Lijmpogingen

Een paar dagen geleden dacht ik even handig te zijn met een tubetje secondelijm, van die dunne troep die je snel op de twee te verbinden elementen moet aanbrengen om ze daarna binnen een seconde op elkaar te drukken omdat anders  de lijmfunctie alweer verjaard is. Van die tijdsdruk word ik altijd nerveus en dus sopte de lijm over m’n vingers, de poging om iets te herstellen vergde teveel tijd, de onderdelen zaten niet aan elkaar vast, een gegeven dat ruimschoots werd gecompenseerd door de linker wijs- en middelvinger, die ruim een kwartier lang siametisch met elkaar verbonden waren, zonder dat ik wist wat te doen, waardoor je dan – godsamme – met de nog bruikbare hand gaat googelen naar een oplossing voor deze huiselijke ellende, die er, buiten kokende olie, een klont boter en niet aanwezige aceton vrijwel niet blijkt te zijn, met uitzondering van schuurpapier, waardoor de kleefstof uiteindelijk na een half uur van je tengels verdwijnt, evenals het onderliggende vel en dat gebeurt dan uiteraard op een dag die toch al niet uitblinkt door spontale meevallers. Tja, lijmpogingen, het wemelt ervan in deze maffe wereld.

In ons eigen land doen Wiegel en een handvol andere, op de valreep van het leven gestreelde informateurs op provinciaal niveau charmante coalitiepogingen, maar in Engeland zijn er rond de besluitvorming van die vermaledijde Brexit honderden treinwagons super glue nodig om ’s werelds lachwekkendste politieke circus naar een enigszins acceptabele apotheose te lijmen. De volslagen gekte op deze planeet in het algemeen en Britannië in het bijzonder zou misschien het best kunnen worden bestreden via een meteoriet-inslag, zoals die 65,9 miljoen jaar geleden plaats vond en vrijwel alle leven op de planeet voor pakweg 200 jaar naar de bliksem hielp, waaronder dat van de dinosaurussen, een geweldig verhaal, zoals dat afgelopen week stond opgetekend in de Volkskrant. Een paar jaar lang scheen de zon niet meer door alle stof, puin en gruis, was alle plantengroei verdwenen en kon onze Schepper, intussen al redelijk radeloos door alle rampen en catastrofen, weer opnieuw beginnen. Dat had Hij toch wel flink onderschat. Dacht Ie al scheppend in een dag of zeven alles op aarde vorm en inhoud te geven, komt er een meteoriet voorbij, waarover Hij niet was ingelicht door zijn mede-scheppers uit andere universums. Dat heeft Hem wel aan ‘t denken gezet en daarom duurde het nog even, pakweg 61 miljoen jaar, voordat Hij het aandurfde om de eerste Adams en Eva’s neer te poten. Over wat er daarna allemaal gebeurde, met name in de laatste tweeduizend jaar, is Ie helemaal chagrijnig geworden en het zou Hem helemaal niet slecht uitkomen als er dus nog eens zo’n brok gesteente van 180 km doorsnee ergens zou worden gedropt, precies op Londen bijvoorbeeld, zodat de uittreding per direct een feit is en Hij kan overgaan tot het lijmen van de aardbreuken, kortweg de implementatie van versie 4.0 van onze planeet.

Nog even over die Britten, lezers. Die snobistische eikeltjes aan gene zijde van de Noordzee rijden links, betalen in ponden, spreken een pedant en hautain Engels, denken dat ze nog een wereldmacht vormen en sodemieteren door die hoogmoedswaanzin binnenkort financieel, economisch, politiek en sociaal in elkaar. Eigen schuld, dikke bult, in het Latijn sua culpa densissima gibbi dilabetur, maar dat slaat in dit verband nergens op. De discussies in het Lagerhuis, geleid door voorzitter annex clown John Bercow, zijn niets meer of minder dan een toneelvoorstelling, waarin elke acteur voor eigen parochie spreekt en schijt heeft aan de opinie van het volk, dat voor de volle 100% klaar is met de politiek. Ik sprak vorige week nog een Engelsman op de golfbaan – al klinkt dat ook wel als damned bald poop – maar hij verwoordde het algemeen Britse onderbuikgevoel, dat neerkomt op een ‘great mess and bullshit’.

Bercow zelf was onlangs te gast bij Ivo Niehe, die weer eens een hotemetoot had gescoord en daar altijd zichtbaar opgewonden van wordt. ‘Ik mag weer een grote jongen doen’, glimt hij dan en met hem zijn volkomen foute jasje. Bercow bleek in dat gesprek weliswaar de wat vermeende stoute jongen van ‘Order’ te zijn, hij kwam ook wel wat vlakjes over, en als je weet dat de Britten zelf hem helemaal niet zo mogen omdat hij wat vrouwonvriendelijke statements zou hebben uitgesproken, dat wordt ie ineens veel minder grappig.

Lijmpogingen dus, in Engeland, in Turkije, en een paar seconden in Lochem.

’t Worden eindelijk weer zonnige dagen, goed weekend.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice