De klimaatverandering begint ons nu al de strot uit te komen. De onherroepelijkheid van die ontwikkeling was tot dusver voornamelijk op afstand merkbaar, maar de regen van de laatste vijf maanden gooit nu met een toenemende frequentie roet in het eten bij allerlei voorgenomen buitenactiviteiten. Na een beetje vrijwillig gesjok door
het buitengebied is het na afloop douchen, verschonen en bijkomen. De zompige sporen van de drekkige wandelpaden staan in schril contrast met de herinnering aan vroeger toen ook vaak in dit jaargetijde de voorjaarsgeluiden al hoorbaar waren via gekwetter van de zich voorbereidende mussenfamilies en andere rondfladderende verschijnselen. Extra vervelende bijkomstigheid is het feit dat de buienradar volkomen onbetrouwbaar is geworden en je dus regelmatig zeiknat thuiskomt omdat de satellietbeelden een droge periode hadden aangegeven, die werd ingehaald door de realiteit van spontaan ontstane nattigheid, over ons uitgestort door Pluvius die we van oudsher verantwoordelijk houden voor het verschijnsel regen.
Tja, klimaatverandering, het houdt volgens de statistieken driekwart van ons volk behoorlijk bezig, dus een kwart nog steeds niet, en dat is op z’n minst een puntje van zorg.
Heeft klimaatverandering ook voordelen?, vroeg ik me hardop af, toen ik vanochtend even per automobiel het buitengebied verkende en nog eens langs al de druipende landerijen reed. Tuurlijk, de fauna lacht zich een breuk en de 344 miljoen bomen binnen onze grenzen laven zich aan die regen, worden helemaal dronken van geluk met al dat water. De natuur ontluikt straks met een niet eerder vertoonde kracht en daarvan profiteren straks ook niet alleen veel vogels, maar lijkt het erop dat ook de mug in een zeldzaam grote omvang z’n best zal doen om ons die uiteindelijk aangebroken zomeravond te vergallen.
Maar ach, waar klagen wij over mensen? Het nieuws over de brute moord op Alexej Navalny ging als een schok door de wereld, ondanks de logica, de voorspelbaarheid van de gebeurtenis. Alles en iedereen die zich verzet tegen Poetin wordt vroeg of laat een 
kopje kleiner gemaakt, in dit geval zomaar tijdens een wandeling, waarschijnlijk als gevolg van een wat pittig broodje tijdens het ontbijt. We roepen wereldwijd nog een paar keer boe!, er wordt een handvol mensen opgepakt en dan is het weer klaar. We tekenen vervolgens nog wat protestverklaringen en wachten af wat Poetin als volgende zet in petto heeft om z’n machtspositie te behouden en te versterken. Waarschijnlijk heeft hij in de aanloop naar zijn schijnverkiezingen nog even de cursus tirannie voor gevorderden doorgenomen, inclusief de laatste module uit de weg ruimen van tegenstanders. De gemiddelde Rus zal het worst wezen, zo lijkt het. Massaal protest is ver weg, ondanks de 320.000 Russische jongens die al zijn afgeschoten in de Donbas. Het buitenland durft nog geen openlijke aanval uit te voeren en verzandt slechts in laffe verbale teksten over agressie, zonder dat Vladimir daar ook maar een minuut wakker van ligt. Dat valt diezelfde gemiddelde Rus langzamerhand wel aan te rekenen, want als deze gebeurtenissen, deze cijfers diezelfde Rus niet raken, wat is er dan nodig om het Kremlin te verschalken, om een revolutie te ontketenen?
Goed, een blog is een stukje tekst waarin liefst hilarisch melding wordt gemaakt van bepaalde ontwikkelingen op planeet aarde, maar gelet op de situatie ziet de toekomst van ons ruimtebolletje er best zorgelijk uit. Dat moest ik vandaag even met jullie delen, op zondag 18 februari 2024, een dag waarop de buienradar uitsluitend regen laat zien en ik kan jullie melden dat het eerstvolgende droge moment zich vanavond rond 23 uur zal voltrekken. Nog een late avondwandeling dus, al was het maar om de stappenteller nog even te kietelen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie