Emotievarianten

Elke week wemelt het van de momenten, die je niet ziet aankomen, die shockeren en een diepe indruk achterlaten, zowel negatief als positief. Zo verried de kinderpagina in de Volkskrant afgelopen week de wensjes van een meisje van acht, dat het liefst zeemeermin wil worden, in een villa in Colombia wil wonen om daar de hele dag te kunnen skeeleren. Dan pink ik direct een traantje weg, want hoe kunnen we ervoor zorgen dat deze onbevangenheid zo lang mogelijk wordt vastgehouden en hoe beschermen we de kinderlijke onschuld tegen de narigheid die straks onvermijdelijk aan de deur klopt. Dat zijn ontroerende momenten en afgelopen week zagen we heel veel varianten voorbij komen die vanuit verschillende invalshoeken tranentrekkend zijn. Op de dag dat knulletje Engel dacht te scoren met zijn verongelijkte procesgang jegens de avondklok, zat dat heerschap later op de avond bij OP1 met een brede grijns tegenover Ab Osterhaus, die deze uitgelezen kans om van Engel een bengel te maken onbenut liet en zijn zoveelste inhoudsloze voordracht deed, zijn zoveelste nietszeggende boodschap verkondigde en nog eens niet aangaf waarom we in een lockdown zitten, waar we, wat hem betreft, nooit meer uit gaan komen. Want wat zei Ab?: ‘Ja, we lopen best veel risico’s met die Britse variant en we weten nog niet wat dat gaat betekenen’. Mijn verbazing won het van de vertwijfeling bij zoveel blamerende stupiditeit.

Ongelooflijk onder de indruk was ik ook van de pogingen van insectologen om uit de plotselinge overgang naar zacht weer toch wat chagrijn te genereren met het oog op het massaal ontwaken van het fenomeen larf en ander, nog in de winterslaap bivakkerend dierlijk en overlast bezorgend vlieggerei, net een week nadat dat spul nog massaal is doodgevroren. Indien nog voorradig nemen we deze aankondigingen met een flinke korrel zout, met de conclusie dat we een land zijn van mierenneukers, muggenzifters, pezewevers, haarklovers en klepzeikers. Misschien kan een andere benadering van de dingen wel op indrukwekkende wijze gaan zorgen voor meer positiviteit, zoals de wedstrijd NEC-De Graafschap die dit weekend door 1200 toeschouwers mag worden bijgewoond, een gegeven dat toch aanleiding kan zijn voor wat we hoop zouden kunnen noemen.

Echte indruk maakte natuurlijk de Marslanding van de Perseverance, op de minuut nauwkeurig uitgevoerd op een planeet die in het gunstigste geval zo’n 60 miljoen kilometer van ons is verwijderd, via een reis van ruim een half jaar en begeleid door nooit eerder vertoonde technische snufjes, waardoor daar nu een autootje rondrijdt, een drone z’n vluchtjes maakt en wij al die gegevens en beelden zomaar kunnen ontvangen op deze maffe planeet, met een vertraging van slechts 10 minuten. Zo’n gebeurtenis is niet alleen letterlijk een ontsnapping uit de aardse atmosfeer, maar veroorzaakt ook een prettige adrenaline verhogende en ontroerende mentale escape in deze komkommertijd. Mijn euforie kreeg gistermiddag een kluchtig karakter toen ik onze met zorg geselecteerde nieuwe blender wilde uitproberen via een lekker tomatensoepje, daarbij de deksel een halve slag verkeerd om had gemonteerd, waarbij via stand 1 de complete en de ooit in gebroken wit gesausde keukenmuur de kenmerken kreeg van een bloedbad. Zie daar, alweer een in een ander jasje gestoken brok emotie, zij het één met een vrij hoog gvd-gehalte. Omdat ik kort daarvoor nog even gemakshalve de nieuwe HDMI-kabel van mijn tweede en ongelooflijk noodzakelijke PC-beeldscherm naar de mallemoer had geholpen en zich tijdens het schilderen nog wat andere kleine onverkwikkelijke klunzigheden manifesteerden is vrijdag de negentiende per direct en met emotie omgeven toegevoegd aan het rijtje traditionele ongeluksdagen.

Desondanks is het vandaag rokjesdag geworden en met een beetje goeie wil is dat positieve emotie.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice