Vandaag om 13.30 uur was deze blog klaar voor publicatie, inclusief een aankondiging van het mogelijke einde van Rutte III. Nog geen vijf minuten later was ’t een feit. Exit kabinet en vooral exit falende bewindslieden in het kader van de toeslagenaffaire. Belangrijkste winstpunt van deze toch nog vrij plotselinge opwinding: het per direct opkrassen van Wiebes, met immense voorspong de grootste Jan Doedel te Den Haag en gezegend met talloze kwaliteiten als het gaat om de cijfers voor de onderdelen loze beloften, vage toezeggingen en inhoudsloze consignes.
Verder gaat ’t vandaag dus over het item aankondigingen, voor het grootste deel nog wel actueel. Er gaat immers geen dag, geen uur voorbij zonder splijtend nieuws, over de totale gekte in de VS, over corona, over criminaliteit, en de manier van presenteren op onze beeldbuis gaat steeds meer lijken op die uit diezelfde VS, waar is aangetoond dat het begrip land van de onbegrensde mogelijkheden vrijwel elke week een nieuwe dimensie krijgt. Conform de media in dat land zien we hier ook steeds meer schreeuwbeelden op het scherm verschijnen die blèrend aangeven dat 
straks het journaal begint, dat we vooral over twee uur moeten gaan kijken naar OP1, met nog eens een andere corona-invalshoek, nu vanuit het belang van de sterk in aandacht en waardering gedevalueerde vleermuis. We horen nu dagelijks hoe het viroloog Koopmans vergaat in Wuhan, waar zij met andere vakidioten overleg voert over de herkomst van dat verdomde Covid-19 en over een maand kan er zo maar een TV-serie verschijnen met de titel ‘de Chinese corona-avonturen van Marion’. Aankondigingen, veelal met tetterend trompetgeschal en titanisch tromgeroffel en met een dermate hoog volume- een beeldflitsgehalte dat je er bijkans blind en doof van wordt. Zelfs tijdens het reguliere journaal wordt halverwege melding gemaakt van items die nog even tien minuten op zich laten wachten…’maar nu eerst…..’, zodat je in elk geval aan de buis gekluisterd blijft en vooral aan dat kanaal blijft plakken. Dan heb ik het alleen nog maar over de publieke zenders, omdat ik zelden verder zap dan de eerste drie kanalen van mijn zenderpakket, met uitzondering van CNN en wat sport.
En nu gaan we dus op weg naar nieuwe verkiezingen voor de Tweede Kamer. Hoewel die gebeurtenis vast wel minder hectisch verloopt dan die in de onlangs op kop gezette bananenrepubliek moeten hier nog een hoop kogels door de kerk. Kunnen we coronaproof ons vakje kleuren? Hoeveel lijsten zijn er straks beschikbaar? 
Zijn er al nieuwe lijsttrekkers voor een aantal cruciale partijen? Met de beelden van Trump en z’n geboefte nog scherp op het netvlies zie we hier verder z’n soortgenoot Baudet doodleuk melden de ge-impeachte imbeciel nog steeds een grootheid te vinden, de zoveelste bevestiging van de stelling dat er iets grondig mis is met ’s mans verstandelijke vermogens. Daarbij rijst ook de vraag of lijsttrekkers op basis van uitspraken ge-impeached worden, een bij-voorbaatje dus, liefst met verbanning naar Nova Zembla, want voor je ’t weet worden straks ook onze uitslagen gestolen genoemd.
Het zijn dus pittige tijden en ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel aan te kondigen dat we over drie weken middenin februari zitten, dat de Graafschap ook dit jaar geen kampioen wordt en dat het eerste kievitsei ruimschoots voor april wordt aangetroffen, ergens tussen Grou en Vaals. Zekerheden hebben we nodig, want ondanks de aankondiging van een gevallen kabinet en echte sneeuw wordt de vluchtig- en vergankelijkheid van een blog nog eens dramatisch onderstreept.
De (sneeuw)ballen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Wat… vergankelijkheid, je hebt weer een iconisch blog op de mat gelegd!