Nederland is een verdomd rijk land. Onder de vandaag getelde 17.395.235 inwoners (7 november 12.00) bevinden zich 115.000 miljonairs en de 500 meest gefortuneerde jongelui stonden afgelopen week weer parmantig opgesteld in de Quote, het meest gehate en daarom zo populaire tijdschrift, waardoor een kennis van me even in een dipje raakte, met name door het zwierig beschreven grootkapitaal van een paar streekgenoten, dat in 2019 weer sterk blijkt te zijn toegenomen. Wat moet je als jan-met-de-pet met deze info? Het wemelt hier inderdaad van de zich in duiten wentelende Dagobert Duckjes en we staan 14e op de ranglijst van rijkste landen. En dan? Een evenwichtige verdeling van de pecunia zal het nooit worden en als ik beweer dat we met slechts 1 procent van het miljonairskapitaal voor alle 8 miljoen huishoudingen in ons land een elektrisch karretje van € 50.000 kunnen aanschaffen, dan is dat wel leuk uitgerekend, zou het in één klap het auto-transitieprobleem van Wiebes oplossen, maar snap je ook dat het helaas niet haalbaar is. Een kerstgratificatie van € 10.000 aan alle, zich misdeeld-voelende landgenoten behoort eveneens tot de fictieve mogelijkheden en zou bovendien sterk economie-bevorderend zijn, maar dat soort initiatieven vereist solidariteit en die ontbreekt, dus elke verdere bespiegeling is zinloos.
De meeste miljonairs zijn, ook sussend om te weten, oorverdovend saaie individuen, waar je lastig een fijn biertje mee kunt drinken, laat staan een goed gesprek kunt voeren. De meesten staan ver boven de werkelijkheid van de maatschappij, al was het maar omdat de oprijlanen van de doorgaans prettig gehuisveste welgestelden zelden worden betreden door deurwaarders, colporteurs of collectanten en dan mis je toch een stukje van het echte leven. Uit onderzoek is verder gebleken dat de gemiddelde miljonair een paar procent gelukkiger is en een jaar of drie ouder wordt dan Henk en Ingrid, maar ook de Carvalho’s, de ten Brinkes en de de Mol’s, groot geworden met oud geld of met soms dubieuze handelspraktijken, voeden zich drie maal per dag met de boodschappen van de lokale grootgrutter.
Veel belangrijker is het actuele gevecht rond een rechtvaardige verdeling van de totale hoeveelheid belastingmuntjes. De financiële kraantjes in het geldpakhuis van Wopke Hoekstra zijn dringend toe aan een onderhoudsbeurt. Die activiteit vereist 
gevoel voor de werkelijkheid en een forse dosis politieke saamhorigheid, leidend tot een complete herziening van uit de pas lopende zaken als onderwijs, zorg en justitie. Na de themagerichte boerendemonstraties en bouwbetogingen van de afgelopen weken is het nu wellicht tijd voor een manifestatie-van-de-gewone-man, de burger die recht heeft op een eerlijke distributie van de pegels en die dus vooral recht heeft op politici die komen met structurele – jawel! – oplossingen voor al onze nationale vraagstukken, die – eerlijkheidshalve en vergeleken met de echte ellende in de wereld – tot de categorie luxe-problemen moeten worden gerekend. Dat is, naast alle terechte, vermeende en beprotesteerde onrecht, ook een belangrijke, relativerende en wellicht iets mild-stemmende constatering, zo kort voor het weekend.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie