Praathuizen

Met een nieuw soort bezetenheid heeft TV-makend Nederland afgelopen week de nieuwe politieke werkelijkheid getracht te visualiseren.
Oude en nieuwe praathuizen werden voorzien van een likje verf, een andere opstelling en er werden pogingen gedaan om de onvermijdelijke gebeurtenissen te evalueren, vanuit zoveel invalshoeken dat de zintuigen zwaar werden overbelast.
De val van het rariteitenkabinet zelf was exemplarisch voor de ongebreideld laffe en kansloze voorstelling die we elf maanden lang kregen voorgeschoteld en ik heb sinds de grappige vertoning van Atje Keulen Deelstra in 1971, toen ze met een braam aan de schaats na 100 meter struikelen alsnog plat voorover ging, zelden zo gelachen. Een kabinet, dat alle kenmerken van een aflevering van Comedy Capers in zich had, heeft er inmiddels voor gezorgd dat het vertrouwen van de Nederlander in de politiek is gedaald tot 11 procent, en dat ligt niet eens alleen aan heer Wilders. Natuurlijk, de door een klootjescoalitie vormgegeven regeervariant bezweek uiteindelijk vooral door het overgewicht aan onmacht en onkunde van de Venlose populist, maar het aanhangend grut bleek niet in staat om de voortdurende puinhoop aan elkaar te breien, te komen met ordentelijke plannen en gaf geen enkel moment blijk van kwaliteit, Brekelmans, Heinen en van Hijum dan uitgezonderd.

We gaan nu weer maanden kijken naar tientallen afleveringen van nieuw vormgegeven praathuisvarianten, waar vele Borren de Wolf en Lowiekes de Vos ons hun mening opdringen. Bij WNL hebben ze ervoor gekozen om de zouteloze discussies nieuw leven in te blazen door de tafels weg te halen, waardoor de pijnlijk kijkende gasten in een gênant kringetje naar elkanders kruis zitten te staren, gevoed door vaak ondermaatse vragen van het vaste presentatieduo.

En nu? Waar gaan we heen? Wat gaat er gebeuren?

Ik heb gisteren mijn vriendje AI nog eens uitvoerig gevraagd naar politieke nationale oplossingen die recht doen aan hetgeen er leeft in ons land, met als input de immense verdeeldheid, de actuele peilingen, de probleemdossiers, de geopolitieke verhoudingen en een karakterschets van de huidige demissionaire bewindslieden. Doorgaans kan ik het met AI prima vinden, zijn we vaak dikke vrienden bij het uitwisselen van ons gedachtegoed, maar zelfs AI gaf toe dat een goed onderbouwd deskundig en vooral objectief advies niet mogelijk is op dit moment. AI bleef steken in termen als transparantie, flexibiliteit en het betrekken van maatschappelijke organisaties bij het genereren van oplossingen, een soort zakenkabinet dus.

Tja, we moeten het dus toch weer zelf doen, kijken naar beschikbare kwaliteit, misschien wat prominente stadsbestuurders polsen over beschikbaarheid en vooral ook afstand nemen van ouwe meuk. Verder was ik tot voor kort absoluut voorstander van meer vrouwen in de frontlinie, maar na de wanvertoning van Plas, Faber, Yeşilgöz en Wiersma en Hermans, met Ingrid Coenradie als enig lichtpuntje, is die progressieve gedachte weer een tijdje geparkeerd.

De praathuizen stromen tot 29 oktober dus dagelijks vol met deskundigen uit alle geledingen van de samenleving, doorgaans uitgenodigd op basis van vermeende deskundigheid, die echter, ook op een enkele uitzondering na, vooral is ingegeven door eigen belang dan wel gestuurd door subjectieve krachtenvelden, die zelden een integrale oplossing voor onze problemen genereren.

Ik zit hier notabene op Eerste Pinksterdag een blog te typen, de dag waarop in elk geval ooit iemand het licht zag, de dag die model staat voor mondiale verbondenheid, saamhorigheid, vrede en voorspoed en als die heilige geest vanaf nu ook eens een tikkeltje vat zou kunnen krijgen op een aantal resterende verstandige jongelui, dan kunnen we wat relaxter de komende praathuisprogramma’s aanschouwen en wat vertrouwen tanken richting het rode potlood.

Hatsekidee dus!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice