We zitten in een periode van een politiek vacuüm en Tjeenk Willink heeft de zaakjes blijkbaar goed voor elkaar. Er is nog geen notitielekkage gemeld en hij komt straks met een straf en geweldig voorstel om de nieuwe coalitie vorm te geven. Intussen gaat het leven z’n idiote gang, worden we dagelijks platgewalst door een beeldbuis-programmering die voor 80% in het teken staat van Covid-19 en hebben we enorm behoefte aan lucht, zuurstof, adem, om te ontsnappen aan het volkomen doorgedraaide nieuws- en TV-aanbod, waar we noodgedwongen al zo lang mee te kampen hebben en die ons in een wurggreep houdt van kortzichtigheid, gebrek aan een horizon en een woud aan ridicuul-radicale opvattingen, vooral gevoed door angst voor niet-bestaande risico’s.
Een deel van de actuele compensatiegekte krijgt binnenkort gestalte via het allermafste spektakel dat ons land dit jaar op de buis gaat toveren en dan hebben we het over het songfestival, met voorsprong ’s werelds grootste mallotencircus dat ook in de verste verte niets heeft te maken met een muzikale performance, maar voor 100% in het teken staat van voorgeprogrammeerde gehoor- en zichtbeschadigingen, nog afgezien van de achterliggende commerciële waanzin. Ik ben, 
kortom, geen aanhanger en de komende weken staan bol van de aankondigingen, de voorbeschouwingen, de actualiteit zelf, de man/vrouw achter de ‘artiest’, de deelnemende landen, de PR en ik ga straks onderduiken op een nader te bepalen adres in de heuvels van Zuid-Limburg, waar ik alleen nog uit te voorschijn kom voor een zaligmakend fietstochtje door het zachtglooiende en rustgevende heuvellandschap. De poppenkast heeft qua hoeveelheid gebakken lucht dezelfde proporties als de schijnwereld van de
cryptomunt, waarvan op dit moment pakweg tweeduizend varianten in omloop zijn die allemaal dezelfde eigenschappen hebben: ze vertegenwoordigen niets, er zit geen gedachte achter, er is geen basis en toch worden dagelijks honderden miljarden euro’s verhandeld met net zoveel verliezers als winnaars, want zo werkt dat met financiële handel. Omdat een mens in een periode van afzondering soms de gekste dingen doet ben ik er toch even ingestapt, uit nieuwsgierigheid, en omdat je moet weten waar je over praat. De uitkomsten volgen later en de anekdotes beloven boeiend te worden.
Tijdens de dagelijkse zoektocht naar boeiende afleiding kun je op dit moment niet om Alexander Pechtold heen. De voormalig D66-leider is nu presentator van De Achterkant van het Gelijk, de oude succesformule 
van Marcel van Dam, die volkomen terecht in ere is hersteld. Pechtold acteert geweldig en hij doet ‘t afgewogen, gedecideerd, maar ook gedoseerd, gewogen en beheerst, met net iets minder agressie dan Marcel van Dam. Hij moet nog wat afdalen naar de gewone man, soms ook de Jan Modaal-met-een-verhaal aan het woord laten komen, maar dat gaat vast nog komen. Tot dusver waren zijn gasten boeiende persoonlijkheden van het niveau beleidsmaker en hoger en het zou mooi zijn als bepaalde elementen uit de achterban van Baudet en Wilders eens kennis zouden nemen van hetgeen zich in werkelijkheid afspeelt in het brein van degenen die vaak onderwerp zijn van hun doorgaans oeverloze kritiek. De Achterkant van het Gelijk is dus een schot in de roos, een verademing en het is te hopen dat de programmamakers nog een tijdje vooruit kunnen met het arsenaal aan boeiende mensen, anders kan ik nog wel wat categorieën voordragen, want ook bouwvakkers, landbouwers, horecabaasjes of columnisten kunnen een aantrekkelijk forum vormen, zij het via een tintje meer Vara.
De wereld begint heel voorzichtig en tergend langzaam te transformeren van een muffe, winterse en epidemische atmosfeer naar de geur van zon en lentebloesem. Veel poëtischer kan ik ‘t vandaag niet maken.
Een prachtig weekend gewenst, met veel zon.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie