Een jaar of drie geleden had ik ook een keer. Je denkt na, je krabbelt wat alinea’s bij elkaar, je struint nog eens wat op Teletekst of Google en dan….stagnatie, writer’s block! De creatieve gedachten blokkeren, de inspiratie wordt overruled door nihilistische impulsen en op dat soort momenten kun je beter met de winterslaap beginnen. Dan kun je normaliter elk uur van de dag wel vullen met anekdotes, mijmeringen, overpeinzingen en aanverwante oprispingen en dan, zo maar, uit het niets, is het niets. De laatste strofen met nog eens iets over Wilders, Trump of soortgelijke onderkruipsels verdwijnen naar de digitale prullenbak en je vraagt je oprecht af of dit het dan was, of het klaar is met de schrijverij, de oprecht weggezette standpunten, de weergaves ook van een samenleving die ernstige tekenen van verval begint te vertonen.
Sinds een paar dagen begint het gevoel wat terug te komen, omdat de triggers uit het nieuws en van de straat weer talloos zijn en ik m’n best doe om al die hersenactiviteit wat te ordenen, te rangschikken, te prioriteren vooral. De prullenbak in m’n bovenkamer zit zo vol met verwijderde denkstof dat ook daar een harde reset nodig is, maar na deze intro wil ik jullie vandaag vooral even meenemen naar de brug, onze brug, die in Lochem.
Wij hebben namelijk een nieuwe brug, een 145 meter lang, diagonaal exemplaar, dat de Goorseweg met landgoed Exel verbindt, waardoor het zware verkeer niet steeds door het centrum hoeft te denderen of via de op instorten staande aftandse Baileybrug uit 1945.
De brug was ons al dertig jaar lang beloofd, maar 1001 factoren leidden tot vertraging en oponthoud, waarvan
ik de details hier maar achterwege laat, maar die 1,5 jaar geleden nog bijna leidden tot afstel toen er bij een ongeluk een paar werknemers te pletter vielen. Maar kijk, het doorzettingsvermogen heeft nu toch geleid tot iets moois en ik was daar tien dagen geleden getuige van een mammoetklus, waarbij een stalen gevaarte van 1750 ton centimeter voor centimeter via pontons werd overgevaren tot ie op de bestemming – de twee brughoofden, was aanbeland. Hij paste, hij stond recht en hij vormt een fier hoogtepunt van de combi van doorzettingsvermogen en techniek. Over de kosten gaan we het niet hebben, over de kosten-batenanalyse al helemaal niet, maar hij staat en deze brug is prachtig symbolisch voor wat we nodig hebben in dit land. Als je kijkt naar de samenvatting van 1 minuut van drie dagen noeste arbeid, dan groeit het besef dat het kan.
Over de brug komen, dat geldt vooral voor heer Schoof en het restantje van zijn trawanten, die nu al zestien maanden laten zien hoe politiek in Nederland is verworden tot een koddig klontertje van onwetendheid, besluiteloosheid en onkunde in het algemeen. Voor een coalitie van dit gehalte is elke poging om beleid op te zetten, om problemen aan te pakken een brug te ver gebleken en er is slechts één groep die de samenstelling van dit clubje genadeloos moet aanpakken straks: het electoraat, de kiezer, wij dus.
Nieuwe bruggen slaan wordt straks het credo, vooral omdat de geloofwaardigheid van de politiek in het algemeen tot het absolute nulpunt is gedaald en dat kunnen we met terugwerkende kracht ook heer Omtzigt voor de voeten gooien. Kennen we hem nog, Pietertje uit Enschede, die ferm en vastberaden begon aan een klus om Nederland staatsrechtelijk weer eens even op poten te zetten? Tijdens een combi van een najaarsschoonmaak en opruimwoede trof ik vandaag nog een verstoft exemplaar aan van zijn boek Nieuw Sociaal Contract, dat ik twee jaar geleden al letterlijk heb voorzien van allerlei vragen en bedenkingen, aspecten die helaas in een mum van tijd werden bewaarheid. Uit de rokende puinhopen van wat begon en eindigde als kansloos ontstaat echter misschien wel weer iets nieuws en wellicht kunnen we de brug in Lochem als voorbeeld nemen. Hij gaat vanaf 2026 zorgen voor verbinding, voor samenwerking, voor een nieuwe horizon. Misschien kan deze nieuwe Nettelhorsterbrug als symbool dienen voor een ander tijdperk, want we hebben met z’n allen toch wat houvast nodig in een tijd die wordt beheerst door doorgedraaide dwingelandjes en dictatoriale despoten.
In ons land moeten nog letterlijk honderden bruggen worden gebouwd, gerestaureerd, gerepareerd en die kunnen allemaal bijdragen aan dat stukje synergie en verbinding, elementen dat we nu al jaren missen en die essentieel zijn voor de kern van de maatschappij die samenleving heet.
Ik spring zo maar eens weer op de fiets om de verdere voortgang van de eindmontage van nabij te aanschouwen. Spontane en mentale hulp vanaf de zijlijn is immers altijd welkom, bij onze brug en bij die van de landelijke bruggenbouwers.
Mooi, lieve mensen, de writer’s block is weer wat verdrongen en er lijkt erop dat ik jullie weer wat vaker een tekstuele bijdrage kan voorleggen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment