Sorry, ’t is geen echte column vandaag, maar daarvoor zijn verzachtende omstandigheden ruim voorradig.
Vanaf afgelopen weekend staat ons huis een beetje op z’n kop door een interne renovatie, wat toilet, beetje badkamer, beide toe aan renovatie en dus in handen van een tegelzetter, een loodgieter en nog wat los, aanhangend personeel, niks bijzonders en van alledag. Wij lopen op dat soort dagen enorm met de ziel onder de arm, want eigenlijk wil ik de regie wel een beetje houden, zonder dat ik er echt verstand van heb, dus noem het maar meedenken en meekijken en meelijden. De noodzaak van die laatste twee heb ik mezelf geleerd tijdens een klus van een jaar geleden toen een ‘gerenommeerde’ keukenvernieuwer weliswaar prima geschoold was in het praten over keukenrenovatie, maar een stuk minder in de uitvoering, waardoor mijn timmermansoog voortdurend werd geplaagd door een scheef gemonteerd handgreepje of een merkwaardig geplaatst schroefje, de frustratiedrempel meters de lucht inschoot, veel telefoontjes en andere afstemmingsmomenten uiteindelijk een redelijk resultaat opleverden, maar waardoor tevens het 
voornemen ontstond om in het vervolg wat beter uit de doppen te kijken bij de selectie van een klusjesman of beunhaas. Een lokale prutser kreeg het ooit voor elkaar om voor het zagen van een brievenbusopening in onze voordeur twee dagen uit te trekken, inclusief een vijftal terugtrekbewegingen naar het thuisfront om te overleggen hoe hij verder moest met dat gat van 4 bij 25 centimeter, want hij had al een paar zagen versleten, de gleuf dreigde scheef weg te lopen en de oorzaak van de wederzijdse ergernissen waren volgens de klojo gelegen in de kwaliteit van onze voordeur, een hardhouten exemplaar, alsmede in z’n eigen volslagen, blamerende en vooral eenmalige onkunde.
Kortom, ik heb geen tijd voor een blog want ik moet observeren, stiekem kijken wat er gebeurt en quasi onverschillig wat gerichte vragen stellen als ik denk ‘iets te zien’ rond de 90 graden, een horizontale verbinding, de waterleiding en het stukje verloop in de douche-nis. Uiteraard hou ik me op de achtergrond, want ik wil geenszins de indruk wekken van een vervelende bemoeial, dus gaan de babbels over Oranje, het ambt van tegelzetten in het algemeen of de drukte in de bouwwereld in combinatie met de Pfas, intussen spiedend, controlerend, belangstellend en vooral schouderkloppend informeren naar de manier waarop vriend M, onze top-Turk, dat ene tegeltje in de hoek toch iets heeft beschadigd. Heerlijk is het om daarvan te leren, zodat ik later, als ik groot ben, die klussen zelf kan doen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie