Plotseling ging het mis, helemaal mis. Na een vlekkeloze rit over Duitse snelwegen, slechts ontsierd door de gebruikelijke Baustellen, een briljant gepositioneerde flitspaal, pakweg 200 meter voorbij het punt waar je in een afdaling even max 100 km mag rijden en waardoor er over twee weken toch weer zo’n Europees kutprentje op de deurmat ligt, op dat punt dus, een eindje voor Pforzheim, begonnen duizenden remlichtjes te branden, verdeeld over vier overvolle rijstroken, net iets voorbij een afslag, die vrijwel niemand meer tijdig kon nemen, met uitzondering van een paar idioten die 500 meter achteruit over de vluchtstrook reden. Mijn bloedeigen ‘Truus’, de stem van mijn navigatiesysteem, begon in snel tempo aan te geven dat de snelweg vanaf Pforzheim was afgesloten, dat alle verkeer eraf moest en dat de eindtijd van onze bestemming aan de Bodensee verder uitliep.
‘Ga nou op de linkerbaan rijden’, luidde het vrij nutteloze advies van mijn co-piloot’. ‘Helpt geen moer, ‘t zit totaal vast daar, dus zinloze actie…’ Zucht….!
‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’ kwam niet binnen de acceptatiegraad van mijn vriendin, andere opbeurende woorden misten ook de beoogde uitwerking, het chagrijn nam met de minuut toe en 2,5 uur kijken naar dezelfde, vervelende tronies over vier rijstroken is stomvervelend, tot uiteindelijk na de alternatieve de route de collectieve koppijn begon af te nemen en wij een paar uur later constateerden dat Lindau en Bregenz prachtige steden zijn. Ik moet razendsnel aan de slag met het bedenken van een digitaal filespelletje, dat zorgdraagt voor a.ontspanning, b.vertier en c.een competitie-element, want dat verhoogt altijd de feestvreugde, althans bij mij. Gisteren bereikten we een nieuw letterlijk hoogtepunt via de beklimming van de
Stelvio, heel laf per auto, maar desondanks met de vaststelling dat dit terecht de mooiste klimberg van Europa wordt genoemd. Ik zag tientallen amateurs doodgaan, maar toch niet afstappen, ik keek met ontzag naar al die binken die het gewoon doen en ik zat met m’n racefiets op de achterbank jaloers mee te kijken. Wat een berg, wat een niveau, wat een uitzichten, wat een natuur. Als je dan een dag later ook nog de paradijselijke vallei van de Adige in de Dolomieten mag verkennen, waar een groot deel van de Europese appeloogst vandaan komt, dan word ik een beetje wee van alle zegeningen die me overkomen, althans tot het moment dat ik vanmiddag toch op de racefiets met jeugdige overmoed wat hellingen van 15 procent probeerde te doen en daarna compleet uitgewoond lag bij te komen op 758 meter hoogte, met uitzicht op Bolzano en toch nog op tijd voor de Oranje-2-1 zege op Canada.
Het is best fijn als je je even een dag of tien niet hoeft op te winden over de ontbrekende privacy van jonge wolfjes in Nederland, het feit dat Michel Platini, de schurk, gewoon weer op vrije voeten is, ondanks de volop bewezen corruptie rond Qatar en ik me ook nog vijf dagen niet al te druk hoef te maken over de, ondanks alles, uitblijvende koopkrachtstijging in Nederland.
Arriverderci….hoewel dat hier gewoon bis bald heet.
………………………………………………………………………………………….
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment