Joehoe……de eerste Nederlandse Girozege is een feit! Tom Dumoulin, de renner met het hoogste IQ van het peloton stond gisteren in Milaan op de hoogste trede van het schavot, razend knap, zeker na alles wat er de afgelopen week aan narigheid door z’n benen en z’n darmen floreerde. De makke van Tom was het feit dat er in elke ronde wel 1 of 2 slechte dagen zaten, immers, een groot verstand als dat van hem op nul zetten is extra zwaar, maar hij heeft nu zijn enorme klasse weten te koppelen aan een immense strijdlust. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven, wierlerfans! Dumoulin toonde zich gisteren bovendien veel slimmer dan het team van Max Verstappen, dat in een hectische race een paar ronden voor het einde koos om te stoppen voor nieuwe banden, daarmee minimaal een plek verspeelde, een plek die je in de nauwe straten van Monte Carlo nooit meer kunt goedmaken. Dom, dom, dom.
Ja, en dan is het bijna zover! Aanstaande donderdag, 1 juni dus, is het vijftig jaar geleden dat Sgt Pepper uitkwam, voor de onwetenden: Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, een album dat alle vorige albums van de Beatles teniet deed, al was het maar door het nieuwe geluid, een nieuwe techniek van opnemen en de briljante maar overigens ook weer niet allemaal even lekkere nummers. De wereld stond versteld en zelfs de Stonesfans van toen – je was in die tijd òf voor the Beatles òf voor the Stones – waren om en bekeerden zich, terwijl ik juist vanaf dat moment Mick en Keith meer ging waarderen. De nieuwe sound betekende een afscheid van Beatleperiode 1 en Twist and shout, Help en Paperbackwriter maakten plaats voor Lucy in the sky, Lovely Rita en A day in the life, de kleding veranderde en ……. ze traden niet meer op. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik werd bevangen door mixed feelings. Ik was nog niet klaar met die ouwe nummers en moest vreselijk wennen, vooral aan de gezemel van George Harrison met z’n sitar, maar ook dat kwam uiteindelijk goed, zeker toen later nog andere, geweldige albums uitkwamen met Get Back, Hey Jude en Helder Skelter. Stom genoeg had ik Sgt Pepper niet eens op CD in m’n laadje liggen, maar dat is vanaf vandaag, na m’n recente bol.com-bezorging, anders. Bijkomstig aspect van ‘Pepper’ was ook nog eens de ongelooflijke paniek bij Mick Jagger en z’n jongens want ze hadden geen idee hoe ze deze ontwikkeling nu weer muzikaal moesten tackelen in de niet aflatende wedijver tussen de twee bands. Ook dat kwam weer goed, maar mijn eigenlijke Stones-bekering kwam pas nadat de Beatles stopten, vooral toen Micky z’n Sticky Fingers had gecomponeerd.
Deze week dus even hulde aan Paul, John, George en Ringo, waarvan ik door al die verdomde afgeschermde rechten geen fatsoenlijk clipje kan downloaden. Alleen een foto dus van een memorabel feit.
In de wekelijkse ronde langs de mondiale potentaten komen we uit bij Rodrigo Duterte, machthebber op de Filipijnen: ‘verkrachten mag, want alles is geoorloofd in de strijd tegen IS’, aldus z’n recente oproep aan z’n militaire personeel. Verder was uiteraard de handdruk van Emmanuel Macron en Trump van grote symbolische waarde. Macron kneep ‘m langdurig bijna fijn en gaf daarmee te kennen dat we ’t hier in Europa gewoon zelf gaan oplossen, een standpunt dat Angela Merkel nog eens fors wist te bekrachtigen. Trump laat ’t klimaatakkoord los en zet daarmee een nieuwe stap naar z’n ondergang, omdat men in de VS tot op het bot verdeeld is over dat nieuwe gebrek aan visie. Bovendien, als je afgeeft op Europa en vervolgens Salman van Saoedie Arabië een wijs man noemt omdat ze samen een dealtje hebben gesloten – dezelfde Salman, die aantoonbaar de grootste financier is van IS in Egypte – dan heeft de wereld weer kunnen aanschouwen hoe we ervoor staan.
Vandaag is het nog even zweten en afzien maar vanaf morgen hebben we weer prachtig Hollands weer.
Geniet van deze mooie week, ik zet een CD op!
See you.
Leave a Comment