Verkneukelvreugde

Vorige week kwam er een melding voorbij over prinses Alexia. Het arme wicht had ernstig te lijden onder het fenomeen keuzestress, en die had op dat moment betrekking op de plaats en aard van haar studie. Na zo’n bericht krijgt het republikeinse hart een enorme groeistuip. De prinses had last van besluiteloosheid, werd overweldigd door het enorme aanbod aan zinvolle, minder zinvolle en volkomen nutteloze studierichtingen in binnen- en buitenland en kon het niet voor elkaar krijgen een keuze te maken. De hulp van paps en mams was blijkbaar ontoereikend om haar een handje te helpen, want dan kom je niet veel verder dan watermanagement, waarvan we na 1992 nooit meer iets hebben gehoord en een leningstelsel voor arme sloebers in Afrika, die in staat worden gesteld een winkeltje in overbodige landbouwproducten te starten. Ouders dus, daar schiet Alexia helemaal niks mee op
Alexia gaat nu aan de University College London de studie Science & Engineering for Social Change doen, dat heb ik even voor jullie uitgeplozen. Dat gaat, zo las ik verder, over de veranderingen in de maatschappij tussen de mensen als gevolg van verdergaande technologische ontwikkelingen. Die veranderingen hebben vooral betrekking op Jan Modaal, Henk en Ingrid, Truus en Dirk, en nou ben ik zo bang dat die hele studie dus straks tevergeefs zal blijken te zijn, want de mens Alexia begeeft zich door haar afkomst niet of nauwelijks tussen de genoemde bevolkingsgroepen, maar houdt zich op in paleizen en aanverwante stulpjes, waaraan die enorme veranderingen volledig voorbij gaan. De RVD heeft hier wat steken laten vallen, een honderd of drie. want om de kloven te dichten had juist hier ingegrepen moeten worden.
Het is genieten als je dat soort verhalen leest, opneemt, interpreteert en een poging doet ze te begrijpen. Daar blijft het bij, want echt snappen kun je het niet en het is dus met een soort leedvermaak, gekoppeld aan een vleugje medelijden dat die berichten worden geabsorbeerd. Leedvermaak is sowieso een menselijk aspect dat nu eenmaal onlosmakelijk is verbonden met onze natuurlijke wil om af en toe stoom af te blazen, las ik in een wetenschappelijk rapport over menselijke gedragingen. Mits we de dosis beperken mogen we dus af best even en genieten van andermans ellende.
Zo konden we het item voorbij zien komen over een overleden Brit, die door zijn eigen, streng verboden xl-pitbull was stukgehapt. Dat is humor van de bovenste plank en dat gold in nog veel sterkere mate ook wel voor het verhaal van dat jacht van 30 miljoen Engelse pondjes, de Bayesian, dat nabij Sicilië is vergaan en waarop zich uitsluitend nutteloze en overtollige lieden bevonden uit de buitencategorie fout en stinkend rijk, zoals een topbankier en een veroordeelde techno-miljardair. Dan heb je al een leven achter de rug dat bestaat uit graai- en hebzucht, dan denk je wat te spelevaren in de buurt van Palermo en dan grijpt de Heer in met een plotseling opdoemende augustus-storm. Dat nieuwsitem heb ik wel een keer of twaalf nagelezen en de beleving stond elke keer weer bol van de verkneukelvreugde, dat ik wat positiever vind klinken dan leedvermaak. Op 5 november 2024 kan het summum aan verkneukelvreugde bereikt worden, als de huidige peilingen in de VS worden bewaarheid en Trump verliest. Dan is het tijd voor een mondiaal feestje, met champagne en vooral veel verkneukelverhalen.
See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice