Zomerse prikkels

Hebben jullie dat ook? Dat je op sommige zomerdagen zomaar spontaan een aanval van optimisme ondergaat, dat je dan bijvoorbeeld de betrekkelijkheid van de klimaatverandering inhaleert en dat je daarna beter in staat bent de buitenwereld te betreden. Toegegeven, ’t klinkt nogal cryptisch, dus we storten ons samen even op de inhoud.

Afgelopen week kwam het verhaal voorbij van Vincent Icke, slimme jongen en hoogleraar kosmologie aan de Universiteit te Amsterdam. Hij vertelde een soortement sprookje over de samensmelting van twee zwarte gaten en dan zit ik aan de buis gekluisterd, alleen al door de term zwart gat, ondanks alle heldere verhalen voor de normale boerenlul toch een abstract begrip. In dit geval ging het om twee gaten, die alleen maar gaten lijken omdat we de achterliggende materie niet kunnen zien. Voor de aandachtige lezer: er kan geen licht ontsnappen op die planeten door de extreem hoge aantrekkingskracht. In dit geval ging het om ‘gaten’ op een afstand van 10 miljard lichtjaartjes en dat heb ik voor de minder rekenkundig begaafden onder jullie even omgerekend. We hebben het dan over een afstand van negenduizendvijfhonderd triljard kilometer, een getal met 24 nullen. Zijn we er nog? Worden we al nerveus? Nog even ter aanvulling: dat nieuwe gat/die nieuwe planeet, heeft een massa – zeg gewicht – van 225 maal onze zon, die al 333.000 maal zwaarder is dan de aarde, het bijna nietigste stukje heelal dus, waar wij ons druk maken over een paar graden opwarming.

Goed, dat dus, prikkels krijg je ervan, van de opwinding, van de fantasie er omheen en van de relativerende kracht van zo’n item. Dan zit ik me ook nog regelmatig geprikkeld te ergeren aan het feit dat de nieuwe brug te Lochem nog steeds niet over het Twente-kanaal is gedrapeerd.

Een positieve prikkel kreeg ik ook van de kiwi pukupuku, een nogal ridicuul minkukeltje onder de loopvogels op Nieuw-Zeeland waarvan iedereen dacht dat hij het loodje had gelegd, tot ie vorige week plotseling opdook en daarbij z’n afgrijselijke schreeuw liet horen. Ik kon een connectie met Wilders niet onderdrukken omdat de zeldzaamheid van PVV-leden immers nog groter is dan die van de pukupuku en er ooit rond het jaar 2400 misschien wel restanten worden gevonden van wat zich ooit aan de oevers van de Maas heeft ontwikkeld, met het treurige geluid als overeenkomstige factor.

Enfin, genoeg hierover, er zijn meer zomerse zaken die positief prikkelen, zoals sport in het algemeen en de wielersport in het bijzonder. Vandaag krijgen de heren renners – helaas zonder de uitgevallen Mathieu van der Poel – in de Tour de Mont Ventoux voor de kiezen, waar ik ooit met moeite en in de auto de top bereikte, de legendarisch wielerberg waar Tommy Simpson in 1967 overleed. De Tour, die ook dit jaar weer wordt gekenmerkt door heroïsche wielerprestaties, waarbij je op het puntje van de stoel bijna kwijlend van genot de pedaleurs bewondert, met of zonder doping. Knettergek zijn ze soms, en het is de moraal, het heldendom, de klasse, de moed, de lef en het vermogen om al die malloten langs de route te bekoren met weer een demarrage, een ontsnapping, een sprint of een dramatische valpartij. Het zijn zomerprikkels van de hoogste soort, in lijn met het oeroude lied: ‘De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas’, een melodie uit 1906 die wij ten tijde van de padvinderij nog wel eens uit volle borst over de vlakte van de Vennebulten uitstrooiden, als we ons weer hadden gekweten van onze zorgvuldig voorgeschreven taak om een volkomen overbodige mastworp te leggen, een uit blad en takken ontworpen mitella aan te brengen of een simpele houtvuur-maaltijd met doperwten-uit-blik klaar te stomen, jawel!

Prikkels, daar heb ik er dagelijks zoveel van dat het mijn fantasie voedt rond het bestaan van het achtste zintuig, dus naast zien, horen, ruiken, proeven, voelen, evenwicht en – de lastigste – de proprioceptie – de beweging en positie van het lichaam. Voor die laatste moest ik wel even naar Wikipedia, geef ik grif toe. Ik denk serieus dat ons volgende zintuig de prikkel gaat worden. Dat wordt dan een combi/resultante van horen en zien, vergezeld van een fantasierijke interpretatie. Het is een stapje in de evolutie waarvan de intensiteit toeneemt naarmate Trump meer dagen in het Witte Huis bivakkeert en ik denk dat ik deze stelling via AI meer eens in Wikipedia ga uitwerken.

Prikkels…hoe meer hoe liever, dat blijkt wel weer met deze column!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice