In een tijd van kommer en kwel bestaat de dagelijkse brandstof vaak uit herinneringen, vooral omdat die doorgaans wat zoeter smaken dan de onzekerheid van nu en morgen.
zoiets was het
Het was ergens begin jaren zeventig. We waren op zoek naar iets anders en liepen per toeval aan tegen een vakantiekarretje, een bus, een Renault Estafette om precies te zijn. De plannen waren om de Belgische kust te verkennen, omgeving Oostende, waar de Blankenberghse top der duinen schittert in de zonnegloed, De Renault had daarvoor dienst gedaan als verkooppunt voor bloemen en planten en was afgedankt. De heren zagen er wel wat, zij het dat zo hier en daar nog wat lichte aanpassingen dienden te worden uitgevoerd. Van Bloemen en Planten werden de B en P weggeschilderd, waardoor een hilarische Loemen en Lanten resteerde.
De tocht startte voortvarend, in Nijmegen werden een paar leuke Engelse lifters opgepikt waarmee het goed toeven was en na een halve dag toeren arriveerden we te Sluis, bekende grensplaats in Zeeuws Vlaanderen. Tot dat moment hadden we nog weinig aandacht besteed aan het wat merkwaardige geluid bij het rechtervoorwiel, maar ach, wat. De APK bestond nog niet en ook ander getut rond keuringen of verkeersveiligheid waren nog niet zo erg aan onze samenleving besteed, getuige de dikke drieduizend jaarlijkse verkeersdoden toen. We reden in flaneertempo door het centrum van Sluis toen er plotseling een wiel voor ons uit denderde, een exemplaar dat ons bekend voor kwam. Het ding miste rakelings een paar voetgangers en kwam tegen een lantaarnpaal tot stilstand. Onze kar stuiterde nog wat na op de restanten van de wielophanging en wij doken massaal naar de linkerkant om weer wat balans te vinden. Op steenworpafstand was de plaatselijke smederij gevestigd, waar men bereid bleek tot wat laswerk. Na een uur of twee was ons vehikel weer berijdbaar, en konden we verder, met de waarschuwing: doe rustig aan…
De vakantie was prachtig, de lol intens en na een dag of tien keerden we terug, met een bescheidenheid qua snelheid en het voortdurend luisteren naar verdachte geluidjes. Zo reden wij over de toenmalige provinciale weg bij Hoogerheide, toen nog gekenmerkt door betonplaten, waarvan het kadoeng-kadoeng-effect op onze voorwielen weinig vertrouwenwekkend klonk. De snelheid daalde, de file achter ons groeide en wij besloten uit sociale overwegingen te stoppen. Het was alsof de Estafette op dat moment had gewacht, want met een diepe zucht brak het wiel andermaal van zijn as, waarna ons voertuig definitief de geest gaf en moedeloos plaats rust maakte. Tja, daar sta je dan, vlakbij de woonplaats van de Adelaar van Hoogerheide, zoals wij ons zo goed weten te herinneren: Harm Ottenbros, waarvan overigens bekend is dat hij na zijn wielerwereldtitel in 1969, behaald te Zolder, zijn fiets van de Zeelandbrug afkeilde, beeldhouwer werd en een paar maanden geleden is overleden, maar dit geheel terzijde. Hoogerheide dus, op een desolate parkeerstrook, en dan? ‘Onze auto is kapot en staat daar en daar, morgen gaan we kijken hoe we ‘t oplossen’. De lokale bromsnor noteert wat onduidelijke krabbels en heeft niet veel zin om er iets aan te doen, dus we gaan Hoogerheide verkennen, de plaatselijke horeca vooral, en arriveren rond middernacht in licht beschonken toestand bij Loemen en Lanten. Ons vehikel lijkt verder in ongeschonden staat, maar dat blijkt een vergissing. ‘Godsamme, d’r is ingebroken’ constateert één van ons. Ach kut, mijn gitaar is weg, roep ik paniekerig. Onze indruk van het plezierige Brabantse land kentert en we maken de balans op waaronder nog een radio en wat recent aangeschafte LP’s, waaronder die van The Who met greatest hits uit 1970, waarbij even later de lokale onnozele wout bij de aangifte de hilarische vraag stelt: ‘van wie?’ Lachen..! Wij arriveerden per trein een dag later weer aan het thuisfront, waarna enkele dagen later onze Loemen en Lanten is opgehaald en met enig ceremonieel op het autokerkhof is gedeponeerd.
Weemoedige herinneringen, een avontuur dat we met wat pech niet eens na hadden kunnen vertellen, een ritje zoals zovele in die tijd, toen de veiligheid van wegen en auto’s nog naadje was, maar waarvan het avontuur en de nu zoete herinnering alles vergoed, tot in de eeuwigheid.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie