De opschoning

Ze heeft het er langzamerhand naar gemaakt. Het krediet is op, de houdbaarheidsdatum verstreken. Dat voortdurende geloer op nog weer een plekje in een talkshow, met nog eens wat prikkelende citaten over de sneue boeren en de waanzin van de klimaatmaatregelen hebben we nu wel gezien. We zijn klaar met vrouw Plas en de pertinente weigering om iets aan het klimaat te doen ten koste van al die voedselproducerende landgenoten hebben een climax bereikt via Mark van den Oever, de meest criminele agrariër binnen de landsgrenzen. Van den Oever had – ach, ’t is wat – aangegeven heel ver te willen gaan in zijn protesten en noemde met naam en toenaam de personen die in dit land nog steeds verantwoordelijk zijn voor het landbouwbeleid of vanuit andere overwegingen een afwijkend standpunt vertolken om ons te behoeden voor een volledig verdwijnend groen in dit land, waardoor ze ín het centrum van de belangstelling staan van boer Oever. Plas vond dat standpunt wel meevallen en lachte de pure aantijgingen nog eens parmantig weg. Het wordt nu dus tijd dat Plas zich terugtrekt, aftreedt, onderduikt, emigreert en vervolgens haar memoires schrijft over de bewogen periode waarin ze in dit land iedereen zand in de ogen strooide via een valse voorstelling van zaken, via een pure ontkenning van de feiten, zonder iets te snappen van cijfers, zonder ook maar een alinea te hebben opgesnoven van wetenschappelijke rapporten en ander bewijsmateriaal, waaruit blijkt dat het 2 voor 12 is voor de natuur en, inderdaad, ook voor een deel van het boerenbestand.

Plas is niet de enige die het vertrek over zichzelf afroept.

Na de komende turbulente ontwikkelingen, vormgegeven via het aanstaande desastreuze rapport van Plasterk komen een paar zaken aan de oppervlakte. Dan zal blijken dat Plasterk vanaf dag één tegen de bierkaai heeft gevochten, dat hij te ijdel was om al vroegtijdig de stekker eruit te trekken, dat hij gebrand was op resultaat omdat anders zijn ego voor de rest van zijn leven zou worden beschadigd, waardoor zelfs de column in de Telegraaf niet meer haalbaar zou worden. Verder gaat blijken dat Omtzigt de man was van wie we wisten dat hij het was: een besluiteloze dossiervreter, een zachtaardige, goedbedoelende Tukker, niet in staat om werkelijk door te pakken en de vinger op de zere plek te leggen. Pieter gaat straks, ooit, het graf in met het idee dat hij toch maar mooi een ultrarechts kabinet heeft tegengehouden in 2024 en daarvoor moeten we hem dan maar dankbaar zijn. Plas weg, Omtzigt weg, Yeşilgöz was eigenlijk al weg, dus wat resteert is een smeulende Venlose puinhoop binnen een hopeloze en kansloze formatie in een land waarbij een groot deel van het volk geen enkel idee heeft hoe het verder moet en dus blijven we nog een jaar of twee demissionair, met steeds opstappende bewindslieden, met wellicht een kortdurend zakenkabinet, met hopelijk nieuwe gezichten, waarbij zich uit de actuele janboel bij de volgende verkiezingen weer een sterke partij ontwikkelt met goedgebekte en door realiteitszin bevlogen politici, misschien – na ook het opstappen van Timmermans – toch wel weer gewoon via links, of in elk geval, het links-midden.

Ja, ‘t klopt….zucht, ik heb het gedroomd, de werkelijkheid moet zich de komende week nog voltrekken, maar ik bid en ik pleit voor een zekere vorm van realiteit, die weliswaar verder weg lijkt dan ooit, maar via de resterende hoopjes gezond verstand weer vorm en inhoud moet gaan krijgen. De kans is aanwezig dat mijn bespiegeling wordt ingegeven door wensgedachten, door licht vertrouwen ook, en ik hou mezelf voor dat de geschiedenis vaker is overspoeld door extreme ontwikkelingen, die uiteindelijk weer zijn getransformeerd naar een nieuwe realiteit. ’t Is te hopen dat die werkelijkheid, die opschoning, zich manifesteert voor het echt te laat is.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice