‘t Is altijd weer geweldig om ergens op een vakantielocatie te mogen zitten, om vanaf een ultiem plekje te genieten van omstanders, van de sfeer, van menselijke miskleunen ook, in allerlei verschijningsvormen. Het terras biedt bij uitstek dé omstandigheden om, deels tersluiks, te observeren en zeker als je, zoals in ons geval, hebt gekozen voor Landhotel Wiedmann, ergens in de buurt van München, Beieren dus, waardoor de sfeer al gauw wordt bepaald door grote pullen bier en de Lederhose.
Hotel Wiedmann dus, vlakbij de Ammersee, fijne overnachtingsplek, een hotel dat door het low-budgetgehalte een opvangplaats blijkt te zijn voor een prachtige combi van werkvolk op doorreis, zuinige toeristen, gelegenheidsduo’s voor een one-night-stand en wat lokaal getrut. Sehr zu empfehlen locatie dus, al was het maar om Herr Ober-Ober Johann, die zich daar met een brede glimlach en met voortdurend spiedende blikken het vuur uit z’n sandalen liep, um alles in Ordnung zu machen, zodat iedereen voortdurend was zu fressen und zu trinken hatte, zum Beispiel van het gerecht Zwiebelrostbraten aus der Rinderschwanzrolle mit hausgemachten Spätzle un frischen Röstzwiebeln, dat, zusammen mit einem Riesen-bier, geweldig smaakte, en een sehrgrossmäsiger bevestiging was van meningen en vooroordelen aangaande de Zuid-Duitse gastronomische voorkeuren. We zaten dus in een soort van dorpscafé, met een publiek dat deels bestond uit veel tweemans-formaties van installatiebureaus, wier dagbudget voor verteringen-buitenshuis op 25 euro pro Person pro Tag lag. Aan een tafel in de hoek zat een trio met een dubieuze samenstelling te genieten van knusprigen Bratkartoffeln, waarbij het haar, om Youp te citeren, geen moer kon schelen dat ze nogal veel weg had van haar 83-jarige en 140 kilo wegende broer uit het iets verderop gelegen Gießhübelsauerbrunnen. Verder zat een drietal alleengaanden zichtbaar argeloos en lusteloos te prikken in Fisch, Fleisch oder Speckpfannkuchen, met de blik op ‘das mach ich jeden Tag so’, en vooral geïnteresseerd bladerend in een vaktijdschrift dat bij nader inzien en via de zoomfunctie gewoon pornografische afbeeldingen bevatte. Het zijn deze taferelen die de moed erin houden en ik laat geen kans onbenut om, gelijk Simon Carmiggelt, deze kronkelige gebeurtenissen in me op te nemen. Simon zou binnen de huidige tijdspanne uiteraard genoten hebben van al die scènes, waarbij vrijwel iedereen alleen maar getrouwd lijkt te zijn met z’n mobiel en het duo in de hoek blijkbaar tot de ontdekking is gekomen dat er na de zojuist gepasseerde heimelijke vrijpartij, verdamt noch mal, ook nog gevreten moet worden, waarbij blijkt dat zijn communicatieve kwaliteiten geheel ontbreken, waardoor ook dit kortstondige rendez-voustje morgen alweer de fase van vage herinnering zal bereiken en zij nog een laatste digitale date-poging gaat doen om haar eenzame en door verslavingen getekende bestaan een impulsje te geven.
Johann is intussen de tien-kilometergrens gepasseerd, heeft bij de deur naar de keuken regelmatig last van middelpuntvliedende krachten, tovert desondanks nog steeds een charmante glimlach op z’n gelaat en weet bij wijze van persoonlijke uitdaging elke bestelling binnen drie minuten op tafel te toveren, waardoor wij uiteindelijk nog ruim op tijd voor de buis zitten om die vreselijke mazzelwedstrijd van de Oranjevrouwen tegen Japan te aanschouwen.
Seit gestern sind wir wieder Zuhause, müde aber zufrieden en weet ik weer dat files absoluut geen typisch Nederlands probleem vormen, evenals dat van de eikenprocessierups, maar daarover later meer.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment