De breinbatterij

De ‘onthoud’cellen in het brein schijnen vanaf je 25ste levensjaar al af te nemen. De eerste decennia heb je daar nog weinig last van, maar daarna gaat het bergafwaarts, niet alleen volgens de deskundigen en de wetenschap, maar ook op grond van de persoonlijke ervaringen. Het dagelijks doen en laten begint vanaf pakweg je 65ste levensjaar te lijden onder dat verschijnsel, met een vervelend woord aftakeling, nog erger: degeneratie.

In de confrontatie met soort- en leeftijdgenoten hoor ik vaak enigszins geruststellende opmerkingen als het gaat om herkenning van dat probleem, waarbij ik me vanuit de competitieve invalshoek nogal eens probeer uit te worstelen boven het gemiddelde van die onvermijdelijke ellende door geheugen- en andere spelletjes te doen en vooral om te bewijzen dat het nog wel meevalt. Ach ja, noem het vechten tegen de bierkaai. Het aantal keren dat ik naar de schuur of zolder loop en daar aangekomen heel andere zaken aantref en mee terug neem dan waarvoor ik de trap opliep loopt met verontrustende snelheid op, al maak ik mezelf wijs dat dat komt omdat ik veel aan ‘t hoofd heb en dat er daardoor telkens weer andere zaken doorheen kruisen die ervoor zorgen dat dingen gaan zoals ze gaan. Zo was ik onlangs een buitenklus aan het doen, waarbij schroeven, twee schroevendraaiers, een hamer, een meetlint en een paar andere hulpstukken waren vereist. Bij het wisselen van het één ben je het andere alweer kwijt en muteert zo’n klusoefening meer tot een stuk hersengymnastiek dan een werkelijke activiteit. Ik maak mezelf wijs, deels op waarheid berust, dat het een manier van werken is, ingegeven door enthousiasme en gedrevenheid, versneld door de hoeveelheid dagelijkse thema’s, waardoor de denksnelheid van mijn brein, en daardoor het reguliere doen en laten, geen gelijke tred houdt met de daadwerkelijke fysieke activiteiten. Bent u daar nog? Is het nog te volgen? Zo nee, dan kan het zijn dat u tot dezelfde probleemcategorie behoort of dat mijn ietwat chaotische spirit die ik probeer over te brengen de eveneens tanende breinbrij van de gemiddelde lezer te boven gaat.

Bij deze verschijnselen past slechts omdenken, dat wil zeggen: vooral niet opsommen wat minder wordt, maar keihard benoemen wat je allemaal nog zonder problemen kunt, wat de rijpe plussen zijn van je status als oudere jongere, zoals ervaring, visie, inzicht en kennis. Een ander voordeel van dat heen en weer-gedrentel is dat de stappenteller dagelijks enorme successen registreert, hetgeen weer een prettig gegeven is bij het streven naar het langzamerhand tot heilig verklaarde dagelijks gemiddelde…mits die telefoon zich dan wel consequent in de broekzak bevindt.

Het wordt er kortom niet gemakkelijker op, beste mensen, en dit proces vereist voortdurend een investering in fysieke en geestelijke arbeid. Verder koester ik nadrukkelijk de gedachten aan de naderende zomer, waarbij zich ongetwijfeld vele mooie momenten zullen aandienen om, achterover leunend, de bovenbatterij weer helemaal op te laden, in alle opzichten.

Moraal van dit licht-turbulente verhaal: er is veel te beleven en in te halen de komende tijd, vooral buiten. De bliksemse boel – lichaam en geest – moet worden ontlucht en opgeruimd. Ik heb er ongelooflijk veel zin in, jullie ook?

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice