Na dagen met veel zon is het vandaag koud en bewolkt. Door onze straat rijdt een politieauto die pal voor ons keukenraam de sirene activeert om vervolgens fullspeed de bocht door te scheuren, op weg naar een onbekende vorm van onheil verderop. Nieuwsgierig als ik ben doe ik een poging plaats delict te traceren via een google op alarmeringen.nl. ‘Ambulance uitgereden in verband met medisch incident’ lees ik. Iets teleurgesteld hang ik achterover. Weer geen overval, dubbele moord of andersoortig boeiend incident in m’n dorp. Ik leun terug naar de 
krant, mijn trouwe ochtendblad dat dagelijks van a tot z wordt verslonden, met uitzondering van de Trump-pagina’s die vanaf 20 januari zoveel mogelijk worden geboycot, omdat de rede het in de wereld anno 2025 heeft verloren van het populistische gebulder van ‘s werelds grootste hufter aller tijden, die nu vanuit een ogenschijnlijk intuïtieve, lees: hersenloze gedachte de internationale en 50.000 jaar geleden door de neanderthalers al afgeschafte ruilhandel in ere heeft hersteld en nu dagelijks om zich heen slaat via de meest absurde gedachtenkronkels, om ze een dag later weer te nuanceren.
Er zijn momenten in de week dat ik naarstig zoek naar wat houvast, iets leuks, een bezigheid, een afleiding. De meeste dagen kan ik die moeiteloos invullen door m’n nogal diverse belangstelling voor de buitenwereld en mede door de wijze waarop ik mijn competenties probeer dienstig in te vullen richting onze vermoeide samenleving.
Vanochtend lukt dat wat minder, ogenschijnlijk heeft een zekere murwe gemoedstoestand zich meester gemaakt van mijn bovenkamer, waardoor het even wat langer duurt voordat zich het reguliere energieke dagpatroon ontwikkelt, vertaald naar daadkracht, een wandeling, een boodschap, het weekmenu of wat hulp aan plaatsgenoten. Noem het een baaldag, of in elk geval een baaluur, precies lang genoeg om deze blog mee te vullen, zodat ook zo’n moment nog kan worden vertaald naar een pennenvrucht. Hebben jullie dat ook soms? Dat je ‘t even 
niet weet, dat je even op gang moet komen via een impuls. Mijn Google Home genereert wat Spotify-muziek uit de oude doos, want die melancholische invulling wil nog wel eens helpen bij het verdrijven van een slapjanusig somber dagdeeltje en zo waar, de tonen van Please go van The Golden Earrings uit 1965 galmen uit m’n speakertje en via Fransje Krassenburg gaan de gedachten terug naar die onvergetelijke tijd. Ik zat in de derde van de HBS te Aalten, toen de schoolprestaties naar een dermate laag niveau devalueerden, dat het lerarenkorps van deze school unaniem overtuigd was van het feit dat doubleren de enige optie was voor de nog jonge Neijland, die wel wat anders aan z’n hoofd meende te moeten hebben dan de scheikunde van Eli Mandemakers, het Duits van bulderboer Keuper of de afstompende gymlessen van van Zijtveld.
De veelzijdigheid van de andere uitdagingen in die tijd borrelen nog even door m’n hoofd. De eerste verkering was inmiddels uit, de volgende varianten wisselden elkaar in rap tempo af en het leven herbergde prachtige elementen die allemaal uitnodigden om ontdekt te worden. Herinneringen aan schaars verlichte schuurtjes, waarin bier, nicotine, muziek en meiden geweldige ingrediënten waren om de tijd door te komen strijden vandaag om de meeste aandacht. We waren met z’n allen nog schoon qua nieuwsgaring, we werden niet voortdurend gehinderd door de volkomen krankzinnigheid van de smartphone, we ouwehoerden op een ongelooflijke manier met elkaar over de jeugd en dachten nog niet na over zaken als een baan, een gezin, pensioen of andere banale gebeurtenissen.
De wereld bevatte ook toen tal van volkomen gestoorde leiders, die via wapengekletter meenden rechten te kunnen opeisen. Zestig jaar geleden was de Vietnamoorlog in volle gang, stonden de Russen ook al hijgend aan de oostgrenzen klaar om de vrije wereld te veroveren, maar duurde het nog vijf jaar voordat ik via een ferme vastberadenheid met mijn Uzi de grens bij Winterswijk verdedigde. In 1965 was de ‘Eend’ die ik in 1971 kocht net een jaar oud, een merkwaardige bijkomende gedachtenkronkel op deze vierde februari.
Ik scroll nog even door wat muziek uit die tijd. De Beatles stond met Help, Ticket to ride en No reply maanden op nummer één, slechts even gehinderd door het merkwaardige Wooly Bully van Sam the Sham and the Pharaoh’s, dat samen met het 13 weken bovenaan de hitlijsten prijkende Pretty Woman van Roy Orbison een vreemde dissonant vormde. Ach, best prettig soms, zo’n baaldag, die je verder vooral mijmerend moet uitzitten, in afwachting van betere tijden.
Morgen weer zonnig…..!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie