Vrijwel niets in het leven is boeiender dan een terrasbewustje. Om wat onduidelijkheid weg te nemen, dat is een bezoek aan redelijk bezet terras, het innemen van een strategische positie en het observeren van de gasten, de gang van zaken, met tussendoor een lekker hapje/drankje. Carmiggelt was ook zo’n observeerder, zonder dat ik verder de geringste vergelijking wil trekken tussen z’n Kronkels en Roelsrules. Afgelopen weekend troffen wij het, een topper, prachtige locatie nabij één van de vele kastelen in de regio. Zo’n plek, kruispunt van wandel- en fietsroutes trekt blijkbaar ook altijd wat speciaal publiek, want de hoeveelheid merkwaardige individuen, onszelf gemakshalve meegerekend, was fantastisch hoog. Als je omgevingsgevoelig bent, kom je vaak wel aan je trekken trouwens. De meeste aandacht werd getrokken, althans bij mij, door een kleppendrager. Dat is iemand met een normale bril, afgedekt met een zonnebril op sterkte, die opklapbaar is en die je dan omhoog zet als je van de fiets stapt. Als je een beetje nadenkt zet je ‘t onding af, maar deze heer, gekenmerkt door wat andere eigenschappen waar je iets van kunt vinden, had ervoor gekozen ‘t geval op z’n kanis te houden, kwam daar het terras pontificaal mee oplopen, ging ermee zitten, ermee lunchen en vertrok later weer, met alsmaar die klep omhoog. De verbaasde, licht loensende blik, waarmee hij de wereld aanschouwde, vertaalde zich in een prachtige mix van Mr Bean en Kees van Kooten’s Dr Clavan en de smakgeluiden die hij even later produceerde bij het verorberen van z’n clubsandwich deed menigeen omkijken, waarbij z’n reactie iets verraadde van iemand die ze niet helemaal op een rijtje heeft. Z’n vrouw/vriendin/metgezel/begeleidster, deed verwoede pogingen e.e.a. te negeren door stoïcijns het zwerk te verkennen op de komst van ufo’s, teleurgesteld als ze was door zijn foute interpretatie van haar scherpe waarschuwing ‘hou je klep’ van enkele weken geleden.
Twee tafels verder zat een karakteristieke snorremans te figureren, waardoor het vermoeden groeide dat wij waren aanbeland in een nieuwe serie sketches van Koefnoen, met kasteel Vorden als achtergronddecor. Snor trok de aandacht door z’n portemonnee uit z’n broekzak te laten vallen, en werd daarop gewezen door z’n achterbuurman, die hij daarvoor driemaal uitbundig bedankte en daarna nadrukkelijk z’n kopje cappuccino begon leeg te lepelen, alvorens in z’n uitbundig bestikte wandelkloffie z’n solo-tocht over het Pieterpad te vervolgen, na nog wat gemierenneuk over de rekening en het zorgvuldig draperen van z’n ogenschijnlijk lege rugzak, met nog wat mistroostige blikken op de andere bezoekers, waaruit een licht vorm van verlatingsangst gedestilleerd kon worden. Zijn plaats werd ingenomen door een vierpersoons-familie met bmi-problemen, met name aan zijn kant. Daarbij viel ‘t vooral op dat ze met z’n allen geen enkele poging deden het probleem te verdoezelen, dan wel te reduceren, gezien de bestelling die volgde. In beslag genomen door deze gebeurtenissen rekten wij ons vertrek, door met wat extra alerte blikken nog meer moois te registreren, maar daarbij kwam ik niet verder dan de dame aan tafeltje 6 die geringschattend een dame van tafeltje 8 zat te bespieden, zoals alleen vrouwen dat naar elkaar kunnen. Observeren, oordelen, benijden misschien, afkeuren, veroordelen, zo ongeveer in die volgorde. Mijn dag, mijn weekend kon niet meer stuk, met het vaste voornemen hier vaker te landen voor meer moois.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geen beter theater dan op een terras mensen kijken, heerlijk!