Bespiegelingen

Een paar weken geleden stond ik in een prachtige kroeg in het even prachtige Deventer hevig te ouwehoeren met een leeftijdgenoot en wel over de redding van de planeet, het tot dusver nogal hopeloze karakter van die missie en de minuscule escapes die wellicht bijdragen aan een oplossing voor de generaties vanaf het jaar 2200. Eén optie is – daar waren we het hartgrondig over eens – een ramp, een forse catastrofe in de trant van een epidemie, een meteoriet, een paar kernbommen of een giga vloedgolf, die twee/derde van de wereldbevolking wegblaast en zorgt voor een stukje opschoning ten behoeve van de restanten van onze beschaving. Omdat we in nog geen tweehonderd jaar kans hebben gezien om via industrialisatie, foute innovaties, winstbejag en nog een paar welvaartsnormen onze geciviliseerde mensheid naar de bliksem te helpen, moeten we daar de komende decennia maar de consequenties van aanvaarden. Overleven dus, dat moeten we, maar met bijna 8 miljard mensjes gaat dat niet lukken, daar zijn rücksichtlose maatregelen voor nodig, want alles wat overheden, God en Allah tot dusver hebben bedacht, heeft slechts de status van muggenzifterige mierenneukerij. Kortom, een prima kroeggesprek dus, en dat was nog geen drie weken geleden.

Sinds dat moment lijken veel zaken in een stroomversnelling te komen en hebben we te maken met een forse hoeveelheid bewegingen van het menselijk bewustzijn die, met hulp van een beetje lachgas, hoopgevend kunnen worden genoemd. Ok, er zijn nog wat, deels begrijpelijke protesten van agrarische zijde bij het halveren van de veestapel, maar die gaat er toch komen. Er gaat verder geen dag voorbij of er worden maatregelen aangekondigd van multinationals bij het reduceren van vervuilende troep, zoals de plastics van Unilever en de CO2-vervuiling van Shell, de club die internationaal via talrijke juridische organisaties zo ongenadig op de kloten krijgt, dat zelfs de Raad van Bestuur langzamerhand met het schaamrood op de kaken uit z’n schulp kruipt. Als ik soms een wat linkse stelligheid op FB of Twitter deponeer, komt er nog wel eens een dramatisch kortlontige reactie voorbij van een hufter die vindt dat Scheveningen ook dit jaar een vuurtoren van 40 meter moet bouwen, maar er is vaak ook bijval, de algehele opinie verandert, vooral omdat de kracht van de reclame de herhaling is, van de Greta Thunbergs van deze aardkloot, vanuit de onderkant van de samenleving, vanuit protestbewegingen. Er is dus groei, er is besef en als zelfs de directeur van de KLM al vliegschaamte begint te tonen door te erkennen dat Lelystad geen haalbare kaart meer is, dat er met die uitbreiding moeten worden gewacht op de eerste elektrisch aangedreven vliegtuigen, dan is er hoop.

Tja, realistisch, ondanks Trump, Erdogan en die talloze andere malloten en ondanks de wereldwijde corruptie? Er moet nog alderbastend veel veranderen, maar lieve mensen, na de volgende en waarschijnlijk teleurstellende protestactie van onze boeren, gaan we in dit landje over tot de orde van de dag, dus saneren, opschonen, een voorbeeld stellen aan de rest van Europa, alle schone energie richten op het voortbestaan van planeet aarde, want laten we wel wezen, een mooiere plek om te leven is er waarschijnlijk niet.

En nou hoop ik verdomd hard dat ik niet over een uurtje wakker word en dat deze hele milde bespiegeling als een droom uit elkaar spat.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice