Fatalisme en doemdenken passen naadloos in het huidige tijdperk van negatieve berichtgeving en angstzaaierij door de wereldwijde chaos op politiek en economisch niveau. Prachtig voorbeeld van zo’n staaltje paniek was het nieuwtje van de Verenigde Naties dat we over 30 jaar wellicht te maken hebben met een voedseltekort als we niets doen aan de klimaatverandering, de aftrap van het journaal van 8 augustus 2019 en op een gedragen, sombere en ernstige toon voorgelezen door de dienstdoende onheilsprofeet, ik meen Mark Visser.
Wat moeten we ermee en, veel meer nog, wat kunnen we ermee? Alle rampspoed op deze planeet wordt door de media al jarenlang opgeblazen tot onmetelijke proporties, niet te overzien voor de normale mens, maar intussen wel verworden tot profetieën die het absolute einde van onze beschaving aankondigen. Een deel van de voorspelde rampen gaat vast wel uitkomen – als we niets doen – een deel waait vanzelf weer over – als we niets doen – en een ander deel hebben we maar te slikken, zoals dat al sinds de schepping het geval is. Het geestelijk welzijn wordt danig op de proef gesteld door die onafgebroken stroom van kutberichten en meestal duurt het tot 20.14 uur voordat er plotseling op andere, wat opgewektere toon en een halve octaaf hoger melding wordt gemaakt van een bezoek van Wimpie aan Botswana, het eerste kievitsei of de met veel emoties gepaard gaande sluiting van het hulppostkantoor te Achter-Drempt.
Je moet, kortom, als kijker en luisteraar verdomd sterk in je schoenen staan, wil je de huidige samenleving nog kunnen weerstaan en dat kan bijna niet zonder een stukje struisvogelgedrag.
De remedie lijkt te liggen in relativering en compensatie, de kunst om alle kijkbuisnarigheid te nivelleren door een opwekkend item, want die zijn er nog, mits je er oog voor hebt. Toegegeven, dat is best lastig als je net van een aanslag ligt bij te komen in een ziekenhuis van El Paso en die imbeciel uit Washington komt langs voor een lachprentje, ondertiteld met de boodschap ‘ik breng met mijn retoriek de mensen samen’, gevolgd door een negatief reisadvies van Amnesty wegens de 152 dagelijks schietincidenten in de VS en het kost wat moeite om zoiets te relativeren door het feit dat we de buskusmot op de knieën hebben gekregen, maar ’t is een begin. De wereldwijde paniek over een paar warme zomerdagen en de immense bosbranden in Rusland vergen wat creativiteit bij het zoeken naar een passend alternatief vreugdetoontje, maar zie daar: de oprichting van het Platform Stop Invasie Exoten is een feit, een instantie waardoor de tijgermug, heel sneaky geïmmigreerd via een bandenbedrijf in Veenendaal, geen schijn van kans krijgt om zich hier te vestigen. Daar worden we toch blij van? Daar kunnen we de dag weer meer doorkomen.
Handelsoorlogen zijn er door de eeuwen heen altijd geweest en daar hebben wij met onze befaamde VOC-mentaliteit fors aan bijgedragen, dus even door die zure economische appel heen bijten. Lage rente en dure huizen zijn nu plotseling een voorbode van een nieuwe recessie, maar waren eind jaren tachtig aanleiding tot vreugdesprongetjes bij veel eigenaren van onroerend goed, ’t is maar net hoe je erin staat.
Ik doe dus niet meer mee aan de stemmingmakerij van de NOS en andere media en ik heb best een beetje heimwee naar de nieuwslezers Frits Thors, Marga van Arnhem of Harmen Siezen, die keurig achter een tafeltje hun ding deden en niet staandebeens wat nerveus door de studio drentelden, telkens en al naar gelang de ernst van het onderwerp spiedend naar de juiste inzoomende camera. Zelfs de berichtgeving over IS 2.0 in wording, ergens in Koerdistan, krijgt door m’n struisvogelgedrag m’n humeur niet gebroken, want hebben we niet vorige week gehoord dat er een fenomenale ontwikkeling op gang is gekomen rond nieuwe landbouwmethoden vanuit de universiteit van Wageningen? Dan parkeer ik de verder afbrokkelende ijsbergen op de Noordpool en probeer dat item nadrukkelijk af te wegen tegen het feit dat in Groningen nu al twee maanden lang geen ‘bevinkje’ heeft plaatsgevonden, dat Artsen zonder Grenzen onverdroten doorgaan met het redden van vluchtelingen en dat ik vorige week op de golfbaan drie pars sloeg over 9 holes, toegegeven, in het licht van de wereldpolitiek niet zo heel belangrijk, maar voor het persoonlijk welzijn een flinke stimulans. Voeg daarbij de geslaagde hartoperatie van Mick Jagger van een paar maanden terug en het forse actuele verlies van Forum, en ik maak me een paar dagenlang wat minder zorgen over de toekomst m’n kleindochtertje.
De rest van de actuele sores laat ik komend weekend vanuit een soort zelfbescherming wegwaaien en dat gaat vast lukken met windkracht 6.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment