Dat gezegd hebbende…

‘Dat gezegd hebbende’, was een citaat van enkele dagen geleden van Marnix van Rij, CDA-staatssecretaris van Financiën, na de uitspraak van De Hoge Raad over de Box-3 materie, waarbij is gebleken dat de overheid een paar miljard minder hoeft terug te betalen aan belastingplichtige landgenoten. ‘Dat gezegd hebbende, gaan we vervolgens kijken wat kunnen doen voor die groep Nederlanders’, zei hij. Dat fragment gezien hebbende, stelde ik vast dat dit, na het Nokia-geblèr van Rutte het meest gênante TV-moment van de week was, omdat van Rij tien minuten daarvoor nog van de tafel was getrokken waar hij op stond te dansen van de financiële fiscuspret, andermaal een memorabel politiek moment in de onafzienbare rij van ergerlijk geschutter en geblunder.

Tot zover een intro. Afgelopen week zat ik een ik paar uur in een prachtige tapaskroeg ik Zwolle, fijne Hanzestad, om daar met een lieve oud-collega wat over het leven te babbelen, het verleden-het nu-de toekomst, de onlosmakelijk met elkaar verbonden drie-eenheid van ons bestaan en de prettige onvoorspelbaarheid van wat ons nog te wachten staat. Uiteraard staat alles in het teken van de oorlog, van Poetin, de alsmaar calvinistischer discussies in Den Haag met de Houdini-staaltjes van Rutte, maar als je dan iets verder om je heen kijkt bevat de wereld zoveel mooie dingen, positieve elementen, simpele dingetjes waar je vrolijk van kunt worden, die stimuleren en waardoor de vaak overheersende negativiteit weer wordt omgebogen naar zonnestralen en een beetje geluk.

Dat gezegd hebbende gold dat zeker voor de serveerster op het terras van Las Rosas, zeg maar Babs, die een belangrijk aandeel had in mijn milde stemming van dit moment. Zij had er zin in, zei dat dan ook verschillende keren, was blij met haar baas, haar job, haar klanten en je zag alle bezoekers positief opveren als zij weer even langs kwam dartelen om te informeren of alles naar wens was, of we een toelichting op de kaart nodig hadden of iets anders. Ze was, kortom, een geweldig voorbeeld van hoe de grauwheid van het heden zo maar kan worden omgezet naar iets moois, iets van vertrouwen en positiviteit. Zelfs het klimaatprobleem, afgelopen week nog vormgegeven door extreme hoosbuien, alsmede de onoverbrugbare kloof tussen arm en rijk werden daardoor even gereduceerd tot dingetjes die wij en onze planeet vast wel zelf gaan oplossen straks, een stelling die tegen beter weten deze blog opsiert, maar desondanks ruimte biedt voor een wat bredere, gezondere toekomst. Gisterochtend kwam ik een oude bekende tegen die zich op de vraag ‘hoe gaat ’t?’ liet ontvallen ongeveer alle niet-dodelijke kwalen te hebben op dit moment. Ik heb ‘m snel sterkte gewenst en ben raps doorgefietst, ondanks mijn sterke sociale betrokkenheid even niet in de mood voor negativiteit, voor somberheid, vanuit de sterke behoefte om nog even in mijn fijne bubbel te blijven hangen.

Dat gezegd hebbende hou ik mezelf dus al een aantal dagen voor de gek, doe ik pogingen om mijn energie om te zetten naar activiteit en heb ik vandaag daarom maar even een boom van acht meter hoogte omgehakt, gekliefd, gezaagd en afgevoerd, onderwijl toch stiekem nadenkend over een nieuwe partij, bijvoorbeeld de Positieve Linkerflank, met vooral veel humanisme en naastenliefde als belangrijke factoren. Ik denk dat Babs, samen met veel bezoekers van de Zwolse kroeg, zich daar direct bij aansluiten.

Dat gezegd hebbende probeer ik deze stemming nog een tijdje vast te houden, te delen met al mijn dierbaren, krijgt van Rij een dikke vinger en dank ik Babs voor haar fantastische input voor deze blog.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice