Afgelopen vrijdag moest ik een klein ingreepje ondergaan, twee sneetjes in de hand, wat friemelig klief- en snijwerk door een plastisch chirurg, vijftien minuten-klusje, werd vroeger poliklinisch afgedaan en je stond met een half uur weer op straat. De situatie anno 2019 is als volgt. Na een intakegesprek met de chirurg, want: toch de boel even checken, had ik een dag later een pré-operatieve afspraak met de 
anesthesist, die zich gemaks- en volledigheidshalve liet vergezellen door een drietal vrouwelijke medewerkers die achtereenvolgens de gegevens moesten vastleggen van bloeddruk, lengte, gewicht, medicatie, operatie-historie, het oorlogsverleden, mijn favoriete broodsoort en nog wat details, waarvan ik me alleen nog volop de allergieën kan herinneren. Allergieën zijn hele vervelende dingen, die zomaar tot complicaties kunnen leiden als je de verkeerde injecties of de foute narcose krijgt toegediend, vooral bij zware hartoperaties en beenamputaties. Allergieën dus, rode draad in dit verhaal, plus uiteraard de narcose zelf, die in de vorm van een Bierse zou worden toegediend, een heel apart item, maar daarover later meer. Tien dagen na dit gesprek de operatie zelf, waarvan zelfs de naam al hoog is ingezet als het gaat om de daadwerkelijke omvang van het tweevoudige sneetje met een lengte van 2,5 x 1,5 cm. De rest volgt anekdotisch, met gefingeerde namen, omwille van de privacy. Het ziekenhuis te Deventer, maar het had overal kunnen zijn uiteraard.
‘Goedemorgen, ik kom me melden voor een ingreepje’.
Balie-Truus vergezelt me naar kamer 5 voor de dagopname waar nog een paar andere lotgenoten liggen te wachten op soortgelijke behandelingen.
‘Goedemorgen, ik ben Nellie en ik neem even wat dingetjes met u door. Dit is uw bed voor vandaag, de kast, daar ligt het blauwe jasje dat u zo mag aantrekken. De onderbroek mag u aanhouden. Ik heb hier een paar pijnstillers om te beginnen en we lopen even dit vragenlijstje door.’
‘Ok, doen we.’
‘Bent u ergens allergisch voor?’
‘Nee, heb ik vorige week ook al verteld.’
‘Ja, dat kan, dat weet ik niet, ander systeem, denk ik, bent u nuchter?’
‘Jazeker, brood…’
‘Niet pas nog geopereerd of in het buitenland geweest? Mooi, u kunt zich omkleden, dan kom ik zo voor een paar andere controles. Welke hand is het, oh links, dan zet ik daar vast een flinke pijl met deze stift.’
‘Ok, ik had ‘m ook kunnen aanwijzen hoor.’
‘Wij houden ons aan de procedures, meneer.’
‘Was me nog niet opgevallen.’
‘Goed, als u klaar bent wordt u waarschijnlijk met een half uurtje opgehaald, nog vragen?’
‘Nee hoor, snap het best, maar vind ‘t wat overdreven allemaal’.
‘Tja, dat zijn de regels tegenwoordig, kan ik ook niet helpen.’
Nellie trekt zich terug in de hoek en vertelt haar vriendin telefonisch dat ze eigenlijk wat overspannen is en dat het helemaal niet zo goed met haar gaat, allerlei perikelen thuis, met haar man, met de kids. Moet ik dat horen, moet ik haar toespreken en een welgemeend advies verstrekken? Ik overweeg het serieus, want ik weet wel van wanten in dat opzicht en ik lig hier toch maar.
Maar even later: ‘nou, mijn dienst zit er, mijn opvolgers gaan u zo verder helpen, succes straks.’
‘Sterkte met alles Nellie, zet ‘m op straks thuis!’
Fredie en Olga komen me even later ophalen, met bed en al naar de operatieafdeling.
‘Had u nog geplast?’
‘Nee, hoef niet.’
‘Probeer het hier toch maar even.’
Verder gaat de tocht, het halve ziekenhuis door. We arriveren in een ruimte met veel apparatuur en een dame met een vragenlijst.
‘Dag, ik ben Johanna, even dit lijstje doornemen, kan dat?’
‘Ja hoor.’
‘Bent u allergisch voor bepaalde dingen of heeft u suiker?’
‘Dat zou ik nu vanochtend moeten hebben opgelopen.’
‘Komt ‘t in uw familie voor?’
‘NEEEE!’
‘Ok, ok, verder alles groen, zie ik, medicatie is doorgenomen, fijn, u krijgt zo een Bierse-verdoving, waarbij het bloed in de hele linkerarm wordt weggepompt. Daarna wordt een infuus in gebracht met verdoving en pijnstilling, duidelijk?’
Ik ga een kamer verder, de operatiezaal in.
