In deze periode kunnen mijn columns eigenlijk maar over één item gaan, de Spelen. Best grappig, want ondanks de moordende kritiek op die Spelen in het algemeen en de plek in Rio in het bijzonder, heb ik zelden een evenement zo tot de verbeelding van miljarden mensen zien spreken als de OS 2016. Zelfs niet-sporters en sporthaters zitten aan de buis gekluisterd om maar vooral niets te missen van de tragiek van de wielersport, de prestaties van de volleybaldames en het popperige gedrag van de kindturnsters. Zelden zijn drama en heroïek, verliezen en winnen, vergruizing en overschatting zulke grote items geweest als nu. Het is prachtig om weer te constateren dat we ons aan de voorkant al tientallen medailles hadden toegedicht terwijl op tal van onderdelen het doek na de eerste heat of de eerste ronde al weer is gevallen Meest markant vond ik daarbij de uitschakeling van schermer Bas Verwijlen, een nogal arrogante bal die eigenlijk alleen nog maar naar Brazilië hoefde af te reizen om het goud op te halen. Eerste partij… exit. Jammer misschien maar ook mooi en dat geldt ook voor de al jarenlang durende kommer en kwel bij de judoka’s, allemaal eigenzinnige tiepjes met een gebruiksaanwijzing met één overeenkomst: één rondje van drie minuten en het is over, nou ja, met uitzondering van de gedreven Anick.
Over van Gelder ga ik zelf maar eens een boek schrijven, denk ik, stof zat. Wat een enorme kortzichtige lul is het toch en wat ongelooflijk terecht dat ie zo wordt aangepakt. Krijgt uiteraard allerlei staartjes, maar prima besluit…tot aan het kort geding.
Wielrennen is sowieso een verhaal apart en onze Tom heeft dan wel zilver, maar hij had slechts één doel: goud! Toch die pols??
Roeiers en zeilers doen het redelijk, maar we vergeten in verslaggevend Nederland nog wel eens dat al die andere duizenden sporters minstens even hard hebben getraind, dat daar in veel gevallen ’s lands eer op een nog hoger niveau is gepositioneerd waardoor de wil om te winnen net een tikkeltje groter is.
Gelukkig gaat het fysiek weer goed met onze Annemiek van Vleuten, die ik eveneens nog moet benaderen voor een persoonlijk verhaal, misschien een combinatie met het struikgewas van Linda van Dijk. Wel gek, als er één land is dat zich kenmerkt door veel wind is het deze polder aan de Noordzee en vervolgens hebben ze daar allemaal last van!
Prachtige tijden zijn het en door al die beelden wordt de meer dan kleffe ontmoeting tussen Poetin en Erdogan een beetje naar de achtergrond verdrongen. God, wat een schijnheiligheid werd daar in Sint Petersburg op tafel gelegd. Dikke vriendjes zijn het weer, omwille van het gezamenlijk economisch belang. Ik ga daar eens even verder over nadenken tijdens een stukkie fietsen, flink op de pedalen en in winterkleding op 10 augustus 2016 om 19.00 uur. Het is 12 graden!
Leave a Comment