’t Was Femke Halsema er uiteraard helemaal niet te doen om met de beste performance van de linkse vrouwelijke politici uit de bus te komen, maar met haar prachtige toespraak tijdens de dodenherdenking won ze glansrijk, dat zal iedereen moeten en kunnen beamen. Nog even het slotstuk van de fijne speech, die ze evenwichtig, krachtig, klassiek en op de juiste toon wist neer te zetten.
‘We leven nu 74 jaar na de bevrijding. Er zijn nog mensen die het verschil tussen bezetting en vrij-heid zelf hebben ervaren. Elk jaar worden het er minder.
Wij ademen vrije lucht, wij wandelen ongestoord door de stad, wij geven onze meningen, wij kiezen in vrijheid. We doen dat dagelijks, haast achteloos.
Maar aan onze vrijheid gingen pijn en groot verdriet vooraf. Onze vrijheid is door pijn omzoomd.
Daarom geven we de herinnering aan onvrijheid door, alsof de oorlog gisteren was. Ook als niemand meer weet wat het is om in een bezet land te leven. Daarom herdenken we … dit jaar, volgend jaar en alle jaren daarna.’
Hulde!
Er waren vorige week dus meer linkse vrouwen in het nieuws, in pogingen die varieerden van oprechte bezorgdheid tot ongenuanceerde kreten omwille van de aandacht. Attje Kuiken, PvdA-politica, was bij Pauw aangeschoven met het duidelijke voornemen iets heel erg te vinden van de TBS-problematiek, schreeuwde moord en brand en kreeg dus een fors meningsverschil met strafrechtadvocaat Job 
Knoester, die het onbegrijpelijk en kamerlidonwaardig vond dat Kuiken als politica in zo’n vroeg stadium allerlei door emotie gedreven conclusies trekt. Er is van alles mis met de rechten en privileges van TBS’ers, waarbij alleen nationaal egotripper Gerald Roethof het normaal vindt dat TBS ‘ers twee laptops en drie telefoons in hun cel exploiteren, terwijl Telegraaf-journalist Mick van Wely uiteraard van mening is dat TBS’ers per direct tegen de muur moeten worden gezet, bij wijze van spreken dan. Ter verhoging van de feestvreugde zat ook Gordon om volslagen onduidelijke redenen aan tafel en normaal gesproken zapt Nederland dan meteen door, maar hij moest van Jeroen zijn uiteraard nietszeggende showitem – iets met de Mol – bewaren tot het einde van de avond, toen alle kijkbuiskinderen al weg waren.
Dan hadden we nog Sharon Dijksma, die als links wethouder van Amsterdam langzamerhand de tijd acht gekomen – ze telt intussen ook alweer 48 lentes – om een flinke boon in de pot te doen door wat ge-orakel over schone lucht in Amsterdam. Sharon is waarschijnlijk slimmer dan ze oogt, maar als je weliswaar goedbedoelde, maar van weinig realiteitszin getuigende uitspraken doet over elektrisch rijden, wordt je in de daaropvolgende veertien talkshows genadeloos afgeschoten door allerlei hotemetoten van de Bovag, de ANWB en het Nibud, dat vooral de lagere inkomens vertegenwoordigt en dolenthousiast vaststelt dat de minimuminkomens zonder spaarsaldo
pas in 2048 het eerste gebruikte en betaalbare elektrische karretje kunnen aanschaffen, vooral omdat die exemplaren pas vanaf 2030 gebouwd gaan worden. Geweldige discussie met als voorlopige conclusie dat iedereen gelijk heeft. Dijksma wil, figuurlijk en begrijpelijk, gas geven bij de transitie naar schonere lucht, de anderen trappen, ook weer figuurlijk, op de rem en dus krijgen we een project waarvan de einddatum straks wordt bijgesteld naar 2038. Het gaat allemaal heel veel geld kosten, geld dat nu via foute subsidies in de zakken van auto-leasende rijke Nederlanders verdwijnt en waardoor andere bronnen moeten worden gezocht, misschien wel door Amsterdammers vanaf 2030 nog maar twee maal per week maximaal drie minuten te laten douchen. Dan stinkt het ook in hoofdstad, maar toch anders.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie