De blokkade

Twee dagen geleden stond ik op een sussende manier tegen mijn zieltogende olijfboom te praten, in de trant van ‘even geduld nog joh, ‘t komt wel goed binnenkort’. Mijn tuintrots doet z’n stinkende best om zich nu al maandenlang vrijwel bladloos zeeklimatologisch te gedragen, terwijl de beoogde en dringend benodigde mediterrane omstandigheden door Gerrit Hiemstra en de zijnen aan hun laars worden gelapt. De hufterig waaiende noordenwind zorgt dus niet alleen voor aanhoudende pandemieomstandigheden, maar ook voor vegetatieve depressies. Afgelopen week ging elke windvlaag weer door merg en been en dat leidt nu dus tot een spontane dialoog met een boom.

Het troosteloze karakter van deze periode leidde bij mij afgelopen weken ook tot een soort van creatieve blokkade, vaak schrijversblok genoemd, zoals ik dat twee jaar geleden al eens meemaakte. Plotseling daalt er een merkwaardig besef in dat de wereld nauwelijks thema’s voorhanden heeft om blog-gewijs lekker mee uit je dak te gaan, terwijl je normaliter een schifting moet maken uit het overweldigende aanbod van de meest krankzinnige gebeurtenissen. Dagelijks wind ik me een keer of tien op over de politiek, de sport, het weer en ondanks dat immense aanbod aan potentiële, hilarische items krijg ik het bijna niet voor elkaar iets te bedenken om deze zompige curve te keren. Het is een soort van mentaal en bovendien fors hypnotisch auteursslot dat ’t brein dwarsboomt, waardoor elk opkomend onderwerp binnen drie seconden verwordt tot een hopeloos achterhaalde gebeurtenis, waaruit je geen schrijfvreugde kunt putten en alle startalinea’s in no time de digitale prullenbak in worden gesodemieterd. Er zit  roest op het toetsenbord, tussen de letters, en de woorden, komma’s en punten willen niet als gebruikelijk op het scherm verschijnen, al helemaal niet in de gewenste volgorde. Het schijnt iedereen wel eens te overkomen, dus nog geen zorg voorlopig, want het ligt uiteraard aan corona. We zijn immers klaar met dat verdomde virus, met de discussieprogramma’s over corona, met de zwabberende aanpak van corona, met het Haagse beleid rond corona, met corona-vaccinatiediscussies, met de symptomen via corona, en we hebben helemaal maling aan de corona-aerosolengesprekken van Maurice de Hond en Ab Osterhaus.

Gelukkig hebben we, ter afleiding, Baudet nog. De man – langzamerhand geestelijk afgedaald tot in de allerdiepste spelonken van de narcistische en egocentrische kerkers – heeft afgelopen week ogenschijnlijk een ernstig herseninfarct opgelopen, de enige manier waarop zijn 5-mei statement over vrijheid nog is te verklaren, waarmee hij langzamerhand in een zodanig isolement is terechtgekomen, dat normaal gesproken de eerste suïcidale zelfbespiegeling wel op gang moet zijn gekomen. Ik wens hem eigenlijk wel een zware coronavariant toe, wellicht de enige wijze waarop hij nog kan worden overtuigd van dat scandaleuze ongelijk.

Nog even terug naar Hiemstra, want zijn actuele gebrabbel duidt op een aankondiging van ander weer. Wolkenformaties als de cumulonimbuis calvius en de cirrocumulus stratiformus ruimen het veld, de depressies vanuit de Azoren maken plaats voor en groot hoge drukgebied, dat zich permanent vestigt boven het Verenigd Koninkrijk waardoor de zuidelijke luchtstroom op gang komt die tot medio september niet meer van wijken weet, waardoor de warme chocolademelk aan de keukentafel ruimschoots plaats kan maken voor twee bier en een portie bitterballen in de kroeg, met als bijkomend tijdverdrijf het mensenkijken, de belangrijkste bron van inspiratie voor bloggers en columnisten.

Een prachtig begin van de lente gewenst, weg met die blokkades dus, we gaan naar buiten!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice