Oude wijn?

Gisterochtend liep ik zelfreflecterend een rondje Posbank en werd daar op mijn route plotseling geconfronteerd met een levensgrote Schotse hooglander, die met forse horens dusdanig briesend aangaf dat het zijn pad pas, dat ik niet direct mijn gelijk ben gaan halen. Je weet het nooit helemaal zeker met die Wooly Bully’s en een discussie over het recht van overpad was waarschijnlijk niet aan hem besteed. Tijdens het voettochtje liep ik de leesstof van Omtzigt te overdenken, mooi beschreven in Een nieuw sociaal contract, vooral geënt op het gebruik van modellen in dit land, patronen waarin alles aan de voorkant wordt vastgesteld en dichtgetimmerd, mallen die de basis vormen voor het doen en denken van de staat, zonder dat er ruimte is voor een flexibele invulling, voor maatwerk, noodzakelijk omdat bijvoorbeeld de in al die sjablonen beschreven gemiddelde en vooral voorbeeldige Nederlander niet bestaat. De materie moet nog even indalen en komt op deze plek nog wel een paar keer terug.

Inmiddels hebben we onze eigen mondkapjesfabriek. Een jaar na de extreme schaarste is in Geleen vorige week een vestiging geopend die zich bezighoudt met de fabricage van deze mensonterende en tot vorig jaar mei volgens Japie van Dissel nog volkomen overbodig geachte muilkorfjes. Het bedrijf heet Ditch PPE Solutions, afgekort DPS. Ik koester de herinnering aan mijn in februari 2020 bij Amazon gekochte setje van 200 stuks, waarvan ik nog een deel – zonder winstmarges! – heb kunnen doorverkopen aan een regionale huisartsenpraktijk, simpelweg omdat vrijwel nergens nog zo’n ding te krijgen was. Het lijkt een absurditeit, het komt over als fictie, maar ‘t is de waarheid. We hebben nu dus zo’n fabriek, terwijl super- en bouwmarkten vol liggen met die troep, in alle kleuren van de regenboog en tegen een prijs van een paar cent per stuk. Dat kapjesprobleem was de eerste in een serie blunders van het RIVM, die een jaar later tot ongekende omvang is gestegen en waarvoor niemand vanuit deze adviesinstantie tot dusver ooit tot verantwoording is geroepen. Werkelijk alles is bij de aanpak van de pandemie fout gegaan, van de analyses over oorzaken en gevolgen tot de aanpak, de doelgroepen, de vaccinaties en de lockdowns. In veertien maanden tijd zijn vrijwel alle voorspellingen en maatregelen misgelopen, omdat in die lange periode ook weer theoretische modellen werden gehanteerd, modellen die bol staan van de arrogantie, modellen die nog geen week achtereen kloppen en die waarschijnlijk ook model staan voor het politieke en bestuurlijke landschap waarin we leven. In het boek van Pieter Omtzigt wordt genadeloos weergegeven wat er allemaal mis is met die bestuurscultuur, uiteraard vooral pijnlijk getriggerd door het kinderopvangtoeslagschandaal, en met de Algemene Bestuursdienst als voornaamste zondebok.

Gisteravond kreeg Rutte in Nieuwsuur een podium om te vertellen op welke wijze hij zijn politieke leven gaat beteren en op welke punten hij z’n eigen gedrag gaat bijstellen en vormgeven, ook in het verlengde van Omtzigt’s handreikingen, en voorts om weer wat draagvlak te creëren voor zijn door velen zeer ongewenste vierde premierschap. Rutte gaf aan te werken aan aandacht voor de menselijke maat, ideeën waarmee hij nog eens vier jaar lang invulling wil geven aan zijn manier van doen. Mariëlle Tweebeeke deed verdomd goed haar best, maar kon net geen vat krijgen op de man, waardoor toch het beeld van de gladde aal weer volop postvatte. Het is, ben ik bang, een voorbode van meer van hetzelfde, van oude wijn in nieuwe zakken en tijdens een volgende boswandeling moet ik nog eens flink nadenken over dat nieuwe model. Macht…tegenmacht…trias politica versie 2021 in plaats van politica electi? Lastige materie, want het staat of valt met de selectie van de poppetjes.

Wordt vervolgd.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice