Er was eens … een periode dat we met z’n allen redelijk rustig naast elkaar leefden op planeet aarde, een tijdvak waarin niet elk continent bol stond van de conflicten, van oorlogen of van politieke narigheid. Er was eens een tijd van, (wellicht schijnbare) vrede en verdraagzaamheid, voor m’n gevoel lang geleden, en vooral gelegen in de pré-social-media-periode, en ik herinner me de decennia tussen bijvoorbeeld 1960 en 2000, toen de laatste restjes koude oorlog wegtrokken, waarna één van onze grootste angsten nog werd gevormd door slechts de onzekerheid over de digitale overgang naar de nieuwe eeuw, vanuit de kwellende vraag of onze computersystemen daar wel tegen bestand zouden zijn. Dat vonden we toen verrekte spannend.
Daarna heeft de mensheid er een aantal onzekerheden bij gekregen. Dat lezen we in de krant, dat ondervinden we via honderden dagelijkse TV-kanalen en dat ervaren we vooral op de al genoemde op hol geslagen social media. In de gesprekken, als ze daar al worden gevoerd, is de toon angstig, argwanend, onderzoekend, oordelend of veroordelend. Geen enkele bevolkings- of leeftijdsgroep ontsnapt blijkbaar aan de actuele situatie, waarin scepsis en ongenoegen volledig de plaats hebben ingenomen van geloof en vertrouwen. ‘Het is een puinhoop in de wereld’ is een vrij algemene zinsnede voor de gemiddelde opinie van de doorsnee wereldburger. De sneeuwvlokken van de laatste week deden tijdelijk wat relativerend werk, en in mijn eigen kring maakte een dierbaar familie-lid-op leeftijd de overgang naar hemelse sferen. Door dat soort ontwikkelingen verstreken de dagen nog in betrekkelijke gelatenheid en berusting. Maar komt ‘t nog goed met de wereld, met de bevolking, met ons? Elke leeftijdsgroep heeft weer z’n eigen afwegingskader en vermeende rechten om vooral rustig en passief te blijven. Op X worden lezers gek gemaakt door idioten als Emile Ratelband die z’n achternaam alle eer aandoet door na de sneeuwbuien en vrieskou in Oost-Europa rond te blaten dat de klimaatverandering blijkbaar niet doorgaat. Onze nationale peroxide-prins wil water bij de wijn doen, over z’n schaduw heen stappen, zaken in de ijskast zetten, maar z’n slagschaduw plaatst nog in datzelfde uur de volgende racistische opmerkingen op X.
Jongeren weten binnenkort helemaal niet meer wat er speelt in de wereld, want ze kunnen niet meer lezen, horen we verontruste leraren waarschuwen. Is dat erg?, vraagt menigeen zich af. Ja, da’s heel erg, maar ogenschijnlijk onomkeerbaar. Twintigers en dertigers hebben wel wat anders aan hun hoofd dan zorgen, want festivals, jonge kinderen en het maken van wat carrière vereisen veel meer aandacht dan bezig zijn met milieu of met geo-politieke ontwikkelingen. Veertigers en vijftigers zijn blij dat hun jongeren de deur uitvliegen en willen de op handen zijnde midlife-crisis zoveel mogelijk beperken door nog van alles te ondernemen, liefst per vliegtuig of per cruiseschip, en de nòg ouderen binnen de samenleving, vanaf pakweg bouwjaar 1950, passen op, zitten de tijd uit en vegen het schuldbesef over hetgeen de aarde door toedoen van hun generatie is overkomen liefst onder het tapijt, wassen de handen in onschuld en staren uit het raam. Resteert de vraag: wie gaat ’t dan wel doen?
Intussen moggelt de wereld elke dag een stukje verder, op weg naar … de afgrond? Winkels met prep-artikelen tieren volgens de krant van vandaag welig, de schappen liggen vol met gasmaskers, toiletpapier en bewaarvoedsel, waardoor je in elk geval straks, na de bom of de natuurramp, nog een blikje witte-bonen-in-tomatensaus in je kruipruimte kunt oppeuzelen, een situatie waar je geweldig om kunt lachen, als je je dat probeert voor te stellen.
Maar straks, volgend jaar, of anders in 2025, wordt vast alles beter en de perfecte manier om de mind te resetten bleek gisteravond tijdens een concert van Erwin Java’s Cuby’s Blues, toen tijdens een concert in de Lochemse Schouwburg op weergaloze wijze nummers van Neerlands enige echte
blueszanger ooit subliem werden vertolkt, waarbij ook levende legende Sean Webster een briljante rol vertolkte. Het zoeken naar oplossingen ging Harry Muskee ook nooit goed af, want ‘my baby left me’ en ‘I want my gin’ vormden in 83 varianten de rode draad van zijn leven. Cuby staat misschien wel model voor de zoektocht naar mondiale oplossingen, de vruchteloze pogingen om er toch iets van te maken. Straks, later, ooit wil ik mijn kleindochter verhaaltjes vertellen over de foute, kwaadaardige wereld van voor 2024, over geschifte leiders en krankjorume machthebbers, maar wel in de vorm van een vergelijkend toekomstsprookje, dat gaat beginnen met ‘Er komt eens….een mooie, schone en verdraagzame wereld’. Hoop doet leven immers.
See you.
En lezers, vanaf de volgende bijdrage zal op deze plek weer ruimte worden gemaakt voor niet-politieke items, voor leuke anekdotes en voor luchtige gebeurtenissen, want die zijn er gelukkig ook nog zat.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie