Gistermiddag om pakweg 15.30 uur moest ik nog even bij de Praxis zijn, zo’n beetje het 12e bezoek aan de lokale bouwmarkt in vier dagen tijd, omdat wij noodgedwongen bezig zijn met het interne project ‘herinrichten schuur’. Bij aankomst bleek dat vrijwel alle plaatsgenoten zich in deze absurde tijden met dezelfde activiteit bezighouden, want op dat tijdstip, midden in de middagzone ‘thuiswerken’, was er nog net drie meter parkeerplaats vrij en liepen de 185 bezoekers van het doe-het-zelf-filiaal op een onderlinge afstand van 150 cm te zoeken naar dat vergeten schuurpapier, het verfbakje, toch nog een paar kwasten, een tuinharkje of net die verdomde 40 mm lange kruiskopschroeven voor die 6 mm pluggen, waarvan je tevergeefs dacht er nog wel honderd in voorraad te hebben. Kortom: opruimen, herinrichten, klussen vormen de nieuwe vorm van recreëren en voor een tijdsbestek van een maand is dat best te doen.
We vergeten even dat het eigenlijk tijd is voor een wild terrasavontuur, dat de racefiets en de golfbaan lonken, dat een muziekfestival best leuk zou zijn, omdat we midden in de meest bizarre crisis verkeren die de mensheid in 100 jaar heeft meegemaakt. We vullen de dagen dus nog even met zinvolle tijdsbestedingen aan het thuisfront, maar als straks, over een week of twee, alles in de lak zit en de weersomstandigheden doen wat ze altijd in het voorjaar en de zomer plegen te doen, wat dan? Stel dat de voorspellingen van de grootste pessimisten uitkomen – nog twee jaar wachten – dan wordt het geduld via de Jan van Haasteren-legpuzzels wel erg op de proef gesteld en moet ik onze vijver raps tot recreatiebad gaan transformeren.
Gaandeweg, al na drie weken social distancing, beginnen wat lieden knuppels in het hoenderhok te gooien, zoals Jort Kelder onlangs deed. Een storm van verontwaardiging was het gevolg. De ethische discussie over de vraag hoe ver we (moeten) gaan met de 
verpleging van mensen met een zwakke gezondheid krijgt nooit een sluitend slotakkoord. Het zit er echter dik in dat er ooit op die manier afwegingen gemaakt gaan worden als de narigheid aanhoudt en dan hebben we het puur over een verlengstuk van, of een vervolg op het nog steeds niet opgestarte politieke debat over voltooid leven. Jongetje Kelder is een pedant en betweterig, snobistisch mannetje, een soort vleesgeworden verpersoonlijking van de rechtse maatschappelijke prikkel, waarbij hij door houding, taal en gedrag weliswaar ernstige okseljeuk veroorzaakt, maar waarbij je ook weet dat er een kern van waarheid in z’n uitlatingen ligt opgesloten, hoe onplezierig dat soms ook is.
Intussen maken de bouw- en supermarkten giga-winsten, zit de kleine en op zwart zaad zittende ondernemer te dubben over de onduidelijke toekomst en wordt het tijd voor de grote herziening van de samenleving, bij voorkeur via een herenigd Europa. We doen dus aan thuisrecreatie, anders en vooral minder shoppen, meer tijd en aandacht besteden aan de primaire zaken van het leven en noodgedwongen afscheid nemen van de op hol geslagen consumptiemaatschappij. Misschien blijkt dat straks de redding van de planeet te zijn. In dat geval worden we beloond voor onze inspanningen en onthoudingen anno 2020.
De natuur gaat intussen onverdroten haar gang en ontluikt als een bezetene. Het blad lijkt groener, de vogels kwieker, de lucht blauwer en terwijl inmiddels 578 van mijn 640 spieren zeer doen van het schuren, krabben, plamuren, schilderen, zagen, boren en timmeren vraag ik me af hoe meneer Praxis deze zomer zijn vakantie gaat doorbrengen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie