Complotargwaan

Stel dat de hele crisis is verzonnen door een groep machthebbers.
Stel dat de roep om een andere wereldorde, het verlangen naar verandering, vergroening, de hetze tegen de rijke elite hebben geleid tot een strafexpeditie in de vorm van een virus-implementatie. Stel dat zich onder deze groep echte potentaten – geen stromannetjes als Trump, Bolsonaro of Poetin – lieden bevinden die de echte macht bezitten om te doen wat er nu gebeurt en stel dat de farmaceutische industrie een middel bij uitstek is om deze macht te realiseren. Stel……, wat kunnen we dan als eenvoudige proletarieërs doen om die ontwikkeling te stoppen. Toch de gele hesjes? Toch de barricaden? Toch met z’n allen de Malievelden van deze aardkloot bestormen?

Miljoenen aardbewoners denken dat de huidige herschikking van onze planeet zo in elkaar steekt en zolang er niet meer duidelijkheid komt uit Wuhan en omstreken kun je best een eind weg fantaseren over de invloed van de Rothschilds en andere leden van de bovenlaag om zich buiten het schootsveld van de ordinaire politiek nog eens enorm te verrijken aan hetgeen ons nu overkomt.

Terwijl we op nationaal niveau bezig zijn de branden te blussen, het uit een honderd miljard euro bestaande reddingskapitaal koortsachtig aanwenden voor onder meer de omscholing van een miljoen werklozen uit de horecasector, probeer ik nu al twee maanden lang tevergeefs iets te begrijpen van hetgeen zich voltrekt. We kijken naar een wereldtoneel dat op het punt staat te ontploffen en als we dan weer afdalen naar de krochten van onze eigen pietepeuterige minisamenleving, dan horen we een directeur van een reisbureau krampachtig verkondigen dat we toch weer met z’n allen over een paar weken in een all inclusive-concentratiekamp in Griekenland of Portugal moeten kruipen. Daar krijg je toch rillingen van?

Nog even over de macht van de farmaceuten. Afgelopen week kwam het volgende filmpje voorbij dat ik jullie niet wil onthouden. Neem er even de tijd voor want de boodschap van deze dappere Duitse huisarts onderstreept de argwaan jegens die bedrijfstak en de methodieken die gebruikt worden om ons, als mensheid, volledig afhankelijk te maken van dit chemische geboefte.

Door dat soort beelden en opvattingen word ik ook wat argwanend als het gaat om de rol en de taak van ons eigen Outbreak Management Team, ruim dertig in getal. Zuurpruim Ab Osterhaus spande deze week de kroon met zijn citaten over de kans op een zaagtandmodel, doelend op de bubbeltjes, het nadruppelen, de grote nieuwe bel, de opleving, de golfbeweging, de blipjes, allemaal termen die hij in één uitzending van Op1 wist te spuien en volgende week wordt hij toch weer uitgenodigd om nog eens hel en verdoemenis over onze natie uit te storten.

Osterhaus en de zijnen zijn veel te klein om direct  te worden aangestuurd door de eerder genoemde buitencategorie en we kunnen alleen maar hopen dat onze nationale groep virologen, micro-biologen, infectiologen en epidemiologen straks vooral niet alleen de laatste twee lettergrepen van hun beroepsgroep bewaarheid hebben.

De hoop op een vaccin in inmiddels geconcretiseerd tot pogingen van een paar scheikundestudenten uit Rotterdam die nog wat oude Sars-monsters uit de diepvrieslade hebben getrokken en daar triomfantelijk mee rondzwaaien richting een belangstellende farmaceutische grote jongen. Het begint steeds meer op een spannend jongensboek te lijken, waarvan het laatste hoofdstuk straks in een thrillerachtige ontknoping apotheoseert.

Maar, lieve mensen, de lucht is blauwer dan ooit, de vogels fluiten, de thermometer laat volgende week weer 20 plus zien en met mijn onlangs aangeschafte drone probeer ik de wereld vooral vanuit een helicopterview te aanschouwen. Dat relativeert enorm!

See you, en hou je taai.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice