Door allerlei omstandigheden ken ik de regionale ziekenhuizen van binnen en buiten helaas maar al te goed, maar vandaag zit ik door vervelende gezondheidsproblemen van een dierbaar familielid een paar uur in de wacht. Ik drentel heen en weer tussen strontvervelende zithoekjes en de koffiecorner, waar men het presteert om voor een ordinaire gevulde koek met een kostprijs van € 0,15 bijna € 4,00 te
vragen. Mijn observatie richt zich op al het grut dat een paar uur lang naar binnen schuifelt, strompelt, sjokt en sloft en als je een ochtend naar die beelden kijkt, vraag je je al gauw af in welke episode van de nationale gezondheidsspiraal we zijn aanbeland. De aantallen hulpbehoevende lieden zijn elke dag weer immens en het aantal begeleiders navenant. Het krioelt op deze ochtend van de landgenoten die voor controles, behandelingen of intake-gesprekken binnendrentelen en ik maak er al wachtende maar een spelletje van via het inschatten van de voorbijkomende fysieke, mentale dan wel gecombineerde euvels. De hulpbehoevenden zijn veelal met de rollator dan wel met begeleiding op pad, op zoek naar de oogkliniek, de internist of de afdeling nefrologie. Als ervaringsdeskundige denk ik redelijk in te kunnen schatten hoe men erin zit, welke arts vandaag geraadpleegd moet worden en op welke wijze dit bezoek straks een vervolg krijgt. Een leuk, blond grietje van 5 jaar komt vrolijk steppend met haar mams de hal binnen met een lastig in te schatten probleem, maar misschien gaat ze gewoon bij zieke oma op bezoek. Een iets oudere dame in een rolstoel met haar been in het verband speurt naar de uitgang, waar allang iemand had moeten staan om haar op te halen. Ze appt zich een ongeluk en het gezicht klaart zichtbaar op als een half uur later 
toch iemand, gesticulerend over de vertraging, in de draaideur verschijnt en haar naar buiten duwt, nog net voordat ik opsta met de vraag of ik kan helpen. Gelet op de drukte lijkt het erop dat de vakantie de meesten geen goed heeft gedaan. In de hitte van Zuid-Frankrijk twee weken lang uit de neus vreten met stokbrood en croissants is immers niet per definitie een slimme gebeurtenis en dat geneuzel zal vast weer hebben bijgedragen aan de actuele hectiek in het ziekenhuis, stel ik vast, peinzend m‘n meegebrachte boterham-met-kaas consumerend. Gek genoeg gaan de gedachten tijdens mijn observatie nog even terug naar de deze week uitgezonden uitzending over Wim T Schippers en Sjef van Oekel, die ook hier, in de hal, de stemming erin had kunnen brengen met een geweldige toespraak via de woorden: ‘hartelijk welkom en welkom gefeliciteerd, reeds…..waar heb dat nou voor nodig?’ Maar dit terzijde…
Samen met mijn zwager spar ik even later nog even door de gebeurtenissen van afgelopen week, met als gênantste moment het kleffe een-tweetje van de twee meest hinderlijke Amerikanen van dit moment, het abominabele duo Trump en Musk, terwijl we gezamenlijk vaststellen dat de drukte in de hal nog verder toeneemt, net als de behoefte aan frisse lucht. Mijn dierbare zusje gaat wat later weer mee naar huis, voorzien van informatie over de heftige behandeling die haar staat te wachten. Dat proces relativeert alles wat er aan flauwekul voorbij komt op deze wereld en met een beetje goeie wil zou je dat een positief element op deze smoorhete midweekse zomerdag kunnen noemen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie