De zakenlunch

’t Is mateloos boeiend om af en toe nog eens terug te gaan naar een overlegsfeertje van vroeger, even wat tijd door te brengen te midden van pedant gekleed werkvolk op het drukste vergadermoment van de dag, tussen 12 en 14 uur, als alle zeshonderd parkeerplaatsen bezet blijken. Plaats van handeling: van der Valk, waar het dan krioelt van honderden zelfingenomen piepeltjes, afgewisseld door een enkele verdwaalde grijze passant en soms een dame met een date, vooral die van afgelopen week, toen ik braaf en heerlijk anoniem even op m’n eigen afspraak zat te wachten in de paleisachtige vestibule van de vestiging Zwolle, met uitzicht op een binnenhuppelend trientje, voorzien van gouden laarsjes, hoog opgestoken haar en een handtasje met lippenstift en makeup-spiegeltje dat in twee minuten tijd al drie keer open en dicht ging, en vast niet uit zakelijke overwegingen, zoals de meesten onder het reguliere publiek daar de declarabele meeting-tijd doorbrengen, voorzien van laptops en andere uitklapbare media om gewichtig kijkend en breed gesticulerend een gesprek te voeren over de manier waarop de communicatiepatronen in het proces van organisatieverandering kunnen worden bijgesteld, omdat er klachten zijn binnengekomen over de voor tweeërlei uitleg vatbare interpretaties rond de nieuw beoogde managementlaag, die tot dusver niet in staat is gebleken de werkvloer mee te nemen in de noodzakelijk geachte change of course, die de directie voorstaat bij het realiseren van tot dusver nog blijkbaar te vaag geformuleerde plannen, waardoor nu een online-bijeenkomst voor alle afdelingen van het concern toch noodzakelijk wordt geacht en waarvoor de routekaart vandaag moet worden uitgestippeld, met inachtneming van de specificaties van de filialen in Antwerpen en Southampton, en met voldoende aandacht voor de input vanuit de produktielaag, omdat juist binnen dat segment veel kritiek is geuit op de arrogante handelwijze van het hoofdkantoor te Utrecht, waar de CEO’s veel te weinig met de poten in de modder staat om echt te kunnen oordelen over de in het afgelopen decennium behaalde, tegenvallende resultaten, een perceptie trouwens van mijn kant, die zoveel concentratie vergt dat ik de dame met de laarsjes uit het oog ben verloren en ik dus niet heb kunnen vaststellen wat haar date-doel voor deze dag is geworden, waarna ik spiedend nog wat rondloop tot het oog valt op een tweetal andere kornuiten met een bmi van rond de 38, die zich met veel moeite in de wat krappe en krakende stoelen van het restaurant wurmen om vervolgens een dialoog op te starten over de degradatie van PEC Zwolle en het profiel van de nieuwe trainer, andermaal een boeiend schouwspel waardoor ik nog net het eerder genoemde gezelschap van de organisatieverandering aanstalten zie maken om te vertrekken, met vergenoegde blikjes in de ogen, waarbij het ‘we houden contact’ nog net verraadt dat de onderliggende problematiek nog lang niet is opgelost en de beoogde einddoelen nog wel even op zich zullen laten wachten.

Tot een jaar of vijf geleden deed ik nog driftig mee aan deze toneelstukjes, voelde het soms zelfs als belangrijk om nog eens een hotemetoot van een ‘veel-belovend’ bedrijf z’n verhaal te laten vertellen, waarbij je dan na twee minuten doorgaans al verveeld naar dames met laarsjes en opgestoken haar ging zitten staren, tafereeltjes die dus van alle tijden blijken te zijn en die ik gisteren vervolgens nog even hilarisch doornam met wat oud-collega’s, genietend van de onovertroffen clubsandwich van van der Valk, met chips!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice