De REP

Mochten jullie als trouwe lezer denken dat de klad erin zit, dat er soms wat onregelmatigheden insluipen als het gaat om de frequentie van mijn blogs en columns, dan klopt dat. De schrijverij heeft meerdere kanten op dit moment en wat tijdsbeslag rond andere activiteiten leidden tot een korte parkeerstop bij het fantaseren over deze vorm van meningsuiting. Soms heb je ook een dag of wat te maken met het bekende fenomeen writersblock, een lastig verschijnsel dat de reguliere prikkel om een item om te toveren in een creatieve tekst danig belemmert. De wereld zit ondanks veel narigheid altijd boordevol gekkigheid die erom schreeuwt er iets van te vinden. Zo konden we gisteren vaststellen dat de redactie van het Journaal van 20.00 uur het belangrijk vond om als tweede nieuws-item vijf volle minuten te spenderen aan het feit dat ene Kate te Groot-Brittannië een foto van haar en het gezin had gefotoshopt, voorzien van de emotionele reacties van het Britse volk. Het Journaal maakt dus nu ook deel uit van de lange serie zap-kanalen, zenders die je omwille van de flauwekul snel overslaat.

In de landelijke politiek zitten we nog volop in een impasse. Ondanks de doorstart van deze week via een-wilde-nacht-voor-vier te Hilversum is elk nieuw kabinet via een constructie met Wilders en Omtzigt volstrekt kansloos, komt een nieuwe stembusgang weer dichterbij en wordt het tijd voor een nieuwe partij, terwijl ik eigenlijk voorstander ben van veel minder partijen, omdat we door het versplinterde politieke landschap elk zicht op de realiteit hebben verloren. We moeten de stap durven maken naar maximaal vier partijen. Eén op rechts, één op links, één in het midden en nog een alternatief via bijvoorbeeld de extraparlementaire optie, die we nu nog niet hebben uitgeprobeerd en die via een vaste constructie vorm zou kunnen krijgen. Die nieuwe, republikeinse club zou gerealiseerd kunnen worden met als belangrijk eerste aandachtspunt het afschaffen van de monarchie. De recente serie over Oranje-Nassau met allerlei bronstige Willems heeft de overbodigheid en nutteloosheid daarvan nog eens nadrukkelijk aangetoond en in Argentinië staat ergens op een pampa vast nog wel een haciënda leeg waar alle koninklijke grut pardoes gedumpt kan worden. Die partij, de REP dus, heeft weliswaar een aantal idealistische speerpunten, maar staat vooral met de poten in de klei ten aanzien van onze infrastructuur, de basis van alle activiteiten in het land. Bruggen, viaducten, spoorlijnen en vliegvelden zijn dringend aan onderhoud toe om te voorkomen dat we straks, binnenkort, morgen volkomen stil staan. Het stroomnet dreigt om te vallen, omdat er bij de plaatsing van miljoenen zonnepanelen niemand heeft gedacht aan de opslag van al die overtollige energie. We moeten vooral massaal elektrisch rijden en volgend jaar kan niemand dat wagenpark nog opladen. Het hele land rommelt en rammelt, niemand heeft oog voor de werkelijkheid en dus polderen we maar door. Er zijn nu vage plannen voor een ruimtetelescoop, diep onder de grond in Limburg, de Einstein telescoop. ’t Is een fantastische, revolutionaire ontwikkeling die we echter per direct moeten schrappen. De redding van de planeet, de wereld en ons land staan immers hoger op de todo-list dan nog eens oeverloos, eindeloos en kansloos het heelal afturen naar zwarte gaten en de totstandkoming daarvan. Ons land barst al van de zwarte gaten, onder meer in de al genoemde wegen en op talloze andere plekken van de infrastructuur. Onvoorstelbaar grote uitdagingen liggen te wachten op realisatie en dat vergt daadkracht en het vermogen om knopen door te hakken, in de regel competenties die zelden worden aangetroffen in de bagage van de reguliere politiek, mits daar via een nieuw echelon daadkrachtige burgers energie in wordt gestoken.

Die ommekeer in doe- en denkkracht hebben we ook nodig bij de reductie van schadelijke uitstoot. Niks gepolder meer, geen flauwekul-discussies over water bij de wijn doen. De Tata steel’s, de Chemours’, de eendenfokkers te Ermelo en aanverwante, aantoonbare vervuilers worden snel, hard en vakkundig gedwongen tot stopzetting, omdat ze het land onleefbaar maken, inclusief de vervuilende agrariërs dus. De tijd van handjeklap is voorbij. Bij al die uitdagingen kunnen we elke arbeidsmigrant gebruiken, omdat we simpelweg te weinig efficiëntie en effectiviteit in onze collectieve werkmoraal hebben geïmplementeerd om alle uitdagingen aan te kunnen. We verzanden in discussie, draaien om de hete brij heen en intussen tikt het klokje van Vadertje Tijd door.

De zorg daarover en de zorg voor onszelf en onze kleinkinderen zijn verankerd in de basisprincipes van de REP. Daar wil ik graag over filosoferen met gelijkgestemde landgenoten, niet gehinderd door sprookjes of wilde fantasieën.

Vanochtend rond 6 uur werd ik verward wakker uit deze droom, die echter nu al de hele dag blijft rondzingen.

Zullen we ’t doen, samen, jullie en ik?

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice