De zucht

Heel Nederland zucht onder de ellende van de pandemie. Iedereen heeft last van de gevolgen van de maatregelen, de één meer dan de ander, maar de meest indrukwekkende corona-zucht produceerde Rutte afgelopen dinsdag tijdens zijn inmiddels befaamde persconferentie, waarbij elke Nederlander had gehoopt op meer, maar vrijwel niemand iets kreeg. De zucht van Mark was strategisch briljant, perfect getimed en liet ook qua lengte en diepgang niets te wensen over. ‘Eén goeie zucht zegt meer dan duizend woorden’, zal hij gedacht hebben bij het schrijven van z’n nieuwe boodschap, en zo was het. In die zucht lag machteloosheid opgesloten, de ultieme wens om meer te kunnen doen, maar het niet kunnen. De zucht impliceerde ook, zoals alleen Rutte dat kan weergeven, een portie nietige menselijkheid, waardoor je als kijker geneigd bent medelijden te hebben met de man, in zijn schier onmogelijke positie. Daardoor ontstaan begrip en berusting, althans in eerste instantie. De zucht was een perfect voorbeeld van hoe je een volk-in-opsluiting laat weten dat je met handen en voeten bent gebonden, dat je bent overgeleverd aan de standpunten van Jaap van Dissel, hoe graag je ook de sleutel uit het slot had willen draaien. De zucht werd een symbool en door een groot deel van Nederland gewaardeerd en begrepen. Dan komen we bij het tweede deel van deze blog waarin we de andere kant van de medaille even doornemen.

Tot afgelopen dinsdag deed Rutte het prima en het valt ook om de drommel niet mee om leiding te geven aan een land in nood, dat deel uitmaakt van een wereld in nood, dat als nooit tevoren lijdt onder de gevolgen van een simpel virus, te midden van een beschaving waarin we dachten alles onder controle te hebben, technisch, organisatorisch, politiek, geneeskundig.

Rutte heeft echter toch duidelijk een aspect vergeten in zijn verklaring en dat was de factor hoop. Uit zijn woorden, inclusief de diepe zucht, sprak zorg, veel zorg en hij zal ongetwijfeld slecht hebben geslapen in de nacht van 20 op 21 april, maar er had meer in gezeten. In een periode dat de impact van het virus duidelijk afneemt wordt het tijd voor een beetje houvast, een sprankje hoop, een vleugje vertrouwen, en dan is een vage toezegging over schoolgaande kinderen, gevolgd door een dikke punt, ruimschoots onvoldoende.

’t Is mooi dat veel ouders vanaf 3 mei thuis weer wat lucht krijgen, want het beroep dat straks gedaan zal worden op onze collectieve voorraad psychiaters, psychologen, echtscheidingsadviseurs en andere hulpverleners wordt immens, daar kun je gif op innemen. De kans op een sterke toename van wanhopige, en wellicht suïcidale ondernemers wordt eveneens gigantisch, en als die tot dusver betrouwbare overheid niets anders weet te bedenken dan de volgende toezegging een maand opschuiven, zonder ook maar even een momentje geluisterd te hebben naar anderen die onze samenleving draaglijk maken – horeca, cultuur – dan beginnen de gevolgen van de van Dissel-strategie langzamerhand vervelend te worden. De doorsnee burger is op dit moment uitgeklust, de bouwmarkten hebben de beoogde omzet voor 2020 nu al binnen, de zomer is begonnen, de IC’s stromen leeg, we zijn samen heel braaf geweest en als beloning voor die inspanningen willen we straks weer op een terras een biertje drinken, desnoods met die 1,5 meter-maatregel.

Ik ken persoonlijk diverse horeca-uitbaters die veel meer dan hun stinkende best doen om het hoofd boven water te houden, die zich te barsten prakkiseren om veilige zitplaatsen te garanderen, en die zich bijna een beroerte denken om op een creatieve, aangename en toch verantwoorde wijze een paar consumpties te kunnen slijten. Voor deze duizenden landgenoten is het niet genoeg als ze van onze premier horen dat er – diepe zucht – sprake is van duivelse dilemma’s. Dan toon je weliswaar veel gevoel voor patiënten, voor zorgverleners en aanverwante kanjers, maar veel te weinig voor miljoenen anderen die ook recht hebben op een stukje toekomst, uiteraard binnen de marges van een veilige samenleving. Met andere woorden: een tunnelvisie is prima, zolang er maar een lichtpuntje te zien is.

De burgerlijke ongehoorzaamheid groeit vanaf nu met de dag, de grenzen van acceptatie en tolerantie zijn bijna bereikt en de veel te trage ontwikkeling van een behoorlijk vaccin begint iedereen op de zenuwen te werken. Het is inmiddels bovendien aantoonbaar dat het virus een hekel heeft aan warmer weer en dat is de grote overeenkomst met vrijwel alle, griepachtige virussen. De meeste varianten zijn chagrijnige, zure, winterse verschijningsvormen waarvan je dus met zekerheid kunt zeggen dat ze in de zomer uitsterven. Daarom is ‘t wel een beetje klaar nu, allez, op naar de volgende persconferentie en die zou prachtig op Koningsdag kunnen worden ingepast, we zitten immers toch binnen. Alleen een korte verklaring van onze minister-president – samen met Irma –  volstaat, en dan eentje die ons allen een zucht van verlichting bezorgt.

Mark, geef ons wat perspectief, ’t kan!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice