Banken en aanverwante instanties zijn misschien wel de meest frequent gebruikte items voor bloggers en columnisten. Dit is sinds 2016 de dertigste keer dat banken, in welke vorm ook, voorbij komen in een blog of column op Roelsrules. Dat geeft enerzijds aan dat de frustratie over die sector tot in mijn spaarzame haarwortels is geïmplementeerd en hoop ik verder stiekem dat herhaling van zetten, conform de reclamegedachte, ooit iets kan bijdragen aan het bewustzijn bij deze sector, dat er dingen moeten veranderen, een wellicht ijdele hoop.
Vandaag de aflevering: het communicatiemonster van ABN-AMRO.
Jaarlijks ontvang ik van mijn bank, ABN-AMRO dus, pakweg 20 brieven, analoog, enkelzijdig bedrukt, in enveloppen met porto en met een inhoud die kwantitatief gezien op z’n minst het vijfvoudige van de inhoudelijke boodschap impliceert. De laatste correspondentie dateert van vorige week, met de melding dat mijn hypotheekrente is gewijzigd, waarover dit kalenderjaar al vijf keer eerder spectaculair is gecommuniceerd en ik nu bijna tachtig (80!) A4tje’s in mijn ladekast heb liggen over uitsluitend het gegeven dat de rente is bijgesteld, naar beneden, dat dan weer wel.
Een paar dagen geleden stuurde een zekere Patrick Pfaff, directeur Daily Banking een bericht over de stijging van de maandkosten van mijn zakelijke rekening, een mutatie van € 9,75 naar liefst € 9,90, weliswaar 9,50 teveel, maar die 0,15 cent stijging had te maken met de veel betere beveiliging van digitaal bankieren en nog wat aanvullende fratsen, zo luidde de uitbundige bijsluiter. Ik heb de heer Pfaff via de mail gemeld dat ik slechts ‘weekly bank’, maar dat zal vast niet leiden tot kostenreductie. Voor die rekening ben ik in het trotse bezit van een betaalpas, die al vier lang jaar een foute tenaamstelling bevat, waarover ik twee maanden geleden – na ampel overleg met een servicedeskmedewerker te Zwolle – een brief ontving met de juichende aanhef: geachte heer N, hier is dan – de betaalpas op naam van Roelsrules, met een jubeltoon als die van de postcodeloterij wanneer je een paar stroopwafels wint, waarna bleek dat de naam op de pas nog steeds afwijkt van die in de met veel trompetgeschal omgeven aankondiging, waardoor mijn stressfactor weer de hoogte van een flatgebouw van 23 verdiepingen bereikte en ik me uit gezondheidsoverwegingen heb voorgenomen geen pogingen meer te doen de beoogde mutatie door te voeren.
Banken zijn en blijven starre, conservatieve bolwerken, waarbij het vak van geldhandelaar in de loop der eeuwen is geëvolueerd van tollenaar en farizeeër naar bonussmiecht. Het ontbreken van elke vorm van creativiteit bij deze instanties bleek een tijd geleden – rond 1991 – toen de fusie van Algemene Bank Nederland en Amsterdam Rotterdam Bank leidde tot een forse discussie over de nieuwe, vooruitstrevende en mondiaal handig klinkende internationaal uitdagende tenaamstelling, resulterend dus in…ABN-AMRO, geniale vondst, waaruit het creatieve vernuft van deze tak van sport duidelijk naar voren komt.
Mijn bank, toch nog steeds de vermaledijde ABN-AMRO, hanteert nog steeds de aloude dagschriften uit de tijd van de AS400, waarvan de opvolger nog steeds ogenschijnlijk dagelijks de traditionele af- en bijstaatjes uitspuwt, die door tweeduizend intern rondrennende bodes moeten worden gescand om ze uiteindelijk digitaal beschikbaar te kunnen stellen.
Banken hebben simpelweg de zaken niet voor elkaar, nooit gehad ook. Banken zijn rovers, uitsluitend belust op het maken van winst over de ruggen van de argeloze klant en daarom zouden die instellingen moeten worden genationaliseerd, puur omwille van de factoren controle en toezicht. Punt is echter dat het gilde van bankiers bestaat uit een mensensoort die in staat is de beleidsmakers in ons land een rad voor ogen te draaien door ingewikkelde verhalen op te hangen over de bedrijfsvoering, de complexiteit daarvan en de extreme salarissen die daarom moet worden betaald aan kornuiten die deze ‘lastige’ constructies weten te beheersen. Lariekoek van de hoogste soort, maar omgeven door een ondoordringbare laag financiële nevel.
Elke keer als ik opperhoofd Knot hoor vertellen dat de banken in deze crisis nog genoeg vet op de botten hebben om de actuele problemen te lenigen, dan schieten er onbewust wat rillingen door de bilnaad en voel ik me voor de zoveelste keer genaaid door een uitspraak van deze joker, zeker toen gisteravond nog eens een uitzending van Radar werd gewijd aan het fenomeen woekerpolissen, een onuitroeibaar instrument van financiële instellingen om de klant te bedotten.
Het zal wel nooit veranderen, maar we blijven hopen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment