Als je met vakantie bent, wordt alles anders. Je denkpatronen gaan in de modus relativeren, WK-voetbal is maar bijzaak, de economische malaise in Venezuela zal me worst wezen en zelfs Trump krijgt het niet voor elkaar om m’n relatief rustige gemoedstoestand naar de bliksem te helpen, nou ja, behalve dan even als het gaat om het terugtrekken van de VS uit de VN-mensenrechtenorganisatie en de importheffingen die tussen de VS en Europa over en weer van kracht worden. In dat verlengde is het natuurlijk onwijs gaaf dat Rutte dat misselijke stuk vreten in het Witte Huis even de waarheid gaat vertellen. De kleuter ligt nu al wakker van dat komemde bliksembezoek, waarbij het beoogde gesprek onder vier ogen naar schatting 4,5 minuut gaat duren, ruim voldoende voor het doornemen van de wereldproblemen en de met Macron en Merkel gedeelde zorg over de relatie tussen de VS en Europa.
Mijn respect voor wielrenners in het algemeen was al erg groot, met name voor de berggeiten. Ik deed deze week zuchtend, steunend, krakend en naar adem happend een paar cols, klimmetjes van een paar kilometer, met, let op: hellingen van plus 10 procent en het is dat m’n karakter me op de been hield want hier – Frankrijk dus – kom je er pas echt achter dat wij weliswaar de Cau- en de Holterbeg herbergen, maar dat dat iets anders is dan heuvels en bergen in het buitenland. But…I did it, zelfs op een dag met 34 graden, waarna ik heerlijk aan het zwembad naar het strak blauwe firmament mocht staren om al mijmerend getuige te zijn van een paar sporadische witte wolkjes, beide met de afbeelding van een meisjesgezicht, die in elkaar versmolten, geweldig natuurlijk fenomeen dat bijdraagt aan rust en afstand en neem maar aan, beste lezer, daar is in mijn geval heel wat bewolking voor nodig.
Verder gingen we weer op pad vandaag want in de omgeving krioelt het van de chateaux, allemaal bovenop een bult en schreeuwend om een bezoekje, een wandeling, een bezichtiging en een forse klim, waarna de culturele genoegdoening voldoende voedingsbodem is voor het openen van een koel en naar mijn inschatting dik verdiend koel biertje op een plek, die qua rust alleen wordt verstoord door het gekwetter van een paar nog niet nader gedefinieerde roofvogels en de aanblik van spectaculaire kleurige vlinders. Locatie Dordogne, vorig jaar nog uitgebreid decor van de Tour en voorzien van een bijna ongeëvenaarde hoeveelheid natuurschoon en daarom voor dit moment uitverkozen tot mijn ultieme vakantieplek. C’est la vie, meende mijn vriendin vandaag te moeten toevoegen aan de vakantiepret, waarbij ik even ten onrechte dacht weer opgeroepen te worden voor een selfie.
Op dit moment is Musa van Nigeria mijn favoriete speler op het WK, wat een talent en wat een fijne goals tegen IJsland!!
See you.
Leave a Comment