Het wordt steeds interessanter om te overlijden, gelet op de vele mogelijkheden die je als homo sapiens hebt om over na te denken bij het opruimen van je restanten. Het traditionele begraven wordt steeds minder populair, nog los van de basisvraag of dat omstandige bodemgebruik op termijn nog wel een haalbare optie is. Begraafplaatsen vergen op die manier een grootschalige opoffering van weide- en natuurgebieden en dat de blik daarom verder gaat dan die twee verticale meters is even logisch als maatschappelijk verantwoord. Cremeren was al een flinke stap in de goeie richting met als variant het ritueel verbranden, waarbij het residu nog dienst kan doen als meststof voor de volkstuintjes van toekomstige generaties, maar dan zitten we toch nog met die onverantwoorde CO2-uitstoot. Het klinkt allemaal luguber, maar als je ’t feitelijk beschouwt is de enige zekerheid in ons leven nu eenmaal het hiernamaals. Sinds kort hebben we er nog als optie bij het resomeren, het oplossen in een vloeistof, waarbij slechts een minuscuul, eveneens uitstrooibaar goedje resteert dat daarna, verpakt in een alleraardigst beschilderd aardewerkje, als herinnering dienst doet. Persoonlijk ben ik wel voorstander van beschikbaarstelling aan de wetenschap, maar de universiteiten raken wat overbevoorraad als iedereen die keuze zou gaan maken. Ik zit dus nog in dubio, want ook het zeemansgraf ligt als optie op de loer, met de afstand als nadelige logistieke bijkomstigheid, gevoegd bij het feit dat de nazaten geen tastbare verpakking op de schoorsteenmantel kunnen planten.
Deze bespiegeling past prachtig thuis in een dwaze tijdspanne, waarin de idioterie van frauduleuze 
verkiezingen om de meeste aandacht moet wedijveren met een hardnekkig virus en waarin het zojuist verschenen boek van Baudet de hemel in wordt geprezen als zijnde een lezenswaardig en amusant verhaal, dat taalkundig vast wel onberispelijk in elkaar zit, maar dat in de boekwinkel vooral moet worden gezocht in het rek waar ook de werken van de gebroeders Grimm, Hans Christian Andersen en Walt Disney zich bevinden: grappig om te lezen, maar verder vooral niet serieus nemen. Er komt straks vast een vervolg via de serie Baudet’s Borealen of Thierry’s Trauma’s.
In deze absurde en zwaar overspannen periode is waarschijnlijk zelfs Ab Osterhaus aan het overwegen een virusbijbel op de markt te brengen, omdat vrijwel geen enkele BN’er nog onderscheid weet te maken tussen de zin en onzin van zijn of haar letterkundige of andersoortige bijdragen en omdat deze ultieme verzameling zelfingenomenheid ook vast wel een mening heeft over de wijze waarop zijn eigen stoffelijk overschot te zijner tijd aan het universum moet worden teruggegeven, al dan niet na een corona-besmetting.
Het is, resumerend, niet echt een luchtig onderwerp vandaag, maar het leidt hopelijk wel tot een wat nuchtere reflectie bij alle mondiale gekte van dit moment.
Een prachtig herfstweekend gewenst.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
testeehehehhehehhhe