‘Dag, wij zijn Henk en Freek, assistent-anesthesist en wij bereiden u voor op de operatie met infusen en zo, ok? ‘Doe maar, snappen doe ik het allang niet meer.’
‘Wat gaat er gebeuren eigenlijk?’
‘Alleen maar een triggerfinger, stelt niks voor, dacht ik.’
’Hoi, ik ben Joke, heb nog een paar vragen aan u. Voelt u zich goed en ik zie dat u nergens allergisch voor bent, klopt dat?’
‘Nou, langzamerhand wel, gaan we nu zo beginnen?’
‘Ja hoor, kijk, daar is de chirurg.’
‘Dag meneer Neijland.’
‘Hoi, zet ‘m op zo.’
‘Ik heb nog een paar studenten bij me, die gaan meekijken, vindt u dat goed?’
‘Prima.’
Mijn arm ligt er intussen voor dood bij, er gaat een blauw afdekzeil overheen en mijn persoonlijke vertrouwensmeisje, waarmee ik de tent deel vertelt Ada te heten en is heel lief. Ze houdt m’n hand vast en knikt me bemoedigend toe.
‘Wil je erbij komen liggen’, overweeg ik, maar laat het achterwege. De chirurg, mevrouw Westweg vertelt in het Latijn wat ze doet, dwaalt af en toe af naar de klimaatdiscussie, waarbij Al Gore voorbijkomt, maar na 15 minuten en onder begeleiding van een flinke portie populaire muziek ken ik mijn hand niet meer terug door het verband van pakweg 15 cm dikte. Ik word weggevoerd naar de uitslaapkamer, terwijl er niks is uit te slapen en daar krijg ik het standaard-waterijsje dat afbreekt en onder m’n blauwe jasje verdwijnt, ergens heel koud onder m’n blote rug.
Een paar minuten later komen Henny en Sjoukje van de afdeling me weer ophalen.
Terug op de kamer krijg ik vragen te beantwoorden over resterende allergieën, moet ik gedwongen luisteren naar een boerenlul die zojuist geholpen is en zwaar ligt af te geven op het gebruik van mobiele telefoons door fietsers, waarna hij wordt geholpen met aankleden, zodat ie zsm kan nokken. Dat lucht alle aanwezigen enorm op.
‘Wilt u brood?’
‘Ja graag, doe maar twee bruine bolletjes met kaas en een kopje thee.’
Jeannet zet mij even later het broodje ham, het broodje kaas en het glas melk voor, maar ach, geen punt. Daarna is het 12 uur en vertrekt iedereen naar de kantine voor de lunch, uitgestorven afdeling.
Ik ga me na een half uur maar eens aankleden, want ik word zo opgehaald. Ik loop de gang op, zie niemand, ook niet na het indrukken van de alarmknop, maar na een kwartier komt Jo binnen, van de nieuwe lichting, en licht verbouwereerd.
‘U doet al veel te veel zo met dat aankleden, en u krijgt nog een mitella.’
‘Ja, maar er was niemand.’
Licht beledigende blik.
‘Hebt u geplast?’
‘Yep.’
‘Ik heb hier de medicatie die u bij de apotheek kunt ophalen, lukt dat? En nog de afsprakenkaart voor de controle over twee weken.’
‘Kan ik zelf de hechtingen er niet uit halen, of via de huisarts?’
‘Nee, dan mag echt niet, daarvoor moet u echt hier komen.’
‘Ok, snap het, zou te goedkoop worden.’
Ik hijs me in de draagdoek en vertrek naar het restaurant. Alles is nog zwaar verdoofd en ik merk nauwelijks dat ik een hand heb. Bij de apotheek haal ik mijn medicatie en rij daarna ik met mijn lieve buurvrouw naar huis.
Na 5 uurtjes ben ik weer thuis, zit ik op de bank met een nog gevoelloze hand en constateer dat er in totaal zo’n 20 mensen met mij bezig waren in drie afleveringen. Ik schat dat de kosten van de behandeling, de dagopname, de dagverpleging en de nazorg toch gauw zo’n 
drieduizend euro bedragen. Die kosten liggen dan pakweg 1000 procent hoger dan die voor een klein poliklinisch ingreepje, vooral door de poespas, de vragenlijstjes, de overdreven hoeveelheid controles, de Amerikaanse toestanden bij de checks en dubbelchecks, die alles te maken hebben met het voorkomen van aansprakelijkheidsstellingen.
Ik kan dat het personeel niet kwalijk nemen, maar dit is een schoolvoorbeeld van wantoestanden in de zorg, die leiden tot de absurde kosten- en premieverhogingen. Deze week gaat er een brief naar de zorgverzekering met een kopie naar het ziekenhuis, mijn huisarts en Hugo de Jonge, zonder de echte illusie dat het wat uithaalt overigens.
Dank lezers, voor het uithoudingsvermogen en de lange adem, de volgende blog wordt aanzienlijk korter.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice.
Geef een reactie