Dorpsperikelen

In mijn woonplaats vindt op dit moment een herziening plaats van de infrastructuur en daardoor zijn de toegangswegen, toch al belemmerd door spoor – en waterwegverbindingen, goeddeels geblokkeerd. Onderhoud van het plaatselijk wegdek kenmerkt zich al jaren door chaos en vertraging, omdat veelal lokale aannemers de klusjes moeten uitvoeren en als Ed en Willem dan een paar dagen ziek zijn ligt alles op z’n kont. Binnen het ambtelijk apparaat van onze gemeente mankeert het bovendien nog steeds aan wat pientere medewerkers en dan krijg je wat je verdient. De immense nieuwe rondweg is qua uitvoering in handen van Heijmans en BAM, opdracht vanuit de provincie, dus dat zal ooit wel een keer goedkomen. Vrijwel dagelijks ga ik poolshoogte nemen bij de grote bouwputten, om me met eigen ogen, via camera of per drone een beeld te vormen van hetgeen zich afspeelt en op de meeste dagen snap ik er na een half uur geen reet meer van. Immense zandtransporten wedijveren met reusachtige bulldozers om de meeste aandacht. Het asfalt van de laatste bypass is nog niet droog of de volgende wordt al weer walsend neergevleid, inclusief afsluitingen, omleidingen en verkeersellende. Dagelijks verdwijnen er honderden meters kabels en leidingen ondergronds om twee weken later weer gedeeltelijk opgegraven te worden, zoals dat overal gebeurt als de gezamenlijke partijen binnen grote projecten niet de juiste afstemming hebben gevonden. Honderden bomen zijn inmiddels gekapt, ook in het centrum. Die laatste mooie exemplaren zouden ziek zijn en overlast veroorzaken. Aan de afgezaagde stammen kun je direct zien dat er van ziekte geen sprake is en dat een paar middenstanders hebben geklaagd over wat vallend blad. De afdeling Groenvoorziening, in ons dorp bekend als groenhaters, is dan niet te beroerd om per direct met groot materieel uit te rukken om ook het laatste stukje sfeer uit het dorpsplein te ranselen.

Ondanks al deze beperkingen en de pogingen van de gemeente om alle voormalige publiekstrekkers te verdringen ziet een deel van de recreërende grijze wolk toch kans om per e-bike het centrum binnen te dringen en het volgen daarvan behoort al langer tot een favoriet tijdverdrijf. Gewapend met foldermateriaal loopt dat publiek zich te vergapen aan de paar resterende oude gevels, omdat veel projectontwikkelaars in veel centra veel meer brood zagen in gedrochtige appartementencomplexen dan in de restauratie van historische panden. Er is, kortom, lekker wat te jeremiëren binnen onze gemeente.

Tijdens het veelvuldige observeren, zoals gezegd een bijzonder aangenaam tijdverdrijf, zie ik bosjes duo’s op terrassen en bij ijssalons bivakkeren, zwijgzaam lurkend aan een ijsje of een andere versnapering. Op terrassen zoeken wij doorgaans een plek met uitzicht, vooral op ingeschatte curieuze types, maar soms arriveren die markante exemplaren pas nà ons, een lastig verschijnsel waaruit dan niet te ontsnappen valt. Vorige week deed zich zo’n uitzonderingssituatie voor toen pal naast ons broodje gezond een druk stel plaats nam, direct een fles rode wijn bestelde – ‘t was 12.30 uur maar ‘wij hebben nu eenmaal vakantie’  – en daarna parmantig op ons begon in te praten. Zij was van de categorie ‘bevestigen wat hij zegt’  en hij deed dus het woord, met een poging een gesprek op gang te krijgen waar ik door hun aanvallende manier van doen helemaal niet op zat te wachten. Hij was van het type joviale druktemaker met een mening die ik niet wil kennen, al was dat vooroordeel vooral gebaseerd op de ruimschoots te uitbundige vakantiekleding. ‘Nou schat, daar ga je’, doelend op rode Bordeaux. In de schaarse pauze-seconden floot ie een onduidelijk wijsje om de in zijn ogen lastige stilte te overbruggen. Wij kregen plotseling haast met onze lunch, die dan ook werd ingekort. We mochten weg, in dat soort gevallen een verademing, en ik heb op afstand nog even verwonderd z’n gesticulerende aanwezigheid aanschouwd.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice