‘Hoi Roel, ik zag je blog over die uitblijvende Nederlandse toursuccessen en toen dacht ik: verdomd, hij heeft groot gelijk en als ik zondag in de Pyreneeën goeie benen heb, ga ik ‘t proberen. En ‘t lukte ook nog, mede dankzij jouw stuk motivatie. Hartstikke bedankt.’ ‘Graag gedaan Tom, ‘t was grote klasse en we krijgen de Alpen nog, dus wie weet, tijdig een camper in als ‘t nodig is en we gaan weer genieten’.
Jezus Christus, wat een etappe gisteren, midden in een kolossale hagelbui en achterna gezeten door alle klassementsrijders en medekoplopers. Hij deed ’t gewoon, die Tom van ons, prachtig….schitterend! Als je die heroïsche beelden hebt bekeken en je ziet vervolgens nog wat herhaling van die bekakte tennissers op Wimbledon, zeker als daarna de voorheen rebelse McEnroe en Becker op de BBC in een soort upperclass-Engels verklaren, dat Murray terecht won en dat ze blij zijn met deze winnaar, dan denk ik dat tennis op z’n retour is, in Nederland al 20 jaar, maar mondiaal is het toch ook oersaai en zelden verassend.
Gek is dat, ik zag McEnroe lullen en ik moest in één keer denken aan Ivanhoe, toch een ‘bloedstollende’ ridder-serie van vroeger met Roger Moore in de hoofdrol, waarna onze eigen Floris, met Rutger Hauer maar een erg slap aftreksel bleek. Helden, helden van vroeger, daar hoorde ook Arendsoog bij en ondanks het feit dat ik de meeste boeken alleen maar leende en verzwolg via een vriendje zijn de avonturen van hem en Witte Veder behoorlijk blijven hangen, vooral door z’n paard Lightfeet, dat altijd en overal na een fluitje weer braaf kwam opdraven en klaar stond om besprongen te worden door de held, die een paar seconden daarvoor nog allerlei onmogelijke heldendaden had verricht, Fijne schrijver, die Johannes Nowee, later gevolgd door z’n zoon Paul Nowee.
Even weer oppassen voor teveel terugkijken, maar soms ontkom je er niet aan….. Terug naar de sportzondag die in Amsterdam tijdens de EK atletiek een paar keer lekker oranje kleurde, vooral door de vrouwen op de 200 meter estafette en de meerkamp. De moeder van alle sporten begint weer te leven, een paar weken voor de Olympics. Onze klasse-coureur Max Verstappen deed daar in z’n karretje nog een paar schepjes nationale gevoelens bovenop, waardoor het een mooie zondag werd.
Het EK voetbal werd voor mijn gevoel een anticlimax. Kindje Ronaldo kreeg kans om zich na afloop nog even bloot te etaleren, uitgevallen met een zeer knietje en dus in tranen, waarna Frankrijk vergat om gewoon te winnen, want kansen waren er genoeg. Een EK met een paar prachtige wedstrijden, een paar verrassende landen en een paar verrassende uitslagen. Een gevoel van ‘net niet’ overheerst, vooral om de echte voetballanden te voorzichtig manoeuvreerden en daardoor teveel moeite hadden om uit te blinken. Nou ja, ’t zit er weer op. We kijken nu vooral verder naar de Tour want dat is echte topsport.
Veel sport in deze column, maar da’s toch heerlijk op maandag, beste lezers? Ik ga deze week verder met mijn nieuwe website, want dat duurt natuurlijk veel te lang en ik heb begrip voor het ongeduld van mijn spontane achterban. Met een week hoop ik live te gaan in een wat andere vorm, maar daar kom ik uitgebreid op terug.
Wat doen we deze week? Het wordt in mijn geval een fijne mix van sport, beetje werken, wat culinaire genoegens en dat alles met vrij goed weer. Verder zijn er nog akkefietjes met een financiële instelling, het houdt niet op. De dienstverlening in het algemeen wordt echt een item voor Kanniewaarzijn, daar werk ik aan. Heb ik wat te klagen dan? Zeker, natuurlijk, genoeg, en dat komt op deze plek wel weer terug.
Veel plezier de komende dagen met alles wat er op het pad komt. See you.
Leave a Comment