De nieuwsbalans

Afgelopen weekend las ik, zoals altijd, met voortvarendheid mijn twee weekenddagbladen, een immense kluif als je wat breed geïnteresseerd bent. Ik was vooral op zoek naar wat goed nieuws-pagina’s, in elk geval wat items met positiviteit binnen de huidige samenleving. Uiteindelijk lukte het, maar pas in de bijlagen. Daar stond een prettig verhaal in over de intense meerwaarde van de honingbij, en een sterke groei van tiny houses, de snel in elkaar te timmeren hokjes voor éénpersoonshuishoudingen, waarvan er alleen al afgelopen maand een paar duizend zijn neergekieperd en waaraan steeds meer behoefte komt, omdat het aantal (echt)scheidingen toeneemt en de behoefte aan alleenwonen dus sterk groeit. Verder trof ik een prachtig verhaal aan over het verzorgen van paarden in vliegtuigen en hoe complex dat is. Hilarisch was het gegeven dat de betreffende verzorger Ben Horsman heet, en dan lig ik in een deuk, omdat dat dan de natuurlijke vader van de cowboy moet zijn, een gegeven dat door de schrijfster helaas niet werd opgepakt, frappant. Dan is de dag weer goed en schuiven we de resterende ellende over asielzoekers, haperend klimaatbeleid en de narigheid in Peru weer even voor ons uit.

Voor de rest moeten we vaststellen dat het land, ons land, volkomen in de war is, van bestuurlijke regionen tot aan de bevolking zelf.  Niets en niemand ziet nog oplossingen voor de talloze problemen die er liggen. De zorg is bij uitstek het voorbeeld om die verwarring nog eens te onderstrepen. De zorg is al jaren naar beneden bijgesteld door de overmaat aan privatisering, kostenverslindende bureaucratisering met een overdaad aan top en management en een onderlaag die niet alleen wordt onderbetaald, maar wordt overvoerd met administratieve rompslomp. Het is oude wijn in nieuwe zakken, die zich steeds weer opnieuw aandient via andere vormen en gedaanten. Met Ernst Kuipers dachten we een man van de praktijk in huis te hebben gehaald. Hij zou dat probleempje wel even tackelen, no nonsens, vinger op de zere plek en hopsa. De beste man zit er bijna een jaar en wat blijkt: hij heeft geen idee! Ondanks zijn ruime praktijkervaring heeft Kuipers nu nieuw beleid ontvouwd via een plan van aanpak dat niet alleen tot nog meer echte zorgen leidt, maar ook nog eens averechts blijkt te landen bij de mensen op de werkvloer. Die praktijk, weergegeven door de echte handjes aan het bed en where-ever, wordt soberder, maatgerichter en vooral digitaler. Het zijn loze synoniemen voor minder, nog minder. Digitale zorg, dan denk je niet direct aan een po en oude billetjes, maar aan het absurde gegeven dat de dagelijkse behoefte via het toetsenbord moet worden ingevoerd. Niet ingelogd voor ’s morgens 10 uur, waarschijnlijk overleden, zoiets. Alleenstaanden, digibeten en vooral alleenstaande digibeten krijgen het moeilijk in dit land, dat steeds verder drijft op vrijwilligers, afdrijft ook. Deze week bleek dat pakweg een miljoen mensen, ouderen en digitaal zwakkeren, ernstig in de problemen zitten bij het schermkijken, en via een oerwoud aan pincodes en wachtwoorden volkomen verdwalen. Deze immense groepen redden het niet zonder een analoog kapmes en dan planten we er nog een extra digitaal regenwoudje bij via de nieuwe opzet van de zorg.

Het is de peristaltiek van de huidige samenleving. Bij elk nieuw probleem krimpen we ineen, zet de overheid er een taskforce op, geeft dat via een dik adviesrapport slechts ogenschijnlijke rust en krimpt de bliksemse boel daarna, bij de volgende bestuurlijke oprisping, weer ineen. Het restant van deze metafoor is lastig, want aan het eind van het proces zou altijd de grote opluchting, lees: ontlasting, moeten plaatsvinden en die uitkomst is nog nooit zo ver uit het zicht geweest als nu.

Maar…eerder genoemd dagblad bevatte ook een overzicht van de ontwikkeling van Extinction Rebellion, de vertolkers van ons collectieve geweten, die hun nek uitsteken om de beleidsmakers te wijzen op hetgeen onvermijdelijk lijkt, een klimaatramp. Ik ben nog maar een paar stapjes verwijderd van lidmaatschap, zolang ik mezelf maar niet aan het wegdek hoeft vast te kleven. Dat is nog net te ver weg, voorlopig.

Prachtig, mijn weekend-nieuwsbalans kwam weer op orde, zij het met moeite.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice