Mijn column van afgelopen woensdag was aan de harde kant bij het veroordelen van demonstranten in Diepenheim. Die toon leidde tot wat lezersreacties en daarom plaats ik vandaag een paar kanttekeningen bij de formuleringen die in deze tekst zijn gebruikt.
Yep, de beschrijving van de betogers was radicaal. Termen als boerenpummels en neanderthalers kwamen spontaan op toen ik de beelden zag van de beschamende vertoning in Overijssel. Daar had zich met behulp van trekkers een aantal landgenoten met fakkels verzameld en daarbij meenden ze het volste recht te hebben om richting Sigrid Kaag dreigend hun ongenoegen te uiten, onvrede over dringend noodzakelijke maatregelen om ons land te hervormen, met name rond de agrarische sector. We zijn nu op een punt in de maatschappelijke discussie aanbeland, dat een aantal eerzame in die sector werkzame deelnemers dat besef al hebben bereikt, meedenkende boeren die begrijpen dat we zo niet verder kunnen, dat het ho en hu is rond de reguliere landbouw en veeteelt. Deze groep was niet vertegenwoordigd in Diepenheim. Er is ook een groep die de ontwikkelingen en de plannen uit Den Haag gedoogt, niet actief is bij het volharden in onmogelijke standpunten, die bakzeil haalt en bereid is tot overleg, tot verandering, tot uitkoop ook. Mooi, prima ook, hulde, chapeau! In Diepenheim ging het echter om een groep, die nog steeds van mening is, dat het boerenbedrijf in de huidige vorm in stand moet worden gehouden om redenen die niet verder reiken dan familiebedrijf en traditie. Dit onderdeel van de agrarische populatie heeft er na al die jaren geen donder van begrepen, heeft niet in de smiezen dat grenzen zijn overschreden, dat er moet worden ingegrepen en dat dat nog steeds in goed overleg kan plaatsvinden. Dat vereist inzicht, gezond verstand, dialoog en afstemming, uiteindelijk leidend tot de beoogde veranderingen en maatregelen. Dat dat pijn doet snappen we allemaal, dat geen verandering ook pijn doet snappen we echter ook, vooral bij de hopeloze hoeveelheden woningzoekenden, waarvoor niet gebouwd kan worden door de stikstofblokkade.
Als je nu, anno 2023, dus nog niet inziet dat het geduld van veel Nederlanders op is, dan is dat jammer. Die resterende groep onwilligen zullen zich vast op 11 maart a.s. weer met de trekker naar Den Haag begeven om het land nog eens plat te leggen. Het zij zo.
In ons land worden door dit soort zaken de kloven steeds groter, die tussen de randstad en de provincie, die tussen rijk en arm, die tussen de politiek en de burger, maar de gapende gaten tussen fatsoen en onbenulligheid, tussen werkelijkheid en fictie zijn het grootst. Die kloven, gecreëerd door gepolariseerde extremisten en wappies, nu uitvergroot door onwillige boeren en anderszins gemanipuleerde landgenoten, vormen misschien wel de grootste risico’s.
Gelukkig, en vooral om vrolijk af te sluiten, is er ook een tendens binnen de burgerij om signalen af te geven richting platteland, bijvoorbeeld over die vermaledijde, omgekeerde vlaggen. Dat is mooi, dat is prachtig, want zoals dat gaat bij alle omwentelingen, het moet van binnenuit komen.
Op naar een mooi voorjaar, Nederland 2.0 is in aantocht.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment