Na een week, waarin de beoogde aankoop van Groenland door Trump alweer de status van vergetelheid heeft bereikt, de Titanic alsnog uiteen blijkt te vallen door een verrassende metaal-etende bacterie en onze eigen Eemshaven misschien wel de escape gaat worden voor exporterend Schotland, proberen we al die recente prikkels weer een plekje te geven. Dat is verdomd lastig vandaag de dag, zeker als je daar ook nog eens een standpunt over wilt innemen en dan exclusief de branden in Brazilië, die gisteren tijdens de maaltijdbereiding nog even voorbij kwamen, waardoor ik de uien aan het tellen ging die ik tijdens m’n kookzame leven al heb gesneden – schatting 8.000 – om maar aan te geven hoe wispelturig de gedachtenstromen soms kunnen verlopen.
De afgelopen dagen, na de heisa rond de heisessie met die volkomen misplaatste en pseudo-joviale vrijetijdstenue’s van de Haagse 
hopjes, ontstond er plotseling een verhaal rond een noodfonds. De vakantie was nog maar net voorbij of er zat een mail in de inbox van de Financiële Commissie Speciale Opdrachten met de vraag: ‘wat kunnen we doen om het naderend economisch onheil het hoofd te bieden? Groetjes, Wopke’.
Nou, die vraag was niet aan dovemansmoren gericht. Zo’n belangrijke opdracht, daar hadden ze toch wel een halve dag voor nodig en ‘t kwam mooi uit dat ze net uitgerust van een gezamenlijke vakantie op Terschelling waren teruggekeerd. De op Excel-voor-gevorderden afgestudeerde jongelui gingen aan tafel, gaven het project een pienter door Pieter Polifinario verzonnen naam ‘the day after’, en binnen twee uur lag er al een voorstel: ‘we maken er een potje van’. Geweldig, een potje…applaus, taart, schouderklopjes, tot iemand vroeg: ‘moet er ook iets in dat potje? Shit ja, dat werd al een stuk lastiger. Maar de oplossing was: geld, er moesten muntjes in het potje, een fonds voor later, voor als het wat slechter ging, voor als we nog steeds geen loonsverhoging maar wel een onvermijdelijke lastenverhoging voor de kiezen kregen. Commissielid Flier Florijn krabde zich achter de oren toen ze hardop de vraag stelde: ‘waar halen we dat geld dan vandaan?, want Flier was een bijdehante dame, die weliswaar al 32 jaar zat vastgeroest op het departement, maar nu door zowel het leven als de wol was geverfd en nog een keer wilde scoren. De leden werden wat bleek om de neus toen duidelijk werd dat er geen geld was, bij geen enkel departement. Mopperdemopper…geen reserves, nergens een begrotingsoverschot, tot als een duveltje uit een doosje Jaap Jonkvrouw met de oplossing kwam: we gaan dat geld lenen! Lenen? Wat nou lenen, dat is toch iets voor Grieken en Italianen, dat is toch hartstikke duur? ‘Nee hoor’, wist Jaap, ‘van lenen word je tegenwoordig rijk. Hoe meer je leent, hoe rijker, want iedereen wil een welvarend land als het onze graag geld geven, voor niks, met een bonus erbij.’
Tja, dan haak ik af. Dit kan ik met mijn drie schamele jaartjes economie op HBS-A niet bolwerken, pas! Niemand heeft verder nog een idee van de omvang van dit spookspaarvarken, maar ’t is vast een geweldige meevaller dat ‘t virtuele geld niet gebruikt hoeft te worden voor de woningbouw, want die ligt compleet stil, omdat elke nieuwe woning bijdraagt aan de uitstoot van stikstof en dus wordt verboden, waardoor eerst nog een noodwet tot stand moet komen om te voorkomen dat we over een jaar een miljoen daklozen hebben.
Best ingewikkeld, die chaotische wereld anno 2019 en met de geconsumeerde hoeveelheid appels kom ik al gauw op zo’n 15.000 stuks.
Mooi en warm weekend.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Gaaf stukje Roel! Geeft de situatie aardig weer.