De oogjes werden een paar keer goed vochtig toen ik deze week – toegegeven, in delen – Zomergasten van 21 juli j.l. terugkeek. Inval-presentator Peter van Ingen wist er een geweldige uitzending van te maken. Gast Eric van der Burg, topper uit het vorige kabinet, gaf in
het interview blijk van eigenschappen die we allemaal al wel van hem kennen, en dat zijn vooral mooie, menselijke aspecten die hem populair hebben gemaakt bij iedereen die met hem samenwerkte.
Gevormd door de Bijlmerramp en de nasleep daarvan had van der Burg geen boodschap aan de vraag waarom hij geen SP’er was geworden, het enige moment waarop hij nadrukkelijk en als door een wesp gestoken aangaf dat de VVD bij hem vooral staat voor het liberale gedachtengoed, waarvan naastenliefde misschien wel het belangrijkste onderdeel is. hetgeen een iets andere kijk geeft op de VVD, op VVD’ers in het algemeen en op van der Burg in het bijzonder. ‘Het ontbreekt in ons land vaak aan nazorg, aan aandacht en dat heeft niets met politiek te maken’, aldus van der Burg die verder vooral geëmotioneerd raakte bij de beelden van de gijzeling van de school in Bovensmilde in mei 1977.
Het hele gesprek was boeiend, verveelde geen moment en wat is het dan toch verdomde jammer dat zijn plaats nu wordt ingenomen door een ka van de PVV, op een plek waar juist die medemenselijkheid het hardst nodig is, zelfs als je staat voor een onsje minder migratie en asielopvang.
Ik zat een paar momenten, net als hij, met opwellende traantjes, toch al een sterkere emotie bij het ouder worden. Toen van Ingen daarna nog wat inging op Wilders en hetgeen zich nu afspeelt in Den Haag, volgde de even logische als indringende vraag: ‘Waarom ben je dan toch in Godsnaam akkoord gegaan met die coalitieafspraken’. Van der Burg zat ermee in z’n maag en juist dat tekent z’n klasse. Hij komt wel een keer weer terug omdat het in z’n aard ligt om te helpen, te coördineren, het land mooier te maken. Van der Burg is een positivo pur sang en als je hem hoort praten heb je geen moment het idee dat hij een spelletje speelt, of dat hij uit is op complimenten. Zelfs met mijn links-socialistische karakter durf ik dat op deze plek wel vast te stellen, al kon ik het niet laten om nog wat beelden van andere ouwe positivo’s van stal te halen, om deze blog wat te verluchtigen.
standbeeld Alkmaar
Het interview van ruim drie uur was van de eerste tot de laatste minuut boeiend, ook door de filmfragmenten van Truus Weismuller en Les Misérables, en dat soort items zouden eigenlijk verplichte kost moeten worden voor elke landgenoot die begaan is met het lot en de toekomst van Nederland. Het is alleen jammer dat juist de groepen die het hardnekkigst de ogen dichtknijpen en de andere kant uitkijken ook nu niet zo’n mooi gesprek op juiste waarde weten te schatten, simpelweg omdat vrijwel iedereen alleen maar met z’n eigen ding en vandaag bezig is, maar we blijven hoop koesteren en met het Burg-credo ‘we gaan drie stapjes vooruit en soms één achteruit’ moeten we het doen.
De tussendoorvraag van van Ingen hoe lang de huidige club in Den Haag zal blijven zitten werd wijselijk niet beantwoord, maar ach, laten we eerlijk zijn, 15 oktober 2024 is al erg lang.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie