We klagen ons in dit land langzamerhand helemaal te barsten, we worden overrompeld door, en overvoerd met complottheorieën, twijfels over de lockdown, angst voor het virus, maar ook voor de vaccinatie en er zijn steeds meer mafkezen die erin slagen een afzetgebied te vinden voor hun pesterige wappie-verhalen, al dan niet getriggerd door een referentiekader van macht, geld en invloed.
Afgelopen dagen was het koud, guur en toch het begin van de lente, al ligt die nog ergens bij de Azoren te wachten op de juiste windrichting. Op dat soort dagen zit ik af en toe wat vergetelheid te zoeken via de mijmering, de meditatie, tussen het reguliere corona-balen door. Plotseling kwamen middenin die reflectie oude helden voorbij, grote jongens uit het verleden, waarvan je ooit dacht dat het kanjers waren, die hoog in je aanzien stonden, grotendeels door het gebrek aan echte informatie, want wat wist je nou buiten Hiltermann om van hetgeen zich buiten onze grenzen afspeelde. Amerika was een groot en machtig land, een voorbeeld voor ons allen, Kennedy had ondanks
Vietnam nog een ongeschonden blazoen tot die 22ste november 1963, toen ik met mijn paps het journaal bekeek, één van de eerste uitzendingen op onze Philips zwart-wit TV van 42 cm, waarin direct om 20 uur – ik denk door Jan Gerritsen – melding werd gemaakt van de aanslag op ‘onze’ John in Dallas, 15 minuten later gevolgd door de bevestiging van zijn dood, vermoord door waarschijnlijk Lee Harvey Oswald, maar dat is ook in 2021 nog niet helemaal helder. Het had een enorme impact op alles en iedereen en om de huidige corona-ellende te nuanceren kwam ik door een artikel in een historisch tijdschrift over Kennedy terecht in het Europa van de veertiende eeuw. Zijn we er nog lezers? Toegegeven, het is een wat lange en complexe aanloop vandaag, maar zo gaat dat soms met reflecties. In genoemd blad stond een geweldig indrukwekkende beschrijving van de ellende van achtereenvolgens de pest (de Zwarte Dood), waardoor de helft van ons continent stierf, de 100-jarige oorlog tussen Engeland en Frankrijk, alsmede de eerste variant van Farmers Defence Force-protesten in West-Europa, waarbij een groot deel van het agrarisch klootjesvolk het loodje legde, allemaal ruimschoots voordat 100 jaar later de 80-jarige oorlog uitbrak, met als huiskamervraag: waar klagen wij anno 2021 over? Over thuiswerken dus, over het gebrek aan sociale contacten, het biertje in de kroeg… Diep schamen moeten we ons soms, badend in onze luxe, in extreme weelde en comfort, terwijl we met een druk op de knop in de luie stoel vanuit alle werelddelen worden bediend als het gaat om het inhaleren van verdere ellende, met name via de strak gestuurde social-media-pandemie. Het helpt om af en toe fors te relativeren, want hoewel die er natuurlijk volop zijn, horen problemen nu eenmaal bij de menssoort, al sinds de hof van Eden en daar heeft de Lieve Heer ook met de zondvloed geen spat aan veranderd. De protesten nemen toe, de bezwaren tegen de lockdown ook, 
maar er gaat tot 1 mei geen moer veranderen. Onze vraagtekens zijn soms immens, en aan achterliggende theorieën is geen gebrek. Ze leiden, ook in mijn eigen kringen, tot veel mooie en dankbare discussies, maar ze gaan ook gepaard met veel vragen waar we als eenvoudige burger nooit een bevredigend antwoord op krijgen. Simpel nog even volhouden is het credo dus en dat heet berusting. Vroeger, vanaf die beruchte veertiende eeuw, hadden we eeuwenlang de p in als ons iets niet aan stond. Straks wordt die p een c, en dat is iets om te onthouden.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie