Snip en Snap, komisch stel tussen 1940 en 1977, was – als zovele duo’s – op de bühne een ingespeelde twee-eenheid, Muyselaar als aangever, Walden als afmaker. Dezelfde constructie zie je terug binnen de nationale 
politiek. De beroemde sketch met ‘het is niet m’n broer, maar het is toch de zoon van mijn vader, ra..ra. wie is het?’ toont vergaande gelijkenissen met de peco’s van Rutte en de Jonge, waarbij de één de hoofdzaken aanroert, relativeert ook, voorliegt en betuttelt, en de ander het verhaal afmaakt via wat nuances, details en aanscherpingen, plus nog eens wat gejokkebrok als het gaat om bijvoorbeeld versoepeling, een beladen woord dat de massahysterie rond corona immens aanwakkert op dit moment. Het gebeurt allemaal in een periode waarin Rutte net voor het afgelopen weekend kans zag om met een zeldzaam beschamende vertoning Lilianne Ploumen een hak te zetten via een cartooneske vertoning en vanuit het principe dat de aanval de beste verdediging is. ‘Markmans’ presteerde het om een kritische vraag van Ploumen naar de zuiverheid van Vera Bergkamp’s benoeming als kamervoorzitter te pareren via een ‘mevrouw Ploumen, zijn we hier niet deze week begonnen met een nieuwe politiek van zuiverheid en transparantie?’ Lilianne, veel te zachtaardig voor dat soort repliekjes, stapte geschrokken terug, kroop zichtbaar Mark-murw in haar schulp en zei bijna nog ‘sorry’.
Na dat soort gruwel-incidenten hebben we gelukkig de zondagochtend om bij te komen, te ontmurwen. Tussen 7 en 10 uur hoor je dan vanuit de provincie op Radio1 de meest enthousiaste verhalen voorbijkomen over zeldzame kruidjes, vrijwel uitgestorven rupsjes of een volkomen onverwacht voorbijvliegende polifinario, doorgaans met een aandoenlijk enthousiasme, waardoor alle problemen van vandaag de dag even in het niets lijken te verdwijnen. Met een krant, vers brood, thee en het 6,5 minuten-eitje is het prettig luisteren naar de waarnemingen van Hendrikus Graveland te Delfzijl of vrouw Hittepetit te 
Arnemuiden, die beiden in hun tuin op hetzelfde uur een roodborstje dachten te zien, dat in de praktijk en na verdere diagnoses een gekraagde roodstaart bleek te zijn. Guttegut…welk een toeval. En passant vertelde Freek Vonk nog even over de cobra, en kwam zelfs Darwin nog een momentje voorbij, zij het postuum. Zoiets geeft rust, dat is vertrouwenwekkend en herkenbaar, eigenlijk net als de gewelddadige beelden later op de dag uit Ierland, die bijna nostalgisch overkomen vanwege de gelijkenis met de onlusten uit de jaren zestig, zij het dat de scherpte tussen de katholieken en protestanten nog best wat mag worden aangewakkerd. Andere conventionele, vertrouwde beelden arriveren op dit moment bijna dagelijks uit Afrika, waar extremisten, IS’ers, reguliere opstandelingen, rebellen en ander tuig met de reguliere overheden wedijveren om de TV-rechten van hun verderfelijke activiteiten, waarbij in de meeste gevallen sprake is van dictatoriale en volslagen corrupte regeringsleiders. Ook dat voelt weer als vanouds, van alle tijden, net als het weer van dit moment, dat uitsluitend omzetverhogend werkt voor de leverancier van Jägermeister. We worden met z’n allen nogal murw van hetgeen zich het afgelopen jaar heeft voltrokken en eigenlijk is het een godswonder dat zich buiten wat relletjes om nog geen burgeroorlog heeft ontwikkeld.
Noem dat dus maar goed nieuws, net als het bericht dat mijn linkerbovenarm volgende week wordt geïnjecteerd met het Pfizer-vaccin. Daarna begint het nieuwe leven, want via de prik komt er een eind aan ons isolement.
Het klopt, in deze column is een lichte vorm van cynisme te bespeuren, want die stijlfiguur heeft de murwe mens anno 2021 soms even nodig bij het happen naar wat adem. Het blijft bovendien een mooi woord, murw.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie