.
Zo, vervelend te lezen? Beetje begrijpelijk? Goed, dan behandelen we nog even wat andere wetenswaardigheden.

Een bestand in Syrië, het zou er moeten komen vandaag maar ik heb er weinig vertrouwen. Net zoals het vertrouwen in één Europa met sneltreinvaart afkalft. Die gekke Britten, nu met die selfkicker en egotripper Boris Johnson erbij, denken volkomen ten onrechte nog steeds een wereldmacht te zijn, steeds meer andere landen sluiten hun grenzen voor de vluchtelingen dus gaan we in mijn optiek terug naar het Europa van voor Schengen en krijgt die verdomde Wilders nog gelijk ook. Of ben ik te negatief en komt het gezond verstand weer net op het nippertje terug?

Ik ga me in elk geval dit weekend wijden aan m’n eerst formele publicatie-opdracht, joechei! Lang genoeg met de trom roffelen en aan de bel trekken heeft zo z’n effecten blijkbaar. Morgenavond, als het nog snel even een graaf of 15 warmer wil worden, zitten we onder onze nieuwe veranda.

Het is bijna maart en als de Graafschap tegen Heerenveen gewoon drie punten pakt, komt plaats 16 in de Eredivisie ook nog eens in zicht.

Fijn weekend.

25 februari 2016 – over twee maanden pensioen, gif en PSV

Twee maanden geleden ging ik met pensioen en iedereen in mijn omgeving kon niet genoeg benadrukken dat daarmee een nieuw leven zou beginnen met tal van mogelijkheden, ruimte voor hobby’s, voor uitstapjes en aanverwant getrut. ‘Ja maar,’ begon ik dan, ‘eigenlijk wil ik nog wel wat doorwerken, contacten onderhouden, lekker de deur uit……’ Doorgaans werd ik dan voor gek versleten, moest ik toch blij zijn met minder verplichtingen, kon ik vrijwilligerswerk gaan doen, schilderen, een eindeloze rij goedbedoelde adviezen, suggesties en raadgevingen kwam de deur voorbij en constateerde ik onbegrip, wellicht soms geboren uit jaloezie.

Nu, op 25 februari, 8 weken later, op de dag dat we zomaar overdag de verjaardag van vriendin Joke konden opluisteren en op die manier nog eens werden geconfronteerd met xde beschreven werkelijkheid, bezin ik me op de actuele situatie. Ben ik nu blij? Ben ik nu tevreden? Ben ik nu minder druk? Slaap ik intussen wat beter?

Verrassende uitkomst, beste lezer: ik leer me aanpassen, ik anticipeer dagelijks beter op mijn migratie en ik begin mezelf steeds beter te kennen als het gaat om de vulling van die dagen. Die dagen staan bol van de (nieuwe) activiteiten, nieuwe contacten, een nieuw bedrijf in wording en tussendoor wat relaxen en doorgaan met het ontstressen want mijn God, wat is dat een tijdrovende en langdurige inspanning. Maar, dus, want en kortom, ik ben tevreden met het nu, het nieuwe bezigzijn en moet alleen die rechter klotenknie nog wat minder dik worden.

Ok, dat was even wat bezinning en dan nog snel over naar de actuele buitenwereld, die vandaag qua nieuws werd gekenmerkt door onder meer het geconstateerde gif in Duits bier. ‘Na de VW-perikelen en de vluchtelingenproblemen kan dat er ook nog wel bij’, zal Merkel gedacht hebben. Dan beweert de Duitse minister van landbouw dat het gifpercentage pas schadelijk is bij de consumptie van 1000 liter per dag maar hij zei er niet bij hoeveel dagen achtereen die consumptie moet plaatsvinden en dus heeft vermoedelijk toch een aantal oosterburen een probleem. Nou ligt de herkomst van mijn favoriete biertje (Grolsch) niet zo ver van de Duitse grens dus moeten we maar eens onderzoeken in hoeverre dat Duitse glyfosaat ook onze contreien binnendruppelt. Wat spreken we af? Wie doet dat? Ik kan niet alles in m’n uppie natuurlijk.

Nadat in ons land waarachtig weer even code geel van kracht was – jaja, weer een natte sneeuwbui vandaag – heb ik nog even een stukje teruggekeken van PSV-Atletico Madrid en dan valt het vooral op dat die 0-0 in Eindhoven in de ogen van de verslaggevers wordt gezien als dikke winst, als ideale stand om een ronde verder te komen, als briljante score. Gold voorheen als voorwaarde dat je thuis toch vooral moet winnen, nu is het zaak de nul vast te houden, als perfecte basis voor de verdere kansen, want ‘daarginds scoort PSV in elk geval’. Ligt dag nou aan mij of is de logica van deze logica ver te zoeken?

Friday on my mind, de Easybeats zongen het al in 1966, het weekend voor de deur. Ik doe net of dat voor mij ook nog geldt!

24 februari 2016 – over Barcelona, de Lidle en voetbalanalisten

Weer een week van de Champions League, daar ga je dan weer even lekker voor zitten, zeker als Barcelona speelt want dan weet je dat het smullen geblazen is. Die theorie klopte ook gisteravond weer toen andermaal duidelijk werd dat het supertrio van Barca – Messi, Neymar en Suarez – niet te stoppen is. Wat een waanzinnig mooie aanval en mooi doelpunt in de 71^{ste minuut, de klasse droop er vanaf en dus kreeg Arsenaltrainer Wenger er weer een paar oogwallen bij. Dan hoor je daarna de twee studiogasten c.q. voetbalanalisten, Mark van Bommel en Ronald de Boer, nog even een aantal volledig zinloze en nutteloze opmerkingen maken over de kansen van PSV vanavond. ‘Ja, ik denk dat PSV moet proberen de nul vast te houden en dan aan de andere kant dat ene doelpuntje maken, dat zou mooi zijn’, aldus de schoonzoon van van Marwijk, die, gezien zijn knipoog van het publiek ook wel begrijpt dat die € 5.000 wel erg gemakkelijk verdiend worden. Dan Ronald de Boer, met bril, want dan is het net of ie wat voorleest: ‘ ik denk dat we een realistisch PSV zullen zien’ . ‘Terug naar de studio’, denk ik dan, maar daar waren we al. Blamerend toch, dat soort uitspraken.}

Iets heel anders en met een beetje goeie wil zou dit de vrouwenalinea kunnen noemen. De reclamefolders, in dit geval de Liddle. Ik blader die vaak onder het voetbal even door en ik loop ook wel eens langs die grote graaibakken met daarboven de titel ‘volslagen overbodige en nutteloze rotzooi’, waar dan toch Jan Doedel en z’n vrouw nog zo in lopen te trekken, dat alle gangbare maten binnen een minuut of tien na opening al verdwenen zijn en je voor de rest van de aanbiedingen kleiner dan 1 m 40 of groter dan 2 m 20 moet zijn en daarnaast van gifgroen of pimpelpaars moet houden.

De folder van gisteren bevatte onder meer een waadpak in het kader van het thema’ jullie moeten de tuin weer in’. Een waadpak….??? Zo’n ding waarmee mijn voormalige waterschapscollega’s nog wel eens de watergangen in liepen, om monsters te nemen en naar bijzondere flora en fauna. Maar een waadpak voor thuis? De vijver induiken? Verwachten we een zondvloed of andere nattigheid? Verderop stond nog een tuinpak met heel veel zakken in camouflagekleuren en inclusief beenbeschermers. Ik hoop één van mijn buren de komende tijd in zo’n geval te betrappen maar ja, als hij in tijgersluipgang en dus gecamoufleerd zijn gazon gaat liggen maaien dat kan ik ‘m natuurlijk moeilijk ontwaren! Het is misschien wel een kledingtip voor Sylvester Stallone, ik zal ‘m eens mailen.

Kortom, de gekte van de fabrikanten slaat weer toe in deze periode.

Op de valreep zie ik een bericht over een geheime operatie van de Fransen in Libië jegens IS. Ssssstttttt, niet verder vertellen, mogen die gasten niet weten!

23 februari 2016 – over vrouwen, humor en tennis

Ik heb een heel lieve vriendin, echt waar, en de afgelopen twee weken moest ze ook nog eens als een soort mantelzorger optreden omdat ik weer even fysiek was uitgevallen. Dat ging perfect, toppie en daar beloon ik haar uiteraard op passende wijze voor. Verdere info daarover behoort tot de interne geheimen van de Torenmolenlaan in Lochem maar geloof me, dat zit wel snor.

Die mantelzorgperiode viel samen met een deel ons actuele samenwoonontwikkeltraject (SWOT), een tijdspanne, waarin ik mijn alleenwonendenstatus inruil voor een nieuwe woonvariant, een transitie van LAT naar, zeg maar LAT-plus. Zij weet ook dat ik het soms-alleen-zijn en de vrijheden die daarbij horen koester en aangezien omgekeerd hetzelfde geldt, gaan we daar de komende tijd een mooie invulling aan geven. Kwestie van goeie afspraken.

Ander onderwerp: onze gezamenlijke, dagelijkse evaluatie betrof onlangs mijn dagboek of blog, dat in haar optiek toch wat negatief overkomt qua toonzetting, teneur, uitstraling, mening en standpunten.

Kijk, dan raak je bij mij een gevoelig puntje en gelukkig heb ik dat inmiddels weer helemaal kunnen uitleggen maar het is wel grappig te constateren dat hier sprake is van kenmerkende verschillen in het gevoel voor humor van man en vrouw. Ik schrijf doorgaans niet om complimenten uit te delen, daar hebben we de Libelle en de Privé voor, maar ik signaleer vreemde, opvallende, rare, maffe en kromme situaties vanuit het dagelijkse nieuws en daar vind ik dan wat van. Als het slecht weer is ga ik niet roepen dat het wel meevalt. Als ik een merkwaardig karakter op TV voorbij zie komen dan ga een standpunt daarover niet uit de weg. Als ik misstanden ruik, dan wil ik die benoemen en liefst met een lekkere kwinkslag erbij. Verschillen dus, dat weten we al duizenden jaren, dat zal nooit anders worden en dat wordt dagelijks bevestigd, bijvoorbeeld in het theater, waar we doorgaans tien maal zoveel mannelijke als vrouwelijke cabaretiers aantreffen. Goh, hoe zou dat nou komen? Uiteraard hebben vrouwen humor, ook gisteren weer, toen een vrouwelijke automobilist teveel afging op haar TOMTOM en in Wijhe rechtstreeks het water inreed ter hoogte van een pontje dat nog niet was gearriveerd. Ik vond dat geweldig…..

Verder overweeg ik nu een dubbele column. Naast de gebruikelijke invulling wordt dat een VV, een vrouwenvariant, zeg maar een vertaalslag van de normale blog naar een mildere uitvoering waarin wat meer plaats is voor bloemetjes en bijtjes en waarin ik mijn dagelijks gemopper vervang door een stuk vreugdevolle communicatie over alles wat het leven zo leuk maakt, een VVV dus eigenlijk. De uitwerking spreek ik deze week nog even door want participatie maakt uiteraard deel uit van dit democratisch verandertraject.

Nou, ppfff, gevoelig item op de dinsdag en maar gauw even over op iets anders, tennis en dan wel specifiek de inbreng van Nederlanders op mondiaal niveau. Eigenlijk ben ik dan al uitgepraat want we hebben niets in te brengen de laatste jaren. Ik zag vanochtend dat Haase ergens de tweede ronde van een ATP-toernooitje had bereikt en dat is al een godswonder anno 2016. De Bakker was uit de top100 gevallen, waarbij hij zich hopelijk niet heeft bezeerd en dan hebben we de ‘beste twee mannen’ al gehad. De rest loopt voor joker en successen zijn sporadisch te melden. Ok, ik geef toe, onder Paul Haarhuis hebben de vrouwen twee weken geleden een topprestatie geleverd tegen de Russinnen maar juist diezelfde Haarhuis was één van de laatste gifkikkers in Nederland/tennisland. Hij kon als geen ander het gravel bijna opvreten en dat mis ik bij rest van de huidige spelers die steevast na afloop verklaren ‘dat het wel lekker liep maar dat die gast op onderdelen net iets slimmer was’…! Gelukkig is het wielerseizoen weer begonnen en na jarenlange misère doen we daar weer verdomd goed mee. Dat geeft de burger moed, en ondanks het feit dat we het niveau van het beste Nederlandse team ooit – Raleigh onder Peter Post – nooit meer zullen evenaren, heb ik toch veel vertrouwen in het komend seizoen. Ik klim zelf voor mijn revalidatie weer op de hometrainer vandaag zodat ik binnenkort op de eerste lentedag mijn stalen ros weer naar buiten kan manoeuvreren.

Nou, 700 woorden vandaag, ik lijk wel een vrouw maarrruhh, ik duik nu de kroeg in.

22 februari 2016 – over hechtingen, vakantie en Wuwei4life

Meestal kost het me geen enkele moeite om items te bedenken voor columns en blogs maar vandaag is het net of het allemaal niet opschiet. Last van mijn nog te dikke knie, druilerig weer, nog steeds februari, het heet, kortom, misschien wel een winterdipje. Nou heb ik vorige week een daglichtlamp gekocht, zo’n exemplaar waarvan je volgens de reviews een flinke positieve optater krijgt maar die is nog niet gearriveerd. Zal ik wel 5 uur per dag voor moeten hangen en dat vergt dus weer geduld. Ik heb voor mijn doen wel wat records gevestigd want met het grondig lezen van de Volkskrant, de Quest, een boek van ruim 500 pagina’s en al 100 velletjes van een nieuwe pil zou ik mezelf in een week tijd redelijk belezen kunnen noemen. Schouderklopje voor meneer!

Vakantie-vooruitzichten zijn er ook want we hebben twee weken Toscane geregeld in juni, prettig vooruitzicht en iets leuks om naar toe te leven.

Verder zijn er in toenemende mate contacten met het bedrijf Wuwei4life in oprichting. Contacten en contactmomenten, ik kick erop en de Wuweiclub zit weliswaar in de opstartfase maar belooft met de dag meer iets leuks te worden. Ik ga zelf niet in de frontlinie staan maar de grote diversiteit van mensen en ervaringen belooft in elk geval iets wat een mix moet worden tussen ideologie (ondersteuning van kankeronderzoek) en concrete zaken op het gebied van ICT. Aanstaande woensdag strompel ik naar het volgende overleg in Everdingen, waar het voorlopige ‘hoofdkantoor’ is gevestigd. Hou de berichtgeving in de gaten want er volgt meer!!

Verder kun je aan veel zaken gehecht raken maar zijn er ook veel items die onthecht moeten worden in mijn optiek en om er een paar te noemen:

19 februari 2016 – over van Gaal, de verpakkingsindustrie en WSDODelta

Goh, wat genoot ik gisteravond van de tronie van Louis-tje van Gaal tijdens de dramatisch verloren partij tegen het nietige Deense FC Midtjylland en wat zijn de dagen van deze blaaskaak toch geteld nu. Als het had gekund was hij weggekropen in z’n eigen waterflesje, zo blamerend was de nederlaag en zo genant was de prestatie van die volgevreten vedetten. Depay krijgt maandelijks € 120.000 op z’n rekening bijgeschreven, daar kun je aardig wat AH-karretjes mee vullen en vervolgens laat ie 90 minuten geen enkele fatsoenlijk passeerbeweging zien. In het bedrijfsleven betekent zoiets ontslag op staande voet maar hier hobbelt het gewoon door. Ik durf in elk geval te voorspellen dat heer Gaal nu met een paar weken vertrokken is, zeker als ie zondag verliest van Arsenal. Dat wordt weer genieten op de perstribune.

Nou zat ik me vanochtend weer eens gruwelijk te ergeren aan de plastic verpakking van een niet nader aan te duiden artikel. Daar moet ik toch eens achteraan want het is toch gestoord om te ervaren hoe bepaalde standaardproducten schier onmogelijk zijn te openen en dus te gebruiken. Of het nou om een pakje vleeswaren gehad, een gebruiksartikel of stukje gereedschap……het is een ramp en de grote vraag is, WAAROM? Je kent dat wel, er zit ergens een plastic lipje aan, moeilijk te vinden met vier hoeken en vervolgens scheurt het betreffende hoekje er op ongewenste wijze af. Dan heb je al direct een mesje of schaar nodig om het ding alsnog te openen, met alle risico’s van dien als het gaat om snijwondjes of lichte amputaties. Veel erger is het nog met die hardplastic artikelen die vanwege kindveiligheid of andere onzin alleen te openen zijn met een heggenschaar, een decoupeerzaag of een staafje dynamiet. Wat is er tegen om dat soort fratsen uit te bannen en per direct te vervangen door gebruiksvriendelijk en gemakkelijk open te scheuren milieuvriendelijk en afbreekbaar materiaal. Den Haag? Brussel misschien? Navraag bij onder meer de fa.Stempher in Zutphen zal mij vast wel duidelijkheid verschaffen. Ik krijg het erg druk de komende tijd.

Verder hoor ik heel veel berichten van mijn voormalige waterschapscollega’s over de gang van zaken bij Waterschap DODelta, de nieuwe club in Zwolle die over een paar maanden in een nieuw pand moet zitten. Uiteraard gaat dat niet van een leien dakje maar de halsstarrige manier waarop binnen die toko op dit moment de schijn van voorspoed en voortgang wordt vastgehouden overtreft alles. Het is alleen al uit journalistieke nieuwsgierigheid dat ik me daar volgende week mee ga bezighouden door het schrijven van een artikel voor een nog aan te wijzen dagblad. Daarbij ga ik putten uit eigen ervaringen in het voortraject, gesprekken met oud-collega’s en mogelijk een gesprek met de directie. Evelien, ik bel je…..

Verder ben ik vanmiddag even voorzichtig buiten geweest, twee kilometer zonder kruk gelopen en mijn atelier bezocht….alles stond er nog en is in afwachting van nieuwe creatieve inspiratie vanaf volgende week. Ik wens mijn lezers een fijn weekend, ondanks veel voorspelde regen.

18 februari 2016 – over UWV, ErdogEevan en samenwonen

Vandaag de V&D, de Makro en de Nuon die er in elk geval voor zorgen dat de UWV voorlopig weer volop werk heeft. Daarnaast al die andere winkelketens die de deuren de afgelopen maanden moesten sluiten. Triest als je al dat nieuws voorbij ziet komen en vreselijk beroerd ook voor al die duizenden mensen die ’s morgens geen broodtrommel meer hoeven te vullen. Het gekke is dat ik het niet snap. Volgens het CBS daalt de werkloosheid als geheel, gaat het economisch goed – zie huizenmarkt e.d. – en je leest alleen maar kommer en kwel verder. Worden we voor de gek gehouden? Stimuleert de overheid onze kooplust door te zeggen dat het goed gaat? Ik vermoed dat hier een verhaal achter zit en omdat ik toch al druk ben met het uitzoeken van allerlei randverschijnselen ga ik dit ook maar eens even wat verder uitdiepen.

Iets anders….samenwonen! Een mooi ideologisch voornemen van mijn vriendin en mezelf krijgt nu verder gestalte doordat haar woning formeel is verkocht. Ik moet zeggen dat die concretisering een paar kanten heeft. Ja, het is zover, leuk, aardig, gezellig maar ook: oh ja, ik moet wat dingen loslaten, inleveren en accepteren. Dat gaat natuurlijk zeker lukken maar zoals met alles, het kost tijd en als je dan, zoals ik, slecht tegen stilzitten kunt en dat noodgedwongen toch moet doen, ach, dan komt er wel eens een diepe zucht voorbij in de loop van de dag.

Heb ik daar nu teveel over gezegd? Nee, tuurlijk niet, kwetsbaar blijf je toch met dit soort dagboekjes en uiteraard heeft ook iedereen weer een pracht van een uitgesproken mening over dit onderwerp. Dat accepteer ik volkomen en dat leidt alleen maar weer tot boeiende gesprekken en in elk geval tot spannende verhalen in het roddelcircuit.

Na het uitlaten van onze Arnhemse vrienden beoordeel ik pagina 101 van Teletekst nog even op relevante bijzonderheden. Moet ik verder nog ergens iets van vinden en zo ja, verdient dat een plek op deze pagina? Het valt tegen wat het wereldnieuws betreft. In Irak worden 40 IS-strijders geëxecuteerd maar dat zijn er nog 30.000 te weinig helaas. Erdogan en Poetin blijven de spanning bepalen als het gaat om wereldoorlog III en verder wordt het na een paar dagen zon weer herfstachtig weer waardoor de weekendplannen worden bijgesteld. De eerste dag dat de temperatuur boven de 15 graden komt geef ik een rondje. Kom maar op met de aanmeldingen……

17 februari 2016 – over Trump, de Gouden Koets, de knie en Advocaat

Prachtig, die pertinente weigering van Mark Rutte om openheid van zaken te geven over de restauratiekosten van de Gouden Koets. In 2015 is die al begroot op drie miljoen euro en nu zijn daar toch vreemd? Bezopen kostenverhaal natuurlijk en hèt moment om die rare koets of a. af te schaffen, b. te laten voor wat het is, da n maar met een paar krasjes of c. te veranderen in een zilveren koets, dat scheelt ook een stuk misschien. Bovendien kun je met wat creativiteit, dat zei vorig jaar al een expert, een hele mooie nieuwe bouwen voor slechts een half miljoen. Ik denk bovendien dat onze Alex het liefst gewoon op een boerenkar door Den Haag trekt op die spaarzame momenten dat het volk langs de kant staat. Kratje bier erop en iedereen is gelukkig.

Het is dat ik nog niet mag autorijden, anders stond ik morgen op het Binnenhof. Ik moet volgende week trouwens toch die kant op want het bestuur van Feijenoord heeft ook weer eens blijkgegeven van weinig inzicht door het aantrekken van Advocaat als adviseur. Dickie wil nog een schnabbeltje, belt even met van Geel en hoppa, we zijn weer een paar ton verder. En ik maar ploeteren om links dan wel rechts nog een enkel opdrachtje te genereren voor een fractie van dat bedrag. Ik hou me in….noodgedwongen.

Wel heerlijk dat de Champions League weer is beginnen, weer wat zinvolle TV op de dinsdag en woensdag voorlopig, zeker nu de toppers weer voorbij komen.

Ondanks wat verkoudheid kon ik vandaag een paar zinvolle contacten leggen en begint de inspiratie na m’n operatie weer te groeien. Een fysieke ingreep, dat weet ik nu ook weer, brengt je ook mentaal wat van de kaart, mij althans wel omdat het nu eenmaal beperkingen oplegt. Nu ik het toch over mentale beperkingen heb: Donald Trump, volgens Obama niet serieus te nemen als kandidaat maar hoog in de peilingen bij de Republikeinen. In dat compleet maffe, maar oh zo mooie land is iemand presidentskandidaat die ooit de bouw van een windmolenpark heeft tegengehouden omdat dat zichtbaar zou zijn vanaf z’n golfbaan. Hij lijkt trouwens met de dag meer op onze koning en ik denk zelfs dat ze elkaar wel mogen. Na de vriendschap met Poetin is dat ook weer niet zo’n opmerkelijk feit trouwens. Ik moet nodig weer eens een Luckyfragmentje bekijken, dat blijft genieten

16 februari 2016 – over smartphones, cocondenken en zwendel

Verkleving van hand met smartphone, een veel voorkomend straatbeeld anno 2016. Ik geef toe dat ik me er zelf ook teveel aan overgeef, zeker in combinatie met de ipad maar het kan altijd een stuk gekker.
Beeld vanuit mijn verpleegkamer afgelopen vrijdag: buurvrouw wordt opgehaald door man en zoontje, laatstgenoemde met z’n smartphone in linkerhand, loopt bijna deurpost uit de grond door continu-blik op het scherm.
‘Hoi mam’… blik blijft op scherm.
‘Dag jongen, hoe is het?’
Geen antwoord want schermpje is boeiender.
‘Kun je even helpen met het stellen van de rolstoel?’
Met smartphone in linkerhand wordt poging gedaan om alleen met rechts nippel bij te stellen……mislukt en zoonlief bezeert zich: ‘kutding!’
Paps stelt met enige moeite en een diepe zucht de stoel en helpt mams in z’n eentje want zoonlief staat inmiddels bij de deur en moet belangrijk digitaal bericht verzenden.
Het trio verlaat, paps en mams zichtbaar gegeneerd, kamer 353 onder het mompelen van ‘beterschap allemaal’.
En nou hoop ik toch zo dat zoonlief bij thuiskomst een hengst voor z’n kop heeft gehad……

’t Is natuurlijk een godswonder dat er niet veel meer ongelukken gebeuren door dit gedrag maar dat de social media leiden tot puur asociaal gedrag lijkt me helder.

Genoeg gemopperd. Ik kom er zelf achter dat alleen maar thuiszitten, herstellen, te weinig contacten en te weinig buiten vooral leiden tot een soort cocon-gedrag, een naar binnen gekeerde onwenselijke en weinig creatieve houding die leidt tot niets en al helemaal niet tot creativiteit en productie en daar gaan we dus ‘raps’ iets aan doen.
De kwaliteit van de laatste bijdragen op deze pagina laat te wensen over en ik moet mezelf even een schop onder de kont geven en de mind weer open zetten.
Zo, dat is gebeurd en we kunnen weer verder. Zo gauw zelfreflectie leidt tot zelfmedelijden gaan we de verkeerde kant op. Wat dat betreft kwam een gesprek met een vriend van me gisteren just in time. We gaan op korte termijn eens nadenken over het antwoord op de vraag hoe we financiële instellingen het vuur aan de schenen kunnen leggen. Het gebrek aan transparantie van die tollenaars en farizeëers moet maar eens aan de kaak worden gesteld en daar gaan we een uitdaging van maken. We gaan driftig op zoek naar sponsors en aanmeldingen daarvoor kunnen vanaf vandaag via deze site plaatsvinden. De maatschappelijke dank daarvoor is groot en we zullen ons inspannen om die gasten eens aan de tand te voelen. Over zwendel gesproken: gisteravond prachtig item over een oplichter uit Almelo die ‘afval-teenringen’ verkoopt, daar blijkbaar rijk van wordt en z’n handel en wandel blijkbaar zodanig heeft afgedekt dat ie (nog) niet kan worden opgepakt. ‘Afvalteenringen’ – ^{rucasales.nl – het geld ligt voor het oprapen blijkbaar dus ik ga maar eens nadenken over de fabricage van opblaasbare wegwerpzonnebrillen, sandalen met verstelbare zool, een digitale herinnering voor het tijdig buitenzetten van de afvalcontainer of een pilletje voor het onderdrukken voor de voortdurende drang om in lantaarnpalen te klimmen. Verdere suggesties zijn van harte welkom.}

15 februari 2016 – over de Russen, China en de kosten van roken

Geweldig dat uitzicht op het zwerk vandaag. De kleur blauw was nadrukkelijk aanwezig en als je dan, liggend op je revalidatiebankje, even wegdroomt en denkt aan het naderend voorjaar, ach, dan geeft dat een weldadig gevoel. Blijkbaar dacht men daar op de Amsterdamse effectenbeurs hetzelfde over want de AEX kwam zomaar weer boven de 400 punten.

Schril contrast vormde het nieuws over het platgooien van klinieken in Syrië door de Russen Het is me een volslagen raadsel wat die Poetin nu beoogt met die fratsen. Volgens de krant is een koude oorlog weer nabij maar wat daar nu zo koud aan is, weet ik niet. Ik krijg daar een heel ander gevoel bij en dan breekt er eerder een stukje angstzweet uit….

Ik doe voortdurend pogingen om verder te kijken dan ons eigen stukje belang en dan zie je op zondagavond via de VPRO een stuk Chinese cultuur voorbijkomen. Man..man, en ik bedoel het oplecht, wat een stel mafketels lopen daar rond als het gaat om procedures, de man-vrouwverhouding, het mannenoverschot trouwens ook (plus 50 miljoen). Het verschijnsel Tinder is daar nog niet geïntroduceerd en de directe benadering zoals we dat hier gewend zijn, resulteert daar rechtstreeks in eenzame opsluiting.

Even over het roken. Als voormalig verslaafde – ze zeggen dat dat de ergste tegenstanders zijn – heb ik (uiteraard) een mening over het recente onderzoek naar de kosten van roken. Volgens mij is dat helemaal niet te becijferen maar vooruit, stel 30 miljard. Meest gevoelige item: de kosten van de gezondheidszorg. Ik denk dat iedereen, dus ook rokers, het recht hebben op een behandeling maar daar kun je dan wel paal en perk aan stellen, bijvoorbeeld door een eenmalige behandeling annex waarschuwing, een beperking van de kuren en, meest gevoelig, een drastische opslag van premies van de ziektenkostenverzekering met pakweg 25%. Lastig natuurlijk en ethisch is dat mondiaal al honderden keren uitgemolken maar we zullen die drempel toch een keer moeten nemen, toch? Ander idee: een nieuwe toepassing voor tabak introduceren. Zou dat gebladerte niet meer functionaliteit kunnen bieden dan alleen maar wat gepuf en gekauw? Daar ga ik eens hard over nadenken en vooral afstemmen met de eerder genoemde Chinezen want daar roken veruit de meesten.

En nou gauw met m´n been op de bank want hij begint behoorlijk te irriteren.

13 februari 2016 – over operaties, ziekenhuizen en nog even de banken

Goh, ’t is alweer zaterdag en ik ben sinds vanmiddag weer terug van een paar ziekenhuis Zutphen, heel erg zielig uiteraard.
Na een vlekkeloze ingreep – met ruggenprik – keek ik anderhalf uur later ‘op zaal’ eens even onder de deken om te controleren hoe mijn inmiddels in drukverband gezette en weer gevoelige knie erbij lag: een bloedbad!! Teveel druk dus en daarom een ferme klap op de noodbel. Gedoe…net nieuwe verpleegster…overdracht…belletje met orthopeed…wachten…ff wachten….nog ff wachten….opnieuw verbonden en gerustgesteld. Volgens de orthopeed waren het – ‘die klojo’s van de OK’ – en intussen maar weer een paar uur doorgebracht vanuit de wetenschap dat ik in elk geval zaterdag pas maar huis mag. Hmm, geduld dus en dat is een ernstig leerproces. Werd een drama-nacht natuurlijk maar gelukkig zijn er de smartphone, boeken, de ipad, de tv en nog wat andere instrumenten om jezelf bezig te houden. In de avond echter nog een bloeding, samen met een extreem hoge bloeddruk, mede door de stress die daaruit voortkwam. Ik hou me meestal in in mijn blog maar nu kwam het godverdomme er toch redelijk krachtig uit. ’s Nachts met pilletjes nog een paar uurtjes slaap bij elkaar gesprokkeld en vanaf vrijdagochtend begon de zon weer een beetje te schijnen. Uiteraard dooodaaaaaie dag in zo’n ziekenhuis waarbij je dan, als je er toch bent, de processen daar maar een beetje analyseert. Kan ik altijd volgende week nog een verbetervoorstel over lanceren. Gelukkig had ik prima kamergenoten in Ans en Jelle, dat scheelt echt een slok op een borrel.

Zaterdagochtend…….Annemarie, verpleegster nr. 32 en met voorsprong de mooiste, verzorgt m’n wond en vertelt dat ik om 12 uur naar huis mag! ’t Zit er weer op gelukkig en ik kan nog net het boek van Joris Luyendijk ‘Dit kan niet waar zijn’ uitlezen, waardoor de bloeddruk andermaal oploopt maar ditmaal van ergernis over zaken als hebzucht, graaiculturen en machtsposities. Mijn conclusies – maar die kende ik eigenlijk al in 1978 – het ligt niet aan de banken zelf, niet aan bepaalde mensen maar aan het dna van ‘de mens’ dat ontvankelijk is voor perverse prikkels, van de gewone mens tot oud-politici, van de gewone klerken tot de topzakenlieden. Zo gauw de geldbuidel rammelt zwicht uiteindelijk iedereen, inclusief de oorspronkelijk vermeende zuiveren onder ons, zoals die zuunige Zeeuw die Balkenende ooit was en die nu met een adviesfunctie een miljoen euro per jaar binnenschraapt. Op z’n minst moet de norm die zijn naam draagt, verdwijnen en wel met onmiddellijke ingang. Oplossingen zijn er niet, crises komen terug en daartussenin zit een periode van enige welvaart. Goed beschouwd bestaat die situatie al sinds de industriële revolutie en dat thema wil ik nog wel eens gaan uitwerken. Boeiend tijdverdrijf. Nou, een zware alinea dus op de zaterdag!

Nu eerst revalideren en kijken wat de Graafschap doet vanavond….naar de 17e plek?

10 februari 2016 – over Vodafone, Libratus en de post

Ik heb het vaker over de achterhollende dienstverlening in ons land gehad, vandaag werd weer een bewijs geleverd.

Onlangs is mijn zakelijke nummer omgezet naar privé met veel problemen, o.a. verkeerd nummer geregistreerd, 0629074466 in plaats van 0629074465 – zei iemand: ’t was wel bijna het goeie nummer’!…

Vervolgens kreeg ik zes welkomstmails van de belclub uit Maastricht.

Vandaag volgden twee facturen, foute bedragen, twee klantnummers, twee adressen, 19 en 19a

Dus bellen maar…….volgens de factuur nummer 1200…ringring

Antwoordapparaat: ‘voor gratis klantcontact, bel 1201’…..’ach, scheelt maar 1 cijfer’

Ringringringring……’goedemorgen klantenservice Vodafone’

‘Blabla…mailtjes…foute facturen…’

‘Ik verbind u door’…tring…’afd opzeggingen, goedemorgen’

‘Blabla……..’, ‘u bent verkeerd doorverbonden, momentje’….

Een bandje met pittige rock&roll-muziek

‘Al onze medewerkers zijn in gesprek’…

Muziek..

‘Afd Betalingen, goedemorgen’

‘Blabla….’

‘Momentje, ik verbind u door…’

‘Al onze medewerkers zijn in gesprek..’

…bandje met te harde bluesmuziek..

‘Goedemorgen, afd. administratie’

‘Blabla…’

‘Mag ik uw postcode en huisnummer?’

‘19 en 19A’

…veel rumoer op de achtergrond…….kantine???…

‘Ik zie twee klantnummers en twee telefoonnummers’

‘Ja,.met dat overzetten is iets fout gegaan, laatste cijfer was eerst 6, moest 5 zijn’

‘Ach, bijna goed dus’

‘Ja,…..zucht’

‘Momentje’

…bandje met heel verkeerde tragische filmmuziek…

‘Blabla…’

‘Momentje nog…’

…oplopende bloeddruk…vingergetrommel…

…tragisch muziekje…

‘We gaan het voor u corrigeren, we maken er een case van met volgnummer….eh..eh, shit, nou is ie weg, u krijgt ‘m via de mail, oh nee, hier is alweer, nr. 2071426’

‘Genoteerd’

‘We gaan het echt uitzoeken en corrigeren, u hoort z.s.m. van ons’

‘Goedemiddag….’ verbinding blijft hangen, nog een ‘shit’ op de achtergrond

Wordt vervolgd…

Vanmiddag moest ik even de belastingdienst bellen over verkeerde voorlopige aanslagen en dat ging opmerkelijk voorspoedig, het kan dus wel.

Ik kom nauwelijks toe aan mijn werk voor Libratus door al dit geouwehoer, laat staan dat ik tijd om m’n atelier te bezoeken voor een volgend schilderwerkje. Verder mocht ik vandaag vier pakjes voor de buren in ontvangst nemen van drie verschillende bezorgers. Ik ga nadenken over een nabezorgtarief van € 1,00 per pakket, ga ik ’s ochtends de busjes opwachten.

En verder viel het me op dat Teletekst de melding bevatte: ‘Ophanger’ Vermeer op vrije voeten, waarbij ik toch echt denk dat het moet zijn: Ophanger ‘Vermeer’ op vrije voeten. Nou ja, lekker belangrijk!

9 februari 2016 – over maandverband, de beurzen en andere rommel

NOS Teletekstpagina 520 is naast de pagina’s 101, 601 703, 704, 705 en 801 een gewild item om dagelijks een paar keer naar te kijken, uit nieuwsgierigheid en omwille van de koersontwikkeling van nog wat resterende aandeeltjes. Schrik-schrik was het weer vandaag, de laagste koersen in bijna 2 jaar tijd, dus gaan bij de financiële experts de alarmbellen weer rinkelen. Voorbode van de volgende crisis, echte recessietijden of even een tijdelijke dip nu Japan en China niet meewerken? Ik hou het maar op het weer van vandaag want we hadden volgens pagina 705 zo ongeveer de natste dag in een jaar tijd, kan geen toeval zijn en bovendien, ik kan er zelf helaas niets aan veranderen. Het spreekwoord ‘je moet stilzitten als je geschoren wordt’ is ook nu weer van toepassing.

De rotzooi op de beurs houdt ongeveer gelijke tred met het nieuws uit Italië over de vuilnisproblemen in Napels en verder naar het zuiden. Ik hoorde een nieuwslezer vertellen dat de hoeveelheid die zich daar door toedoen van de maffia heeft verzameld qua kuubs de inhoud van de hele Mount Everest vertegenwoordigt! En ik maar denken dat de van Gansewinkels in dit land ook daar flink de trom aan het roeren waren. In de rij onoplosbare problemen staat deze kwestie in Europa in elk geval met stip op 1.

Veel leuker nieuws van eigen bodem is natuurlijk de mededeling dat de messen van AH – ja, die van de zegels – zo scherp zijn dat de kosten van de actie binnenkort worden gecompenseerd door de extra verkoop van pleisters en verbandmiddelen. In het verlengde van deze tijdelijke actie zou je dat een soort maandverband kunnen noemen.

Verder was het goed om eens even met Han bij te kletsen. Han? Ja, Han uit Varsseveld en ik moet zeggen dat het pensionada-schap me tegenwoordig al rond 14.00 uur ‘dwingt’ tot het nuttigen van bokbier. Het moet niet veel gekker worden want dan ga ik het gisteren gehanteerde gezegde transformeren tot een flexibele variant.

Ik leef toe naar mijn knie-operatie en ik word nerveus……

8 februari 2016 – over de Russen, Noord-Korea, carnaval en de vijf in de klok

‘t Is de laatste weken weer ouderwets als het gaat om de berichtgeving over de Russen, in dit geval in Syrië. Je krijgt er bijna nostalgische gevoelens van. Heer Poetin’s wegen zijn andermaal ondoorgrondelijk en eigenlijk kun je constateren dat er sinds de koude oorlog niet zoveel is veranderd. Toen heette de angst ‘de Russen komen’, nu is er sprake van ‘de Russen zijn er’. We kunnen gewoon wachten op de verdere escalatie van de toestand in Syrië en dan hebben we de poppen goed aan het dansen. Dan loopt er verder in Noord-Korea nog een idioot met de naam Kim Jong-un – betekent zoiets als ‘met-voorsprong-grootste-mafketel-van-ons-land’ rond die meent af toe rotjes te moeten afsteken om de wereldvrede weer een stukje meer in gevaar te brengen. Geen mooi begin van deze week met al kloten nieuws.

Gelukkig hebben we carnaval nog, althans voor een deel van de bevolking. Ik ben niet katholiek opgevoed, ben uiteraard wel een aantal keren historisch total loss geweest tijdens dat feest der zotten maar eigenlijk, heel eerlijk gezegd, heb ik er niets mee. Flink heisen dat kan, een optocht, vooruit, maar dat geouwehoer eromheen ervaar ik als overdreven en kinderlijk. Dat ge-alaaf, een gebruik dat volgens Wikipedia afkomstig is uit Keulen, in Eindhoven is verbasterd tot Salaai en in andere plaatsen tot ‘agge mar leut et’…pfff. Ze doen maar wat, die katholieken maar wat me het meest tegenhoudt is ‘t weer. Kroeg-in-kroeg-uit in februari met windkracht 9, dat is roepen om narigheid. Tegen de tijd dat die folklore in mei wordt gevoerd, haak ik weer ouderwets aan maar dit is geen doen….

Net zou oud als Alaaf is trouwens de prettige gewoonte om een neutje te doen ‘als de vijf in de klok’ zit. Daar kun je Wikipedia ook op loslaten. Nou kun je daar heel creatief mee omgaan maar vanaf 16.30 uur, half vijf dus, is het volgens de drankkenners echt geoorloofd om het glas te vullen, zo ongeveer rond het tijdstip van dit dagboek-item eigenlijk. Mede door wat verkoudheid vind ik het gerechtvaardigd om die neut nu in te schenken en daarbij doe ik in gedachten en lekker bij de kachel een heel klein alaafje.

5 februari 2016 – over een serveerster, Assange, St Loterijverlies en miljarden

Gisteravond zat ik met een oud-collega in een kroeg in Deventer en daarbij genoten we van het gestuntel van een blijkbaar nieuwe serveerster. Het is altijd aandoenlijk om dan stiekem en discreet gade te slaan hoe zo’n meisje in staat is om in korte tijd: tweemaal de bestelling te vergeten, een glas stuk te laten vallen, een ongeopend flesje bier op tafel te zetten en absoluut niet te weten wat het menu bevat. Dat is gewoon genieten van de onschuld maar je tegelijkertijd afvragen waarom zo’n bakvisje niet een beetje ingewerkt is. Zo zit de wereld vol met verbazingwekkende elementen en ik heb soms de indruk dat die allemaal bij mij binnenkomen. Met andere woorden: ’t is nogal druk in mijn bovenkamer.

Ik maak ook vaak, ik geef ’t grif toe, verkeerde keuzes. Een jaar geleden werd de stichting Loterijverlies opgericht, een stichting die bestrijdt dat de Staatsloterij rechtmatig heeft gehandeld met haar trekkingen door ook niet-verkochte lotnummers mee te laten loten, de schurken. Uiteraard betaal je voor deze stichting die volgens de actuele berichten de maatschappelijke belangen verdedigt in een exotisch belastingparadijs. Daar word ik knap chagrijnig van en dus ga ik maar eens een ticket kopen om verhaal te halen. Zo’n ticket zal onze vriend Assange ook wel kunnen gebruiken binnenkort. Ik weet niet precies wat het is maar ik heb niets met dat rare mannetje. Prima dat ie op een bepaald moment wat opening van zaken heeft gegeven maar daarna zocht ie bij het vrouwelijk geslacht iets te veel andere openingen en ja, dan ben je aan de beurt en dan zit je zomaar een paar jaar in een vreemde ambassade in Londen. Gaan we vast weer meer van horen vanaf nu.

Het nieuws vandaag stond verder in het teken van ‘miljarden’. Miljardenverlies bij ArcelorMittal, miljard aan kosten door de Chinese ramp in Tianjin en de Nederlandse filmindustrie die een miljard claimt van de staat vanwege illegale downloads. Prachtig verhaal…de Nederlandse filmmakers, doorgaans toch niet het neusje van de cinematische zalm, worden wat nerveus in de portemonnee en gaan dan absurde verhalen bedenken. Mooi moment om even mijn gratis maandabonnement van Netflix in te duiken, want dat is de eye-opener van deze week na een productieve vrijdag met allerlei veelbelovende afspraken.

Rustig weekend.

4 februari 2016 – over Jan Patat, Rembrandt en WU WEI

Ik ben doorgaans erg gevoelig voor aanbiedingen, koopjes, afgeprijsde artikelen en de bekende ‘van-voortjes’. Ik ben ook gevoelig voor het tegenovergestelde. Voorbeeld: hier vlakbij zit Jan Patat, letterlijk dus, een uitgebreid cafetaria met, inderdaad, patat. Ik kom er zelden maar heb nu tweemaal het volgende tafereeltje meegemaakt:

‘mag ik twee kroketten en voor 3 euro patat?’

‘we hebben gezinszakken alleen voor 3 euro en tien cent’

‘????? – wat krijgen we nou?, haal er dan maar een paar stukjes uit, ’t is toch meestal teveel die geszinszakken’

‘dat mag ik niet doen, dus ’t blijft 3 euro 10’

‘goedemiddag’.

Daar kan ik dus een beetje gek van worden, dat heeft echt serieus iemand bedacht in het kader van een algemene prijsopdrijving van Aviko. Chronisch gebrek aan creativiteit, geen ruimte voor bij mij en dus zelf maar aan ’t kokkerellen.

Op een heel ander prijsniveau vond de discussie over de Rembrandts plaats, onze Rembrandts, de twee schilderijen die Nederland en Frankrijk samen kochten van de familie Rothschild. 160 miljoen euro betalen we samen voor dat stukje penseelwerk en dat brengt het vermogen van die vreselijke bankiersfamilie op – even schrap zetten – ruim $ 490.000.000.000.000.000 (vierhonderdnegentigduizend triljoen dollar). Die familie kan in haar eentje elke aardbewoner miljonair maken en wat doen Nederland en Frankrijk: dik betalen voor weliswaar aardige prentjes maar het gaat natuurlijk helemaal nergens over. Vervolgens gaan we steggelen over de plek waar ze ‘t eerst komen te hangen en daarna moeten er 10 miljoen museumkaartjes worden verkocht in het kader van een sluitende business-case. Ik hou van kunst, ik ben uiteraard postuum jaloers op heer van Rhijn maar dit had nooit goedgekeurd mogen worden.

Wel mijn voorlopige goedkeuring krijgen de plannen van Wu Wei – naam maar even vergeten – een initiatief (al eerder vermeld) om de dienstverlening binnen ICT te verbeteren en goede doelen te steunen; binnenkort meer feiten maar de energie begint te stromen bij het verkennen van nieuwe markten. Het wordt lente….alleen vandaag even niet trouwens!

3 februari 2016 – over verkiezingen VS, vrijwilligerswerk, Tessa en Pipi Langkous

De dagen lengen, goed te merken als het een beetje helder weer is en het is over ruim 7 weken alweer zomertijd, iets om geweldig naar uit te kijken.

Vandaag heeft dochter Tessa haar schrijversdebuut gemaakt met een artikel in de Nieuwe Revu, hartstikke leuk, veel van dat soort dingen zitten blijkbaar in de genen. Dus mensen, kopen deze editie! En dat ook nog eens op de verjaardag van Albertien, oom Ben en nog een paar miljoen anderen, maar dit terzijde.

Ik ben vanmiddag gestart met een stukje maatschappelijke plicht: vrijwilligerswerk bij het Stadshuus (cultureel centrum) in Lochem. Mijn beeld over dat werk en de noodzaak daarvan door allerlei (gemeentelijke) bezuinigingen is per direct bijgesteld. Hulde aan de initiatiefnemers en alle betrokkenen die zich inzetten voor de oprichting van deze vereniging en ik ga m’n steentje bijdragen via onder meer website-onderhoud en misschien meer. De dagen vullen zich en ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ik tot voor kort tijd had voor een vaste baan van 50 uur per week. De historische uitspraak van Pipi Langkous (‘ik heb ’t nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’) is deze week al op diverse fronten gebezigd en ik vind ’m prachtig. Ik ben alleen bang dat ie ook gehanteerd wordt door al die idioten die zich op die moment kandidaat noemen voor het presidentschap van de VS. Het is toch niet te geloven als je die carnavalsoptocht voorbij ziet komen. Daar zit toch – ook niet bij de Democraten helaas – geen fatsoenlijke optie tussen. Tja, Hillary…., maar daar kleven toch voor de eeuwigheid wat historische beelden aan vast. En dan die vroom biddende gezinnetjes op de voorpagina’s, echt te maf voor woorden. Dat moet dan wereldleider worden, hoewel ik ook wel begrijp dat de werkelijke regie elders zit. Nou ja, we gaan ’t allemaal weer volgen, ’t is wel amusant uiteindelijk.

Verder ga ik beginnen met de voorbereiding van het onderwerp Publicaties want er zitten nog een paar vrije momenten in de weekagenda. Het kriebelt en ik heb munitie nodig om kranten en/of tijdschriften te voorzien van wat prikkelende schrijfsels. Fijn voornemen voor de komende week. Mochten lezers zich geroepen voelen om suggesties aan te leveren, vooral op de mail zetten.

2 februari 2016 – over spruitjes, vitamine D, banken en de olieprijs

Lage olie- en dus lage brandstofprijzen…..moeten we dat fijn vinden. Ik ben geneigd te zeggen: ‘ja!’ want hoewel ’t mijn vriendin niets uitmaakt (ze tankt altijd voor 30 euro!) kan ik het verschil aan de pomp wel degelijk waarderen. Recordlage prijzen, in geen jaren vertoond maar wel met gevolgen voor de oliemaatschappijen en dus weer voor de beurskoersen die dezelfde vrije val vertonen en daar heb ik dan wel weer last van. Wat mij het meest intrigeert is de oorzaak van deze ontwikkeling want ik snap het niet en ik kan het niet overzien. Meestal ligt het ergens aan de combinatie van vraag en aanbod maar die is al jaren hetzelfde, sterker nog, de vraag is weer gestegen want we rijden weer meer en staan dus ook meer in de files. Nou ja, weer eens iets om uit te zoeken.

Ik kijk de laatste dagen erg veel naar de lucht, op zoek naar zon en naar vitamine D maar helaas, weinig te bespeuren. Mijn zonnepanelen hebben dezelfde vragende blik en daarom doen we maar een schietgebedje naar Ra, Belenos en Helios – jaja, research! – om ons wat genadig te zijn met de hoeveelheid zonlicht, want ik popel. Vooralsnog kan ik vooruit met een ouwe Philips Solaria, die sinds een paar dagen onze zolder opsiert maar eigenlijk vind ik dat een beetje verspilling….. Dan moeten we maar wat meer zalm en eieren eten want daar schijnt vooral de D-supplement in te zitten.

Grappig, ik was vanmiddag op bezoek bij een bankkantoor om mijn hypotheeksituatie even door te nemen. Na lang aandringen had men ingestemd met een mondelinge afspraak op één van de nog spaarzaam geopende kantoortjes en – verdomd als t niet waar is – ergernis, ergernis. Ik had drie vragen en op slechts één kreeg ik een bevredigend antwoord. De rest mondde uit in ‘dat gaan we uitzoeken, daar kom ik op terug’ – dat soort resultaten. Kent u dat als lezer van mijn dagboek. Maar goed, een mens kan niet alles weten maar nu komt ‘t. Ik was net weer thuis en ringring…’met Henk ….huppeldepup van ABNAMRO….met nog een paar vragen’. ‘Mijn mailadres?’ ‘Staat al ongeveer 100 jaar in alle bankgegevens.’ ‘Oh ja, ik zie’m. Dankjewel Roeland’. Vijf minuten later: ringring…’met Henk van ABNAMRO, ik heb de gegevens van je vriendin nog nodig‘. ‘Ja maar Henk, die zijn al vijf jaar bij jullie bekend, ander kantoor maar toch’….. een scan van ’t paspoort’. Vijf minuten later: ringring…’met Henk nog even, je mailadres klopt niet’. ‘Wat heb je ingetoetst Henk? ‘Nou, ^{roelandneyland@hotmail.com’. ‘Ach gut Henk, staan maar twee fouten in.’ Na een uur was ’t geregeld en zag ik via de mail dat Vodafone mij voor de vierde hartelijk welkom heette in het kader van een nieuw abonnement……tot morgen!}

1 februari 2016 – over fietsen, Wu Wei en Feijenoord

Gek is dat. Ik ben van oudsher Feijenoordfan, (passief) supporter van een prachtige club uit Rotterdam-Zuid met het mooiste stadion van Nederland, de fanatiekste aanhang en in potentie een vereniging met de meeste kansen op nationale en internationale successen. Al een jaar of twintig is het echter kommer en kwel in de Maasstad. Wanbeleid en mismanagement hadden de club teruggeworpen tot een cluppie van modale porporties en net toen het allemaal weer wat beter leek te gaan – tot aan de winterstop – is het weer helemaal mis. Het vertrouwens is weg na vijf nederlagen op rij, van Bronckhorst blijft gek genoeg nog steeds zitten, terwijl die vanaf het begin eigenlijk al weinig uitstraalde en de hoop op een kampioenschap, of in elk geval een tweede plek, is alweer naar de Filistijnen. Wat nu? Er loopt geweldig veel talent rond bij de jeugd maar gek genoeg breekt er maar weinig echt door. Ligt daar het probleem? Wordt op dat niveau ook al aangetoond dat beleid c.q. behoorlijk bestuur ontbreekt? Ik bel vandaag even met 010 want het plaagt me mateloos.

Gisteren zat ik de hele dag aan tafel met de organisator van Alpe ‘d Huzes, Coen van Veenendaal, plus nog een stel andere enthousiastelingen bij min of meer de oprichtingsvergadering van WU WEI. Wie? Ja, WU WEI, een club van mensen met twee doelen in het vaandel: ondersteuning van goede doelen, met name kankeronderzoek en het bereiken van dat doel met ICT. ‘We’ gaan de markt benaderen en ik denk erover mee, leuk en uitdagend.

Verder hebben een paar idioten met een lichte hersenbeschadiging het nodig gevonden in de fiets van de 19-jarige Femke van den Driessche een motortje te plaatsen. Hoe haal je het in het bolle Vlaamse friteshoofd, denk ik dan. De kans op ontdekking is rond de 100%, de kans op besmetting van de wielersport eveneens en de kans dat deze Femke, ik had er trouwens nog nooit van gehoord, ooit nog gaat fietsen is met vrijwel 100% afgenomen. ‘Die zotte fraudeurs dienen onverwijld in het kot te worden weggesloten’, zou ik willen voorstellen. Ik stap vandaag maar eens even op de racefiets, al staat ie dan nog op zolder, in de Tacx.