De huisarts en vuurwerk

Binnenkort krijg ik een nieuwe huisarts, sterker nog, ik krijg er twee, beide van het vrouwelijk geslacht. Omdat mijn vriendin beroepsmatig een paar dagen per week actief is in dergelijke kringen, moet ik een beetje op m’n woorden letten als het gaat om standpunten ten aanzien van de toegevoegde waarde van de huisarts in het algemeen. In mijn geval kan ik echter, zonder dat de betreffende hoofdpersoon daar kennis van zal nemen, wel even wat stoom afblazen. Mijn oude huisarts, ooit gekozen omdat z’n praktijk zich op loopafstand van mijn woning bevindt, is een wat gedateerd exemplaar dat zorgvuldig z’n geringe aantal afspraken plant, al jarenlang het ingesproken telefoonbandje voor onder meer het herhaalrecept ongewijzigd laat, waardoor je elke keer weer wordt geconfronteerd met vier zeer irritante versprekingen, en waar vrijwel nooit iemand in de wachtkamer zit, waardoor ik, waarschijnlijk terecht, al die tijd vraagtekens heb gezet bij zijn populariteit. Het vaste protocol bij een bezoekje is: een slap handje zonder oogcontact, een sukkeldrafje naar de spreekkamer, het activeren van mijn persoonlijke gegevens en het digitaal starten van de optie recept binnen het geautomatiseerde systeem, nog voordat ik een woord heb kunnen uitbrengen. Met enige moeite stelt hij de vervelende maar onvermijdelijke vraag: ‘vertel, wat is er aan de hand?’, waarna zijn vingers na mijn eerste twee woorden al over het toetsenbord rammelen, op zoek naar diagnoses die in de praktijk vaker niet dan wel blijken te kloppen. ‘Luister eens even klojo’, woorden die ik vaak omwille van de heilige vrede onuitgesproken heb gelaten, ‘ik heb uiteraard allang gegoogeld en ik wil een doorverwijsbriefje voor de specialist’, vast wel een veel voorkomend irritant gedrag van de hedendaagse, mondige patiënt. In de meeste gevallen stuurde hij me door naar de fysiotherapeut, omdat de oude botjes en spiertjes nog wel eens haperden, maar meestal voel je zelf wel aan dat een bezoek aan een specialist een realistischer scenario is. Voor de ouwe garde onder de huisartsen is dat echter, blijkbaar, een gevoelige kwestie, want stel je voor dat je iemand doorverwijst en na de röntgen blijkt toch alleen maar sprake te zijn van een onwillige spier…? Gezichtsverlies, blamage, een afgang, een brevet van onvermogen? De verzekeringssector zal ongetwijfeld ook een rol spelen binnen deze toneelstukjes. Goed, hij kondigde een aantal weken geleden zijn reeds verwachte en vooral gehoopte vertrek aan, gaf aan vooral geen behoefte te hebben aan festiviteiten – ik had niet ook echt een afscheidslied klaar liggen trouwens – en maakte tevens melding van de namen van zijn opvolgsters, die ik maar te accepteren heb blijkbaar. Ik ga ze uiteraard, vrouwvriendelijk als ik ben, uitproberen, vooral omdat ‘t toch niet veel slechter kan, maar de vraag: ‘waar selecteer je normaliter je huisarts op?‘ blijft als een dikke wintermist boven mijn huis hangen. Best spannend! Sommige dingen kun je bij een verhuizing beter handhaven, ook al is het dan soms 30 km rijden voor een afspraak. Dat geldt zeker voor mijn tandarts en mondhygiëniste, omdat alleen al haar oogverblindende blauwe ogen mij moreel verplichten elke toekomstige mutatie uit de weg te gaan.

Nou, de kop is er af, bij een aantal vuurwerkslachtoffers bijna letterlijk, want we leren het blijkbaar nooit en daarnaast kreeg Kim Jong-un, levenslang kind, maar tevens de 32-jarige opperste bevelhebber van Noord Korea het bij het afsteken van een rotje weer op de heupen door aan te kondigen dat zijn vuurwerkbijdrage voor de komende jaren bestaat uit een lange-afstandsraket, waarmee hij de VS kan treffen. ‘Nietes’, luiddde het ‘vertrouwenwekkende’ commentaar van Trump via Twitter. ‘웰즈‘’ (welles), was de reactie van de Disneyfan uit Pyongyang, waarmee formeel de volgende fase van deze show is opgestart en 2017 er al vanaf de derde dag een explosieve component bij heeft.

Veel succes en houd moed bij alle goede voornemens voor dit jaar.

See you.