En oude en helaas al overleden vriend van me verkondigde een jaar of dertig geleden ruimhartig wat ie vond van internet: ‘t is een hype’, en dat gold ook voor alle afgeleide producten. Hij verdomde het om eraan mee te doen, had dus geen mail, had nergens een account, hoefde geen wachtwoorden te onthouden of op te slaan en had daardoor dus veel rust in z’n stronteigenwijze donder (kunnen hebben).
Ik was wel eens, heel sporadisch, jaloers op hem, maar als je een beetje nieuwsgierig bent, leergierig, bemoeizuchtig, en soms zelfs recalcitrant betweterig heb je toch te maken met de dagelijkse zoektocht door de media, de sociale variant, het totaal aan digitaal aanbod. Het is een speurtocht naar de werkelijkheid, de waarheid, niet de fictie van facebook, niet de verschrikkingen van valse Twitteraars, maar ergens in de spelonken van de nieuwscirculatie zoeken en speuren, tot je de ware werkelijkheid en de werkelijke waarheid gevonden hebt. Die ligt, zoals altijd, in het midden. Het is vervolgens een kwestie van scheiden, filteren, sorteren, zeven, net zo lang tot alle bullshit is verdwenen en uiteindelijk slechts een kleine en zuivere versie van elke verhaal resteert. Daarop probeer ik dan vervolgens een mening te baseren, een standpunt in te nemen om die dan weer los te laten in mijn omgeving, in deze column, of tijdens keukentafelgesprekken, met wie daarvoor open staat.
Kortom, op die manier breng je tegenwoordig een flink deel van je tijd door en verbaal met elkaar stoeien over het verleden, het heden en de toekomst is mateloos boeiend. Met andere woorden: als blogger/columnist kom je de dagen zonder digitaal verkeer anno 2021 niet meer door. Toch ga ik een poging wagen. Twee dagen lang in december probeer ik geen enkele blik te werpen op de desktop, de Ipad of de telefoon om dan de balans op te maken via een statistiek van de eigen bloeddruk, ongelezen mails, genegeerde apps en een aantal gemiste beleggingskansen. Het wordt een uitdaging en deze poging wordt uitgevoerd rond de kerstdagen. De ‘gewone’ telefoon blijft stand-by voor noodgevallen, het exemplaar waarvan je de hoorn nog op de haak kunt leggen, de rest gaat uit, in de wacht, 48 uur lang. Normaliter google ik tien keer per dag, wordt Wikipedia minimaal vijfmaal per dag geraadpleegd, kijk ik zeven keer per dag naar de aandelenkoersen, drie keer naar het weerbericht. Daarvoor resteert nu slechts de omslachtigheid van de TV-met-teletekst. Ik probeer in die twee dagen een boek te lezen, zo’n analoog geval met papieren pagina’s, of er nog gauw ééntje schrijven, dat hangt van de inspiratie af.
M’n blogs en columns zijn bedoeld om even na te denken, de zin van de onzin te scheiden en vooral de
betrekkelijkheid van het leven in het algemeen te benadrukken. Dat gaat in 2022 onverdroten door, maar eerst geef ik mezelf twee dagen lang dus de kans het gevoel krijgen van die oude vriend, die nooit naar de inhoud van een krom fakemailtje heeft hoeven kijken, zich nooit heeft blootgesteld aan de ellende van groepsapps. Intussen rookte hij z’n shaggie, deed hij z’n traditionele, prikkelende uitspraken, in alles berustend, in alles silentium. Ik ga er op de valreep van 2021 een fractie van proberen op te pikken, al was het maar om fris, frivool en fruitig het nieuwe jaar in te dartelen, in afwachting van Rutte IV.
Nog mooie dagen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie