Op maandagochtend denk ik wel eens na over de komende week, de planning, het dagmenu, alledaagse zaken, inclusief de evaluatie van afgelopen week. Net op dat moment kwam er een discussie voorbij op Radio1 over Taiwan en de kansen op een ineenstorting van de westerse beschaving, die mijn aanvankelijke optimisme deed kantelen, zonder dat er echt sprake was van nieuwe feiten. De kans op een vernietiging van Europa is misschien wel 50 procent, als we alle gegevens plussen en minnen en daarom is het prettig om zoveel mogelijk relativeringsmomentjes in te bouwen, oog te hebben voor enerzijds de mafketels van deze tijd en daarnaast vooral ontvankelijk te blijven voor nuchterheid, humor en de dagelijkse praktijk van ons bestaan.
Eén van de fraaiste momenten van die nuchterheid kwam vanochtend voorbij op diezelfde radiozender, toen een journalistieke dame, beetje mediageil geworden door het aanzwellende nieuws over een volle maan, ook wel 
supermaan genoemd, die zelfs nog wordt omschreven in termen van een rode aardbeiengloed. Dat was voor de dame in kwestie voldoende reden om contact op te nemen met een sterrenkundige uit Franeker, de plek van het befaamde planetarium. Waarschijnlijk had ze gedacht daar wel wat bijzondere en spectaculaire informatie over dit verschijnsel los te peuteren met de vraag: ‘kunt u iets vertellen over wat ons vannacht gaat overkomen en hoe bijzonder is het wel allemaal dat we dit mogen meemaken?’ Het ontnuchterende antwoord van de Fries: ‘ach mevrouw, het stelt helemaal niks voor, elke maand is het volle maan en nu wordt het door de media opgeklopt tot iets speciaals; ik kom er m’n bed in elk geval niet voor uit’, met aansluitend nog een korte toelichting over tijdstippen en de aankondiging dat medio juli het volgende ‘spektakel’ plaatsvindt. Het werd een paar seconden stil in de studio, waarna deze omroep-Truus nog een korte poging deed de man te vertellen dat ze toch echt had gelezen dat de kleuren dit keer echt anders zouden worden. ‘Nee hoor, van dat kleine verschil zie je als leek geen barst, het is gewoon volle maan, punt!’ Einde discussie, einde gesprek. Daar krijg ik geweldig veel energie van, dat is kicken en het is misschien wel tekenend voor de wereld anno nu dat een beetje normaal doen niet meer tot de mogelijkheden behoort. Alles wordt opgeklopt, alles wordt uitvergroot. De wereld zit zwaar in de stress, niet in het minst door de zwaarzieke ploert Vladimir en juist om dat soort redenen had ik gisteren een zwak voor de man die tijdens het Maňana Maňana-festival te Laren met ontbloot, borsthaarloos bovenlijf en magere, in laarzen gestoken boots, in een wit/blauw pettocoatje de aandacht van het publiek trok, de volledige dag nippend van z’n biertje onder het voeren van ogenschijnlijk diepgaande gesprekken met z’n soortgenoten. Ik heb geen idee wat hij wilde bereiken met zijn verschijning want ‘t was geen Schot, ook geen plotseling opgedoken Viking en z’n bijstaande vriendin toonde verder geen bijzondere kenmerken. Het mag, het moet, het breekt immers de sleur
van veel ellendige berichten en ik ga via Marktplaats op zoek naar een vergelijkbare outfit voor ’t volgende evenement. Wij genoten op deze pracht-locatie van schitterend weer, van geweldige muziek, van hilarische artiesten ook, met een sfeer om van te smullen. Het nagenieten van dat soort gebeurtenissen is de beste remedie bij het verwerken van dat andere nieuws, dus het weekmotto is: gewoon blijven doen, zo lang mogelijk, en genieten van elke seconde. Op naar het volgende festival en laat die volle maan maar gewoon barsten vannacht.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie